Η αμφιθυμική σχέση των Ελλήνων με την εξουσία

του ¨Αντη Ροδίτη

Είναι παρατηρημένο από πολύ παλιά, από τον πελοποννησιακό πόλεμο (που έφερε την παρακμή της κλασικής Ελλάδας)  ως το 1922 (που χάσαμε τη Μικρασία)  κι ως το κυπριακό 1964 (με τη διαβολή της Ελλάδας και της Μεραρχίας από το μακαριακό κατεστημένο), που έφερε τον κυπριακό εμφύλιο και την καταστροφική εισβολή του 74, ότι οι Έλληνες μισούν θανάσιμα την εξουσία όταν τους γυρίζει την πλάτη και την ερωτεύονται παράφορα όταν τους χαμογελά και τους προσφέρει… τα κάλλη της και, ιδίως, τα κέρδη τους!

Μερικοί προσβλέπουν στην επικράτηση της τουρκικής ισχύος και της βαρβαρότητας, εφόσον μόνο έτσι θα δικαιωθεί η αντιπολιτευτική ρητορεία τους σε βάρος της πολιτικής Αναστασιάδη.

Μπορεί να μην το λεν και θα το αρνηθούν 100 χιλιάδες φορές, αλλά θα νιώσουν ότι «δικαιώνονται» αν υπερισχύσουν οι Τούρκοι, απέναντι στη σώφρονα πολιτική της Κυβέρνησης Αναστασιάδη. Για όσους, λοιπόν, προτιμούν να κλείνουν τα μάτια και να παραμιλούν τα ίδια και τα ίδια, προσβλέποντας σε επερχόμενες αποτυχίες της Κύπρου, για να δικαιωθούν λέω τα εξής:

Μετά την καταστροφική για την Ένωση πολιτική που ακολούθησε ο πρώτος Πρόεδρος της Κύπρου, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, που κατάληξε στον εμφύλιο και την εισβολή, η Κύπρος μπήκε σ’ ένα αναπόφευκτο αδιέξοδο μιας πολιτικής με στόχο την επαναπροσέγγιση με τους Τ/κύπριους με την απέλπιδα ελπίδα ότι θα μπορούν να δημιουργηθούν συνθήκες ενός ανεξάρτητου κράτους συνιδιοκτησίας Ελλήνων και Τούρκων.

Η συνέπεια με την οποία κρατά αυτή τη γραμμή, παρά τις συνεχείς απογοητεύσεις, η Κυβέρνηση Αναστασιάδη, είναι πρωτοποριακά, υποδειγματική, αξεπέραστη, ακόμα και ηρωική. Έγραψα πριν μερικούς μήνες ή χρόνια (δεν θυμούμαι) για την απίστευτη «φλάγγαν» του Αναστασιάδη. Φαίνεται ότι σιγά-σιγά την μεταμόσχευσε «μαγικά» και στον Χριστοδουλίδη, που διάλυσε κυριολεκτικά χθες βράδυ στην TV ένα αντιπολιτευτικό τρίο (Μιχάλης Παυλίδης, Μιχάλης Παπαπέτρου, Νίκος Κατσουρίδης), με την ήρεμη και ψύχραιμη παράθεση τετράγωνων απαντήσεων στις αλλοπρόσαλλες, «αντιπολιτευτικές» απόψεις τους.

Το πραγματικά θαυμαστό στην πολιτική Αναστασιάδη είναι ότι ενώ κρατά σταθερά, ακλόνητα, απαρέγκλιτα την αδιέξοδη πολιτική της επαναπροσέγγισης, με κατεύθυνση το «φυσιολογικό» κράτος, κατορθώνει βήμα με βήμα, σταδιακά, σχεδόν ανεπαίσθητα, να εκθέτει την Τουρκία ενώπιον των πάντων γι’ αυτό που είναι.

Η παθιασμένη να τον φάει «αντιπολίτευση» («δημοσιογράφοι» και «πολιτικοί», θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου…), στην πρεμούρα τους, τάχα, να δουν «αποτελέσματα» εδώ και τώρα, ούτε καν είδε πως η άλλη πλευρά της περιπέτειας με το SAIPEM 12000 είναι ότι για πρώτη φορά έκανε ένα τόσο τεράστιο λάθος η Τουρκία.

Οι «δημοσιογράφοι» μας και οι «πολιτικοί» μας και οι «διεθνών σχέσεων» επιστήμονές μας (ένας Ήφαιστος πιο κάτω), ούτε καν είδαν πώς η Κύπρος με τα ευρήματα του «Καλυψώ» έγινε πάρα πολύ πλούσια (δηλαδή ισχυρή) overnight. Κι ότι μπορεί τώρα ν’ αρχίσει να σκέφτεται και αλλιώς. Πολύ αλλιώς! Ο νους τους είναι στην αντιπολίτευση, του στυλ «γιατί δεν προνόησε ο Αναστασιάδης», «γιατί δεν πρόβλεψε», «χάσαμε το οικόπεδο 3, φταίει ο Αναστασιάδης», «εξευτελιστήκαμε» και άλλες αρλούμπες.

Ούτε καν συλλαμβάνουν τη θέση αδυναμίας της Κύπρου έναντι των διεθνών συμφερόντων, έναντι της Τουρκίας και φορτσάρουν όλο τον «πατριωτισμό» τους στο συναισθηματικό, ψηφοκυνηγητό του «γιατί», τάχα, ν’ ανεχόμαστε τη συμπεριφορά της Τουρκίας και δεν κάνουμε… κάτι!!! Τώρα που άρχισε να φαίνεται το πραγματικό «κάτι», έχασαν… την όρασή τους.

Κανένας από όλους αυτούς τους φωστήρες της δημοσιογραφίας, της πολιτικής και της επιστήμης δεν είναι σε θέση να δει ότι όσο «ανεχόμαστε» την Τουρκία (αφού δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς) κι όσο κρατούμε ξεκάθαρη την πολιτική της επαναπροσέγγισης, όλο και σε περισσότερα λάθη θα πέφτει η Τουρκία. Οπότε, άνθρωποι που κάνουν «αντιπολίτευση» για την εξουσία και για τίποτε άλλο, πώς θα μπορούσαν ή πώς μπορούν να δουν ότι άξαφνα δημιουργείται περιθώριο ώστε τα συμφέροντα των ισχυρών να ευνοήσουν εμάς; Αλλά τότε θα «κέρδιζε» ο Αναστασιάδης! Μα να πάθουν τέτοιο κάζο; Τόσο ν’ αποδειχθούν ότι είχαν λάθος;; Όχι, όχι, όχι. Καλύτερα… καλύτερα τι; Ε, ας το πουν, αν τολμούν.

ΑΡ