«ενώ σε όλους τους
πολιτισμούς η μυθολογία προηγείται τής ιστορίας, στην Κύπρο ειδικά συμβαίνει το
αντίστροφο!»
Ρωμανού
Διογένη Ιστορία Ετερο-χρονολογική τής
Νήσου Κύπρου, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997, σ. 29
Ένα μνημείο για τους Άγγλους πεσόντες του 55-59 ή ποιοι ακριβώς συνεχίζουν την αποικιοκρατία
ως λογοκριτές.
Λευκωσία
Απρίλιος
2017 -
© Ἄντης
Ροδίτης
Τ.Θ. 20651,
1661 Λευκωσία.
Ἠλεκτρονικὴ
διεύθυνση: a.r@eleftherianews.net
Το Συμβούλιο Ιστορικής Μνήμης Αγώνα
ΕΟΚΑ 1955-59 (Σ.Ι.Μ.Α.Ε.) και οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών ΕΟΚΑ 1955-59, με χορηγό
Επικοινωνίας το ΡΙΚ οργάνωσαν στις 25 Απριλίου 2017 τη διάλεξη του Πέτρου
Παπαπολυβίου «Οι Βρετανικές απώλειες στην Κύπρο κατά τον Απελευθερωτικό Αγώνα
της ΕΟΚΑ – Μύθοι και πραγματικότητες».
Ο κ. Παπαπολυβίου δημοσίευσε περίληψη
της ομιλίας του στον «Φιλελεύθερο» της 29ης Απριλίου 2017 και την ανήρτησε και
στην ιστοσελίδα του «Περί Ιστορίας», την ίδια μέρα.
Αποστέλλω αυτό το κείμενο σε διάφορους παραλήπτες και το
υποβάλλω και για ανάρτηση στα «σχόλια» της ιστοσελίδας «Περί Ιστορίας», αν και είναι
σίγουρο ότι θα λογοκριθεί και δεν θα
φανεί εκεί. Αυτό έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν μερικές φορές. Διατηρώ στο
αρχείο μου τέτοια λογοκριμένα
κείμενα.
Η σχέση μου με τον κ. Παπαπολυβίου
δεν ήταν πάντα κακή. Αντίθετα, στο βιβλίο μου Δέκα χιλιάδες μέλισσες (κρατικό βραβείο πεζογραφίας 2010), ανάμεσα
στους εικοσιπέντε τους οποίους ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθειά τους είναι
και ο κ. Πέτρος Παπαπολυβίου. Με τις συστάσεις του (ως πανεπιστημιακού
ερευνητή) μπόρεσα με περισσότερη ευκολία να ερευνήσω τα αγγλικά, αποικιοκρατικά
αρχεία στο Κρατικό μας Αρχείο, όπου ανακάλυψα, ανάμεσα σ’ άλλα, ότι ο Πολύκαρπος
Ιωαννίδης στη διάρκεια του «εντοπισμού» (εξορίας) του από τους Άγγλους στο χωριό
Κελλάκι (13/01/34 – 13/11/35), έπαθε φυματίωση λόγω των κακών συνθηκών
διαβίωσης, πράγμα που αγνοούσε και η ίδια του η οικογένεια μέχρι το 2010, όταν
δημοσιεύθηκε το βιβλίο.
Επανέρχομαι στις πρακτικές λογοκρισίας, που δεν
αποτελούν τιμή για κανέναν στην Κύπρο σήμερα. Στις 19 Ιουλίου 2015, ο κ. Παπαπολυβίου
ανακοίνωσε στην «Περί Ιστορίας» ιστοσελίδα του την παρουσίαση του βιβλίου Ελληνοτουρκικές σχέσεις, Πατάκης 2015,
του Δρ Άγγελου Συρίγου, την επομένη 20 Ιουλίου, στη Δημοσιογραφική Εστία, από
το Κέντρο Μελετών Τάσσος Παπαδόπουλος.
Επί τόπου, στην παρουσίαση εξέφρασα την απορία μου (και
άλλων) προς τον κ. Συρίγο, πώς γίνεται για την περίοδο 1964-1967 να αφιέρωσε μόνο
21 σελίδες από τις 900 τόσες του βιβλίου του! Πρόσεξα ότι ένας από τους
παρουσιαστές, ο γνωστός πανεπιστημιακός και μελετητής του Κυπριακού κ. Βαγγέλης
Κουφουδάκης, έδειξε δυσφορία για την ερώτηση. Είναι παρατηρημένο, όταν οι
πανεπιστημιακοί παρουσιάζουν ένα βιβλίο, πολύ δύσκολα δέχονται πραγματικές
απορίες από πολίτες, εκτός κι αν είναι εγκώμια που συμφωνούν με τις δικές τους
θέσεις. Αλλά ακόμα και τότε δείχνουν μια θετική, αφ’ υψηλού πάντα, συγκατάβαση!
Σχετικά με την απορία για τις 21 σελίδες για τα έτη 1964-67
στις 900 σελίδες, κατήρτισα και σχετικό σημείωμα, το οποίον υπέβαλα στα «σχόλια»
της ιστοσελίδας «Περί Ιστορίας», το οποίον αναφερόταν στις απόπειρες διαστρέβλωσης της μνήμης και της Ιστορίας μας κι έδινε
και τους λόγους γι’ αυτή την πρακτική διαφόρων συγγραφέων. Χαρακτήριζα το
φαινόμενο «παρακμιακό» (τι άλλο;) και πρόσθετα ότι στις 900 σελίδες του βιβλίου του ο κ. Συρίγος «αποφεύγει να ερευνήσει την κατ’ εξοχή περίοδο απόπειρας αφελληνισμού
των Κυπρίων, την περίοδο 1964-67, ενώ καταγγέλλει, χωρίς να διερευνά την
προέλευσή του, τον αφελληνισμό των Κυπρίων».
Ο κ. Παπαπολυβίου, ως ανεμένετο,
δεν δημοσίευσε το σχόλιο. Αυτή η νεοελληνική νοοτροπία της «αλληλοκάλυψης» δια
της λογοκρισίας (δεν δημοσιεύω όσα λες επειδή θίγεται ένας φίλος μου κι
εξάλλου διαφωνώ μαζί σου) αντί θαρρετά να αφήνονται να δουν το φως τα αντίθετα επιχειρήματα,
τα τεκμήρια, οι μαρτυρίες και οι αποδείξεις, δεν είναι καθόλου ελληνική και
χρησιμοποιείται αδίστακτα από τους κατ’ εξοχήν προμάχους και διαφεντευτές της…
ελληνικότητάς μας! Όταν και αν ποτέ απαλλαγούμε από αυτή τη νοοτροπία, τότε
ίσως αποκτήσουμε και ελληνικότητα και το δικαίωμα να περηφανευόμαστε για αυτήν.
Το κακό με τη λογοκρισία
και τη «νεοελληνική» νοοτροπία – που εκφράζεται και «πολιτικά» αυτό τον
καιρό στην Κύπρο με κομματικές, πατριωτικώδεις, προεκλογικές, προεδρολογικές φωνασκίες
περί «ανάκτησης της χαμένης μας υπερηφάνειας» –
επαναλήφθηκε λίγο αργότερα και με
την έκδοση αυτή τη φορά από το Κέντρο Μελετών Τάσσος Παπαδόπουλος του βιβλίου Τα «σχέδια» για το Κυπριακό από το 1956 ως
το 1984. Στο βιβλίο αυτό, πριν από την παράθεση των εν πολλοίς πρόχειρων, απληροφόρητων
και αστήρικτων απόψεων του Τάσσου Παπαδόπουλου για το «Σχέδιο Άτσεσον»,
παρατίθεται και μακροσκελής, σχετική
βιβλιογραφία. Από αυτήν αφαιρέθηκε «ελληνοπρεπώς» από τον επιμελητή της
έκδοσης, τον κ. Παπαπολυβίου, το μοναδικό βιβλίο που αποτελεί την εκτενέστερη
μελέτη (520 σελίδες) που έγινε ποτέ για την περίοδο Δεκεμβρίου 1963 - Αυγούστου
1964. Στη μελέτη αυτή (Κουράγιο Πηνελόπη,
Αρμός 2013) περιλαμβάνονται ανάμεσα στα 182 και μερικά αδημοσίευτα έγγραφα του
Στέητ Ντιπάρτμεντ, τα οποία καταδεικνύουν ότι η Ένωση άνευ εδαφικών
παραχωρήσεων στην Τουρκία ήταν εφικτή από τα μέσα περίπου μέχρι τα τέλη
Αυγούστου 1964 αν, βεβαίως, τη θέλαμε κι εμείς!
Ανάμεσα
στις πολλές μαρτυρίες και έγγραφα από πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους
πηγές, ότι αν υπήρχε κάποιος που δεν ήθελε την Ένωση αυτός ήταν ο ίδιος ο
θρησκευτικός αρχηγός και πολιτικός ηγέτης των Κυπρίων και του αγώνα τους για
την Ένωση, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, είναι και εκείνη του Νίκου Δ. Δεληπέτρου,
όπως κατατίθεται στο βιβλίο του Αποφάσισα
να μιλήσω, Εστία 1989.
Τον Δεληπέτρο έστειλε στην Κύπρο ο
ίδιος ο Γεώργιος Παπανδρέου το Φθινόπωρο του 1964 για να ερευνήσει τι ακριβώς
συνέβαινε ώστε οι Κύπριοι να μη θέλουν πια την Ένωση. Κατά μία από τις μαρτυρίες
του Δεληπέτρου, στον οποίο προσφέρθηκε και οικόπεδο σε τιμή ευκαιρίας -περίπου
δωρεάν- με σκοπό να μεταγραφεί από συνεργάτης του πρωθυπουργού της Ελλάδος σε
οπαδό του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και να μετοικήσει στην Κύπρο ως Νεοκύπριος
(στις σελίδες 157-158 του βιβλίου του Δεληπέτρου), ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είχε
εξομολογητικά εκφράσει τον φόβο του σε στενό φίλο του μην η Κύπρος «πάθει
Ένωσιν» (στη σελίδα 166 του βιβλίου του Δεληπέτρου)!
Αυτή την ιστορία την επιβεβαίωσε
και σε μένα προσωπικά ο ίδιος ο Άγγελος Συρίγος, ο οποίος την άκουσε κατ’
ευθείαν από τον Δεληπέτρο, που ήταν οικογενειακός του φίλος.
Γενικά το βιβλίο του Δεληπέτρου,
γεμάτο μαρτυρίες για πολλών ειδών ανθελληνικές συμπεριφορές στην Κύπρο του
1964, απουσιάζει από τις σχετικές βιβλιογραφίες για την Ιστορία της εποχής,
εφόσον μάλιστα -πέρα από κάποια άρθρα του Σάββα Παύλου του 1998 και του
υποφαινομένου αργότερα- δεν ερευνήθηκε ποτέ διεξοδικά η απόπειρα του κυπριακού,
εξουσιαστικού/κυβερνητικού κατεστημένου να αντικαταστήσει την παλαιόθεν ελληνική
συνείδηση των Κυπρίων με μια νεότερη, «κυπριακή», πράγμα που είχαν δοκιμάσει
προηγουμένως και οι Άγγλοι.
Το θέμα
γενικώς αποφεύγεται μαζί με την εις βάθος
διερεύνηση όλων των πληροφοριών που υπάρχουν για εκείνη την περίοδο,
επειδή:
Τυχόν παραδοχή ότι παρουσιάστηκε
δυνατότητα επίτευξης της Ενώσεως άνευ εδαφικών παραχωρήσεων στην Τουρκία τον
Αύγουστο 1964 -δυνατότητα που σκόπιμα έμεινε ανεκμετάλλευτη-
θα διέλυε τόσους μύθους «ηρωισμού» και «αντίστασης» ώστε θα έπρεπε να
ξαναγραφτεί αμέσως η πρόσφατη Ιστορία μας
με απρόβλεπτες επιπτώσεις πάνω στα δεδομένα, τις κοινές αντιλήψεις και την
πρακτική της καθημερινής μας ζωής.
Οι
ιστορικοί μας επιστήμονες παρουσιάζονται σήμερα, λόγω της ατολμίας τους -που
αυτόματα ανάγεται στην τρέχουσα παρακμή- ως υπέρμαχοι και πρωταθλητές μιας
κακιάς ώρας τρέχουσας μυθολογίας σε βάρος της Ιστορίας, η οποία
κρατεί δέσμιο ακόμα και το μέλλον του τόπου, εφόσον αυτές τούτες οι μέθοδοι
αντιμετώπισης της παρούσας αδιέξοδης κατάστασης εξαρτώνται κατά μέγα μέρος από τις αντιλήψεις που διατηρούμε για τα αίτια
τουρκικής κατοχής.
Σχετικό άρθρο («ενώ σε όλους τους πολιτισμούς η μυθολογία προηγείται τής ιστορίας, στην
Κύπρο ειδικά συμβαίνει το αντίστροφο!»), δημοσίευσε και ο Δρ Χάρης
Φεραίος μόλις πρόσφατα, στις 29 Απριλίου 2017, με τίτλο «Το φεγγάρι και το
δάχτυλο», στον «Φιλελεύθερο».
Ας δούμε τώρα
το κυρίως θέμα που αναφέρεται στην πρώτη παράγραφο αυτού του κειμένου: Την περίληψη
της ομιλίας Παπαπολυβίου με τίτλο «Οι Βρετανικές απώλειες στην Κύπρο κατά τον Απελευθερωτικό
Αγώνα της ΕΟΚΑ – Μύθοι και πραγματικότητες», που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα
«Περί Ιστορίας» στις 29 Απριλίου 2017 και την ίδια μέρα στον «Φιλελεύθερο».
Αφού ο κ. Παπαπολυβίου αναφέρει διάφορους αριθμούς πεσόντων Άγγλων, υπόσχεται
ότι σύντομα θα παραθέσει τον πλήρη κατάλογο των Βρετανών πεσόντων και
αποβιωσάντων στην Κύπρο κατά την περίοδο 1955-59, κατά επαρχία και αιτία
θανάτου. Και συμπληρώνει το κείμενό του με αυτή την παράγραφο: «Για να μνημονεύονται αυτοί οι άνθρωποι που
σκοτώθηκαν στην πατρίδα μας, για να παρακινηθούν οι βρετανικές αρχές να
αποδώσουν επιτέλους τις ανάλογες οφειλόμενες και πρέπουσες τιμές και στους
δικούς μας νεκρούς και στα Φυλακισμένα Μνήματα, για να κλείσει ένας σύγχρονος
ακατανόητος αποδομητικός ‘μύθος’ εναντίον του αγώνα της ΕΟΚΑ (στο κεφάλαιο των
απωλειών). Και για να επιβεβαιωθεί ξανά, η ηθική και στρατιωτική ήττα της
Αποικιοκρατίας, των μεθόδων της και των νοσταλγών της».
Δεν θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε
περισσότερο ότι 57 χρόνια (μισό αιώνα+) μετά την δι’ «ανεξαρτησίας»
«απελευθέρωσή» μας, χρειάζεται να επιβεβαιωθεί ξανά η ηθική και στρατιωτική
ήττα της Αποικιοκρατίας στον τόπο μας, των μεθόδων και των νοσταλγών της!
Μια από τις μεθόδους της Αποικιοκρατίας ήταν η λογοκρισία, που λειτουργούσε μέσα στο
πλαίσιο «εμείς κρατάμε την εξουσία και δεν έχουμε να δώσουμε λογαριασμό σε
κανέναν». Με μια διαφορά: Έστω δόλια και υποκριτικά οι Άγγλοι κρατούσαν τα
προσχήματα και συζητούσαν καμιά φορά με τους υποτελείς Κυπρίους, ενώ υπάρχουν
σημερινοί Κύπριοι, κατέχοντες διαφόρων ειδών εξουσίες που… απτόητοι,
ειλικρινέστατα και ευθέως δεν καταδέχονται να συζητήσουν με τους ομοεθνείς
«υποτελείς» συμπατριώτες τους οτιδήποτε δεν τους βολεύει!
Τέτοια παρουσιάζεται κατά καιρούς και η Επιτροπή Γραμμάτων των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου
Παιδείας και Πολιτισμού.
Πέρα από την πρόσφατη (2016) καταδίκη της κριτικής ανάλυσης
των Γραμμάτων στη Μητέρα του Κώστα Μόντη[1], επειδή αποκαλύπτει ακριβώς τη σκέψη και τις επισημάνσεις
του ποιητή αναφορικά με την απόπειρα
αλλοίωσης του αγώνα και της ταυτότητας των Κυπρίων, η Επιτροπή Γραμμάτων
των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού άσκησε και παλαιότερα,
αποικιοκρατικού και στεγνά εξουσιαστικού τύπου λογοκρισία και σε άλλους και πρωτίστως στην ποίηση του Παντελή
Μηχανικού (1926-1979), ο οποίος είχε επίσης δοκιμάσει με τους στίχους να αφυπνίσει
το κοινό, όπως και ο Μόντης.
Η κάθε τρία χρόνια τώρα
διαμορφούμενη από διαφορετικά πρόσωπα δια διορισμού Επιτροπή, ποτέ δεν αποτυγχάνει να διαδραματίσει τον επιβαλλόμενο
από την μετα-αποικιακή, «ανεξαρτησιακή», νεοκυπριακή Κυβέρνηση ρόλο της (όποιας
κομματικής προέλευσης κι αν είναι η Κυβέρνηση), όσες αντιδράσεις και
διαμαρτυρίες κι αν υπάρξουν τόσο από μέσα όσο και από έξω.
Τέτοια, μάλιστα, είναι συνήθως η νέο-αποικιοκρατική οίηση
της εκάστοτε Επιτροπής Γραμμάτων
αλλά και των ανώτερων κυβερνητικών υπαλλήλων που διορίζουν τα μέλη της, ώστε
υπήρξε και περίπτωση, πριν μερικά χρόνια, που και οι δύο (διορίζοντες και διορισμένοι)
εκώφευσαν εντελώς σε απόφαση και υπόδειξη του Γραφείου Επιτρόπου Διοικήσεως να δώσουν «γραπτή ικανοποίηση» για
«αβλεψία» τους!
Κι αυτό επειδή ακόμα και το ίδιο το Γραφείο Επιτρόπου
Διοικήσεως δεν τολμά να πει τα πράγματα με το όνομά τους! Όταν κλήθηκε να
διερευνήσει συγκεκριμένο παράπονο εναντίον μιας των Επιτροπών Γραμμάτων (για
εκδόσεις του 2006) για κατάφορη περιφρόνηση και αποκλεισμό λογοτεχνικού έργου
με ουσιαστικές αναφορές στην αληθινή ιστορία του τόπου, απάντησε με μια
διστακτική έως ντροπαλή απόφαση περί… «εσφαλμένης εκτίμησης», περί της ανάγκης
για… πιο «προσεκτικές αξιολογήσεις» στο μέλλον και υπέδειξε στο Υπουργείο -σχεδόν
ζητώντας συγγνώμη για την υπόδειξη- να δοθεί μια κάποια «γραπτή ικανοποίηση» προς
τον συγγραφέα του θαμμένου έργου!! Ούτε τέτοια «γραπτή ικανοποίηση», βέβαια, δόθηκε,
ούτε είδε ποτέ οποιοσδήποτε άλλος συγγραφέας τέτοιο πράμα·
κι επειδή δεν
υπάρχουν ή επειδή δεν αφήνονται να υπάρξουν και πολλοί συγγραφείς,
είναι σαν να μην συμβαίνει ποτέ τίποτε στη γη των ημι-κατεχομένων Μακάρων.
Αντίθετα, μέχρι και μια Μακαρία εμφανίζεται στις εκάστοτε
εκλογές, βουλευτικές ή προεδρικές, ως υποψήφια, χωρίς πραγματικά να διαθέτει
αισθητές διαφορές από την πλειονότητα των άλλων υποψηφίων -νικητών ή ηττημένων
στο τέλος- για τα πολιτικά αξιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αλλά το θέμα εδώ, σήμερα, είναι το
μνημείο για τους Άγγλους πεσόντες που ζητά ο κ. Παπαπολυβίου να ανεγείρουμε εμείς
στην ελεύθερη Κύπρο. Τα επιχειρήματα που παραθέτει («για να παρακινηθούν οι βρετανικές αρχές να αποδώσουν επιτέλους τις
ανάλογες οφειλόμενες και πρέπουσες τιμές και στους δικούς μας νεκρούς κ.λπ.»)
έχουν να κάμουν, όπως είναι φανερό, με αυτήν ακριβώς τη «νεοελληνική νοοτροπία» μερικών, η οποία ενώ παρουσιάζεται και ως
ακραιφνώς ελληνοπρεπής και πατριωτική, όπου βολεύει, στην ουσία μαστίζεται από
τέτοια αισθήματα κατωτερότητας -νιώθει, χωρίς να έχει τη δύναμη να το
παραδεχτεί, κατωτερότητα- ώστε να έχει ανάγκη την εκ μέρους των Άγγλων
αναγνώριση της αξίας του απελευθερωτικού μας αγώνα και των ηρώων του! Για να παρακινηθούν, λέει, οι Άγγλοι ν’
αναγνωρίσουν τον αγώνα μας και ν’ αποδώσουν τις «πρέπουσες» τιμές στους
πεσόντες μας! Είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν να έχουμε ανάγκη ν’ αναγνωρίσουν την
αξία του Αγώνα μας οι μέχρι αυτή τη στιγμή αντιμαχόμενοι την ελευθερία μας -την
καταπατηθείσα με το αποικιοκρατικό πρόσχημα του «εκπολιτισμού» μας ελευθερία
μας- για να βεβαιωθούμε εμείς για την αξία του αγώνα μας;
Δεν θα έπρεπε να έχουμε καμμία αμφιβολία ότι μια τέτοια νοοτροπία
θεμελιώνεται πάνω σε ατελή και πεπλανημένη γνώση μας για τον δικό μας πολιτισμό
και σε ελλιπή γνώση μας για τον αγγλικό πολιτισμό. Οι δύο πολιτισμοί
εδραιώνονται ως ισότιμοι στη συνείδησή μας και κατά φυσική συνέπεια εκδηλώνουμε
και την ίδια
αποικιοκρατική νοοτροπία, η οποία δεν έχει κανένα δισταγμό να καταφύγει στη λογοκρισία όταν βρεθεί αντιμέτωπη
με την αλήθεια ή ακόμα και με την απλή πιθανότητα αλήθειας στην περίπτωσή
μας, αναφορικά με την καταστροφική κατάληξη του αγώνα μας και τα αίτιά της. Τρέμει
να αντικρύσει αυτά τα αίτια, αφού δεν την βολεύει καθόλου η αναγνώριση της
ύπαρξής τους, όπως έτρεμαν οι Άγγλοι απέναντι στον Αυξεντίου, απέναντι στον
Μάτση, και το μόνο
που τους απέμενε να πράξουν ήταν να τους
κόψουν την έκφραση, τον λόγο, τη ζωή, παντί τρόπω: Με
πυρπόληση, κρεμάλα, χειροβομβίδα ριγμένη από το στόμιο
του
λάκκου μέσα στο οποίο ήταν ο αγωνιστής της ελευθερίας ή με
λογοκρισία.
Ποιοι, πράγματι, μπορεί να νιώθουν
ενοχλημένοι από μια «αποδομητική» (με αγγλικά, βέβαια,
κριτήρια) συμπεριφορά των Άγγλων έναντι του αγώνα της ΕΟΚΑ, παρά εκείνοι που αναγνωρίζουν
αληθινό «πολιτισμό» σε μια νοοτροπία που θέλησε να δικαιώσει τις αποικιοκρατικές
της στοχεύσεις και πεποιθήσεις με το πρόσχημα του «εκπολιτισμού» άλλων; Ποιοι
μπορεί να χρειάζονται τέτοια αναγνώριση από μια τέτοια νοοτροπία, από έναν
τέτοιο πολιτισμό;
Ποιοι μπορεί να έχουν τέτοιο «πρόβλημα» παρά εκείνοι που θεωρούν
τουλάχιστο ίσο με τον δικό τους τον αγγλικό πολιτισμό, αν όχι ανώτερό τους,
αφού επιθυμούν ν’ αναγνωρίσει τον δικό τους; Πόσο απέχει αυτό από την επιθυμία
να ήμασταν κι εμείς «Άγγλοι», από τη στιγμή, μάλιστα, που ήδη κάποιοι από μας συμπεριφέρονται
ομοίως εξουσιαστικά απέναντι στους συμπατριώτες τους, λογοκρίνοντάς τους,
ιδιαίτερα σε θέματα που άπτονται των αιτίων αποτυχίας του αγώνα μας; Πράγματι,
ποιοι είναι σήμερα νοσταλγοί της Αποικιοκρατίας;
Ο μόνος λόγος για τον οποίο αξίζει να στήσουμε ένα μνημείο στους Άγγλους
πεσόντες του 55-59 είναι για να δείξουμε ακριβώς ότι ο δικός μας πολιτισμός (αν
τον έχουμε ακόμα) τιμά την ανθρώπινη ζωή ως πρώτιστη αξία και θλίβεται βαθύτατα
όταν εκβιάζεται να καταφύγει σε αφαίρεση της ζωής άλλων ανθρώπων για να
υπερασπιστεί την Ελευθερία του, το υψηλότατο ιδανικό της ανθρώπινης ζωής.
Ήδη από τις 27 Ιουνίου 2009, έγραφα
με επίσημη επιστολή στην Πρόεδρο του Σ.Ι.Μ.Α.Ε., κυρίαν Κλαίρη Αγγελίδου:
«Επειδή
συχνά εμφανίζεται στον τύπο η είδηση περί ανεγέρσεως μνημείου στα κατεχόμενα
εδάφη μας (στη Κερύνεια) από Άγγλους και Τούρκους ‘προς τιμήν’ των Άγγλων που
έχασαν τη ζωή τους στην Κύπρο στη διάρκεια του Απελευθερωτικού μας Αγώνα,
εισηγούμαι ότι αυτό θα πρέπει να γίνει από εμάς, την Κυβέρνηση της Κύπρου, με
πρωτοβουλία του Σ.Ι.Μ.Α.Ε., με σκοπό να δείξουμε ότι λυπούμαστε και τιμούμε
αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στον τόπο μας, στη διάρκεια της
προσπάθειάς μας να τον απελευθερώσουμε και ότι αυτό οφείλεται στη λανθασμένη πολιτική της πατρίδας
τους και σε τίποτε
άλλο. Στο μνημείο θα μπορούσε με λίγα
λόγια να αναφέρονται οι προσπάθειες να επιτύχουμε την απελευθέρωσή μας χωρίς αιματοχυσία, που προσέκρουαν
πάντα στην άρνηση και την πρόκληση εκ μέρους των Αγγλικών Κυβερνήσεων. Θα
μπορούσε επίσης να αναφέρονται οι περιπτώσεις στις οποίες η Αγγλική Κυβέρνηση,
αναγνωρίζοντας την ελληνική ιστορική ταυτότητα της Κύπρου την πρόσφερε στην
Ελλάδα.
»Ένα
τέτοιο μνημείο θα έδινε την ευκαιρία σε όλων των ειδών τους αμφισβητίες που
κυκλοφορούν σήμερα στην Κύπρο, να διαπιστώσουν το αληθινό επίπεδο του
πολιτισμού μας, αλλά και το αδιαμφισβήτητο δίκαιο του Αγώνα μας».
Αυτά και τίποτε άλλο. Οι απόπειρες
εκμαίευσης «αναγνώρισης» της αξίας του Αγώνα μας εκ μέρους των Άγγλων, το μόνο
που αποκαλύπτουν είναι πόσο μερικοί από μας, και δη οι περισσότερο φωνασκούντες
περί της τρωθείσας «εθνικής μας
υπερηφάνειας», έχουν καταντήσει άξιοι συνεχιστές της αποικιοκρατίας με
διάφορες μεθόδους, αλλά και δια της λογοκρισίας,
εφόσον εξέλειπε η δυνατότης εξόντωσης του ελεύθερου λόγου δια φλογοβόλων,
αγχόνων ή χειροβομβίδων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου