Πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, από τα καράβια που περνούσαν το Σούνιο και έπλεαν προς τον Πειραιά μπορούσε κανείς να δει την αιχμή του δόρατος και το λοφίο στην περικεφαλαία του πανύψηλου αγάλματος της Προμάχου Αθηνάς, έργο του Φειδία, που βρισκόταν στην Ακρόπολη, ανάμεσα στα Προπύλαια και το Ερέχθειο – έτσι τουλάχιστον λέει ο Παυσανίας στα «Αττικά» του.Αυτό που επί δέκα αιώνες έβλεπαν οι ναυτικοί και οι ταξιδιώτες, που μάντευαν την ύπαρξή του από τη λάμψη του μετάλλου στον ήλιο, ήταν ένα περίτεχνο τοπόσημο και ας μην το είχαν βαφτίσει έτσι.
Στο μέλλον άλλα τοπόσημα θα τραβούν το βλέμμα όσων πλέουν προς τον Πειραιά, καθώς και πολλών από όσους πετούν πάνω από την Αττική ή πατούν στα χώματά της.
Θα βλέπουν (και τάχα θα ευφραίνονται;) τους ουρανοξύστες, τους «πύργους» που θα υψωθούν στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού: έξι κτίρια με ύψος έως 200 μ. Ας σημειωθεί ότι ο νόμος του 2012, που έθεσε τις βασικές αρχές ανάπτυξης του Ελληνικού, προέβλεπε μόνο δύο υψηλά κτίρια τα οποία χαρακτήριζε «τοπόσημα».
Τοπόσημα (landmarks) χαρακτηρίζονται κτίρια, μνημεία, βουνά, γιοφύρια κ.λπ. που είναι ευρέως αναγνωρίσιμα, που αποτελούν το σήμα κατατεθέν μιας πόλης ή μιας περιοχής.
Υπάρχουν και τα ιδιωτικά τοπόσημα, που τα διαλέγουμε και τα ορίζουμε υποκειμενικά και έχουν σχέση με τον μικρόκοσμό μας, με τις αναμνήσεις μας και το προσωπικό αξιακό μας σύστημα.
Αυτά τα μοιραζόμαστε με αγαπημένα μας πρόσωπα ή τα κρατάμε για τον εαυτό μας.
Τώρα οι μεγαλοεπενδυτές έρχονται να μας επιβάλουν τα δικά τους κερδοφόρα τοπόσημα και μάλιστα, όπως λένε οι ειδικοί, σε έναν τόπο με βαθύ παρελθόν, μια περιοχή που κρύβει αρχαιολογικούς θησαυρούς.
Για το άγαλμα της χάλκινης Αθηνάς του Φειδία χρησιμοποιήθηκαν τα λάφυρα από τους ηττημένους Πέρσες στον Μαραθώνα («άγαλμα Αθηνάς χαλκούν από Μήδων των ες Μαραθώνα»).
Εύκολα μπορώ να φανταστώ την ηθοποιό Λυδία Κονιόρδου να ποζάρει σε έναν γλύπτη για το άγαλμα της Αθηνάς. Ομως η υπουργός Λυδία Κονιόρδου δεν ύψωσε το δόρυ για να υπερασπιστεί τον πολιτισμό και την ιστορία μας.
Αντίθετα, πέταξε την ασπίδα της, έγραψε στα παλιά της σανδάλια τους Ελληνες αρχαιολόγους και υπέκυψε (και αυτή) στους νέους Μήδους, τους επενδυτές και τους «θεσμούς», προσφέροντάς τους ως λάφυρα στεριά, αέρα και θάλασσα – και χωρίς να έχει προηγηθεί μάχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου