Στη Γαλλία

του Γιώργου Σταματόπουλου

Εμβρόντητοι οι Ελληνες παρουσιαστές παρακολουθούσαν σκηνές απίστευτης αγριότητας σε σούπερ μάρκετ μιας πόλης της ανατολικής Γαλλίας, το οποίο είχε μειώσει για λίγες μέρες τις τιμές σε ένα προϊόν του κατά περίπου τρία ευρώ. Πατείς με πατώ σε οι Ευρωπαίοι Γάλλοι, προσπαθούσαν, πυξ λαξ, να προλάβουν να προμηθευτούν τα βαζάκια με τη μαγικά μειωμένη τιμή.

Δεν είναι δυνατόν, έλεγαν, να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μια πολιτισμένη, ευρωπαϊκή χώρα όπως η Γαλλία - περίεργο φαινόμενο, έλεγαν γεμάτοι αμηχανία και δυσαρέσκεια. Πάνε τα στερεότυπα των προηγμένων δυτικών χωρών, πάει ο ευρωπαϊσμός, πάνε όλα. Τι κρίμα να βρίσκονται σε τέτοια δυσάρεστη θέση οι προπαγανδιστές και απολογητές του δυτικού πολιτισμού.

Μας διαφεύγει ότι οι δυτικοί δεν είμαστε παρά καταναλωτικά όντα· έχουμε ξεχάσει να συνομιλούμε, αποφεύγουμε να κοιταζόμαστε στα μάτια, να αγγίζουμε ο ένας τον άλλο στην καθημερινή συνάφεια - δεν συναγελαζόμαστε εδώ και πολλά πολλά χρόνια.

Οι άνθρωποι στην Ευρώπη (και αλλού, στη Δύση κυρίως) ορίζονται από τη δυνατότητα να έχουν και να καταναλώνουν και όχι από τι πραγματικά είναι ως άνθρωποι. Να θυμηθούμε τον πρόσφατα θανόντα Γιώργο Μανιάτη, που έγραφε στους φίλους του πως «ό,τι κερδίζει κανείς σε έχειν το χάνει σε είναι», γιατί «όποιος θέλει να είναι, δεν θέλει να έχει (ούτε καν εαυτό)».

Ακατανόητα βέβαια τέτοια αποφθέγματα για ανθρώπους που όλα τα μετράνε και όλα τα ζυγίζουν με βάση μικροσυμφέροντα και την προσπάθεια να εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που προσφέρει η κατανάλωση - σε βάρος πάντα των διπλανών (να προλάβουμε μη μας τα πάρουν-βουτήξουν άλλοι). Χαίρε, μιμητικέ ανταγωνισμέ!

Να χαιρόμαστε ωσαύτως τη μεγάλη ανασφάλεια που δέρνει τους κατοίκους της Δύσης, καθώς και έναν πολιτισμό που ενώ ξεκίνησε από έναν μεγάλο απελευθερωτικό διαφωτισμό, κατάντησε να πετάξει στα σκουπίδια και να ξεφορτωθεί τις πολιτισμικές του ρίζες.

Τέτοιες οχληρές σκηνές απομυθοποιούν τον θαυμαστό δυτικό κόσμο, αφήνουν όμως μια χαραμάδα ελπίδας να επανεμφανιστεί ο στοχασμός, η θεμελιώδης αυτή πνευματική διεργασία για την αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου, για μια νοηματοδότηση, έξω από κρατικές ντιρεκτίβες, όσο και αν νομίζουν οι ακραιφνείς ευρωπαϊστές ότι αυτές πηγάζουν από δημοκρατικές συνταγματικές διατάξεις, που δρομολογούν την ελάχιστη αξιοπρέπεια και προσφέρουν τη μέγιστη ασφάλεια στους Ευρωπαίους πολίτες.

Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο στη χώρα μας, καταλαβαίνουμε όλοι τι θα γινόταν από τις κατακραυγές των πολιτικώς ορθών Ελλήνων. Καλά θα κάναμε να είμαστε λιγότερο δογματικοί και απόλυτοι στις κρίσεις μας και στα συμπεράσματα στα οποία οδηγούμαστε και τα οποία αραδιάζουμε με στόμφο και πόζα. Μάλλον έχουμε έλλειμμα δημοκρατίας - δεν είναι τυχαίο που όλες οι χώρες, με όλους τους τρόπους, μιλάνε ακατάπαυστα για δημοκρατία. Αυτό συμβαίνει διότι είναι απούσα - εάν δεν ήταν δεν θα χρειαζόταν να την επικαλούμαστε ανά πάσα στιγμή γιατί απλώς θα τη βιώναμε (και θα ήμασταν ίσως ευχαριστημένοι... ποιος ξέρει...).

Πώς να πετάγαμε όλα τα περιττά και άχρηστα που εμποδίζουν την ύπαρξη να ανασαίνει με κανονικούς (ανθρώπινους) ρυθμούς, που δυσκολεύουν την ανάπτυξη του σώματος;

ΠΗΓΗ : Εφημερίδα των Συντακτών