του Γιώργου Βέλτσου*
Τι έχει προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στον Πολιτισμό εκτός από τις ιδεολογικές του μεταστροφές που, καθ’ εαυτές, συνιστούν μείζον πολιτισμικό φαινόμενο;
Και τι έχουν προσφέρει οι εκάστοτε υπουργοί Πολιτισμού, εκτός από τις διαχειριστικές τους προσπάθειες, την αγωνία να ανταποκρίνονται στις μεταστροφές του κόμματός τους, τις έμφοβες αναβολές και τις πονηρές καθυστερήσεις· εν ολίγοις, τη δυσφορία τους μέσα στον Πολιτισμό;
Τόσο ο Ξυδάκης όσο και ο Μπαλτάς αλλά και η Κονιόρδου, με κινήσεις διπλής κατεύθυνσης, ευνόησαν μάλλον την κομματική πίτα παρά τον μελανόμορφο σκύλο των αγγείων που βρίσκονται θαμμένα στο Ελληνικό.
Φοβούμαι, λοιπόν, πως τη χίμαιρα, που άκουγε στο όνομα «αριστερή κουλτούρα», την έχει ήδη αποκαθηλώσει από τον θριγκό του ναού της Κουμουνδούρου ο Καρανίκας.
Οπότε, τι θα μπορούσε να κάνει ο Μπαλτάς; Διότι, αυτό που θα μπορούσε να μην κάνει ήταν ο άμεσος διορισμός -μετά την αποτυχία Φαμπρ- του σημερινού καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών, που νομίζει πως αποκαθιστά τη χίμαιρα στα κεραμίδια του ΣΥΡΙΖΑ, με ένα Φεστιβάλ «σούπερ μάρκετ» και με τους ατζέντηδες, πάλι, σε πρώτη ζήτηση. Γιατί ποια ήταν η καθαρή «γραμμή» του φετινού προγράμματος εκτός από ελιγμούς, ώστε να περιλαμβάνονται όλα και να αναβάλλεται στο διηνεκές το φεστιβαλικό συμβάν: η απαιτητική- αιτούμενη εικόνα της Τέχνης;
Δυστυχώς, ο Μπαλτάς, συνεπής αριστερός και με πολιτικό ήθος, δεν περιέθαλψε ο ίδιος τον εαυτό του, όπως θα έκανε ο «νικηφόρος νευρωτικός» του Φρόιντ: δεν μίλησε τόσο, ώστε να ακουστεί.
Ούτε ο Ξυδάκης ούτε ο Μπαλτάς διανοήθηκαν, για παράδειγμα, να ψαλιδίσουν έναν στρεβλό νόμο, που δίνει όλες τις καλλιτεχνικές αρμοδιότητες στον διευθυντή αγνοώντας παντελώς τα διοικητικά συμβούλια.
Αυτόν τον νόμο, ωστόσο, προσπάθησα, προ εικοσαετίας, ως πρόεδρος του Εθνικού Θεάτρου, να τροποποιήσω με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας του Δ.Σ. του. Απέτυχα και παραιτήθηκα, αφήνοντας άφωνο τον τότε υπουργό, που απέρριψε, όπως ήταν επόμενο, την τροποποιητική μου παρέμβαση.
Τώρα όμως, καταλαβαίνω τη διπλή παραγωγή των γεγονότων, συγχρόνως ως «τραγωδία» και ως «φάρσα», καθώς η μνήμη μου και η δυστροπία μου τα αναμοχλεύει.
Εννόησα, λοιπόν, πως η κουλτούρα στις συνθήκες της ψευτο-αριστερής, λαϊκίστικης-σοφιστικέ αναπαραγωγής της είναι πλέον ένα φάντασμα, όχι τόσο νεκρό, ώστε να μπαίνεις στον πειρασμό να το απονεκρώσεις τραβώντας το έξω, σαν κούφιο δόντι.
ΠΗΓΗ "Εφημερίδα των Συντακτών"
Και τι έχουν προσφέρει οι εκάστοτε υπουργοί Πολιτισμού, εκτός από τις διαχειριστικές τους προσπάθειες, την αγωνία να ανταποκρίνονται στις μεταστροφές του κόμματός τους, τις έμφοβες αναβολές και τις πονηρές καθυστερήσεις· εν ολίγοις, τη δυσφορία τους μέσα στον Πολιτισμό;
Τόσο ο Ξυδάκης όσο και ο Μπαλτάς αλλά και η Κονιόρδου, με κινήσεις διπλής κατεύθυνσης, ευνόησαν μάλλον την κομματική πίτα παρά τον μελανόμορφο σκύλο των αγγείων που βρίσκονται θαμμένα στο Ελληνικό.
Φοβούμαι, λοιπόν, πως τη χίμαιρα, που άκουγε στο όνομα «αριστερή κουλτούρα», την έχει ήδη αποκαθηλώσει από τον θριγκό του ναού της Κουμουνδούρου ο Καρανίκας.
Οπότε, τι θα μπορούσε να κάνει ο Μπαλτάς; Διότι, αυτό που θα μπορούσε να μην κάνει ήταν ο άμεσος διορισμός -μετά την αποτυχία Φαμπρ- του σημερινού καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών, που νομίζει πως αποκαθιστά τη χίμαιρα στα κεραμίδια του ΣΥΡΙΖΑ, με ένα Φεστιβάλ «σούπερ μάρκετ» και με τους ατζέντηδες, πάλι, σε πρώτη ζήτηση. Γιατί ποια ήταν η καθαρή «γραμμή» του φετινού προγράμματος εκτός από ελιγμούς, ώστε να περιλαμβάνονται όλα και να αναβάλλεται στο διηνεκές το φεστιβαλικό συμβάν: η απαιτητική- αιτούμενη εικόνα της Τέχνης;
Δυστυχώς, ο Μπαλτάς, συνεπής αριστερός και με πολιτικό ήθος, δεν περιέθαλψε ο ίδιος τον εαυτό του, όπως θα έκανε ο «νικηφόρος νευρωτικός» του Φρόιντ: δεν μίλησε τόσο, ώστε να ακουστεί.
Ούτε ο Ξυδάκης ούτε ο Μπαλτάς διανοήθηκαν, για παράδειγμα, να ψαλιδίσουν έναν στρεβλό νόμο, που δίνει όλες τις καλλιτεχνικές αρμοδιότητες στον διευθυντή αγνοώντας παντελώς τα διοικητικά συμβούλια.
Αυτόν τον νόμο, ωστόσο, προσπάθησα, προ εικοσαετίας, ως πρόεδρος του Εθνικού Θεάτρου, να τροποποιήσω με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας του Δ.Σ. του. Απέτυχα και παραιτήθηκα, αφήνοντας άφωνο τον τότε υπουργό, που απέρριψε, όπως ήταν επόμενο, την τροποποιητική μου παρέμβαση.
Τώρα όμως, καταλαβαίνω τη διπλή παραγωγή των γεγονότων, συγχρόνως ως «τραγωδία» και ως «φάρσα», καθώς η μνήμη μου και η δυστροπία μου τα αναμοχλεύει.
Εννόησα, λοιπόν, πως η κουλτούρα στις συνθήκες της ψευτο-αριστερής, λαϊκίστικης-σοφιστικέ αναπαραγωγής της είναι πλέον ένα φάντασμα, όχι τόσο νεκρό, ώστε να μπαίνεις στον πειρασμό να το απονεκρώσεις τραβώντας το έξω, σαν κούφιο δόντι.
ΠΗΓΗ "Εφημερίδα των Συντακτών"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου