του Βαγγέλη Δεληπέτρου
Αντί για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης και την
καταβολή της δόσης που όλο έρχεται και ποτέ δεν φτάνει ο Γερμανός
υπουργός Οικονομικών εμφανίστηκε με νέα… δόση πιέσεων για πολύ υψηλά
πλεονάσματα,
Όποιος ήθελε να δει, έβλεπε: ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών φρέναρε
κάθε λύση στο τελευταίο Eurogroup για να εξασφαλίσει ότι όλα θα γίνουν
κατά πώς έχει προγραμματίσει το Βερολίνο. Χτες, επιτιθέμενος στο ΔΝΤ,
απλώς ξεκαθάρισε προς πάσα κατεύθυνση, φόρα παρτίδα, ότι δεν είναι
διατεθειμένος να μετακινηθεί ούτε πόντο από τα σχέδιά του.
Το πρόβλημα δεν είναι οι ελληνικές “καθυστερήσεις”, οι ελληνικές
“παλινωδίες” ή οι ελληνικές “αντιστάσεις”. Αυτά που ζήτησε έχουν ήδη
γίνει δεκτά μέχρι κεραίας. Και εάν καθυστερεί η ψήφιση δυο νόμων ή δεν
έχουν εκδοθεί τρεις εγκύκλιοι, καμιά σημασία δεν έχει. Για αυτό άλλωστε
ούτε ο ίδιος δεν στέκεται σε τέτοιες λεπτομέρειες.
Το πρόβλημα είναι πολύ ευρύτερο, ξεπερνώντας τα όρια του ελληνικού “πειράματος”. Είναι αυτό που υπαινίχθη όταν δήλωσε ότι “Είμαι πολύ βέβαιος ότι το ΔΝΤ θα συμφωνήσει τελικά στην προτεινόμενη συμφωνία για την Ελλάδα, καθώς είμαστε μέτοχοι στο Ταμείο”.
Αρνούμενος δηλαδή το διευθυντικό “δικαίωμα” της διοίκησης του Ταμείου που εμφανώς αλληθωρίζει προς την Ουάσιγκτον και υπογραμμίζοντας την παρουσία της Γερμανίας στη μετοχική σύνθεση του ΔΝΤ, ταυτίζοντάς την προφανώς με την όλη Ευρώπη, ήθελε άλλα μια φορά να θέσει το πιο απλό εξουσιαστικό ζήτημα του κόσμου: Ποιος κάνει κουμάντο.
Το ζήτημα είναι επίσης βαθύτερα πολιτικό, παρέμβασης στις εξελίξεις στην Ελλάδα, αναδιαμόρφωσης των συσχετισμών στη Νότια Ευρώπη, επανατοποθέτησης των σχέσεων με την Γαλλία, ώστε δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με το ποια είναι και πότε ψηφίστηκαν ή ψηφίζονται τα 140 προαπαιτούμενα.
Αντίθετα η κατάσταση θυμίζει -υπό μία έννοια- την εποχή Χαρδούβελη που η ελληνική κυβέρνηση υποχωρούσε πριν της το ζητήσουν αλλά οι δανειστές είχαν έτοιμες τις επόμενες απαιτήσεις υπονομεύοντας κάθε πιθανότητα συμφωνίας. Αν τότε το ζητούμενο ήταν οι κάλπες, τώρα το ζητούμενο του Βερολίνου φαίνεται να είναι ο σχηματισμός μιας πολυκομματικής κυβέρνησης με τεχνοκρατικό πρόσωπο.
Κάπως έτσι από τις “επιστημονικές” διαπιστώσεις του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ότι “το ΔΝΤ αποδείχτηκε δύσκολο στην διαπραγμάτευση”, περάσαμε -χωρίς καν να τηρούνται υποτυπώδη προσχήματα- στην λοιδωρία του Ταμείου για τα αποτυχημένα προγράμματά του. Και η ειρωνία είναι ότι η κριτική προς το ΔΝΤ γίνεται κυριολεκτικά στην πλάτη μας: Μετά την αποδοχή -με τη συνηγορία Σόιμπλε- σχεδόν όλων τα μέτρων που ζήτησε το Ταμείο και τα οποία συγκροτούν τα -κατά Σόιμπλε- “μάταια προγράμματα” που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα.
Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε την απόλυτη πεποίθηση του βασικού μας διαπραγματευτή Ευκλείδη Τσακαλώτου ότι ο Γερμανός υπουργός “εργάζεται για την επίτευξη λύσης”, καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο ως εδώ και μη παρέκει, αλλά μπορούν ανά πάσα στιγμή να γίνουν και χειρότερα!
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος, είναι δημοσιογράφος του News 24/7
Το πρόβλημα είναι πολύ ευρύτερο, ξεπερνώντας τα όρια του ελληνικού “πειράματος”. Είναι αυτό που υπαινίχθη όταν δήλωσε ότι “Είμαι πολύ βέβαιος ότι το ΔΝΤ θα συμφωνήσει τελικά στην προτεινόμενη συμφωνία για την Ελλάδα, καθώς είμαστε μέτοχοι στο Ταμείο”.
Αρνούμενος δηλαδή το διευθυντικό “δικαίωμα” της διοίκησης του Ταμείου που εμφανώς αλληθωρίζει προς την Ουάσιγκτον και υπογραμμίζοντας την παρουσία της Γερμανίας στη μετοχική σύνθεση του ΔΝΤ, ταυτίζοντάς την προφανώς με την όλη Ευρώπη, ήθελε άλλα μια φορά να θέσει το πιο απλό εξουσιαστικό ζήτημα του κόσμου: Ποιος κάνει κουμάντο.
Το ζήτημα είναι επίσης βαθύτερα πολιτικό, παρέμβασης στις εξελίξεις στην Ελλάδα, αναδιαμόρφωσης των συσχετισμών στη Νότια Ευρώπη, επανατοποθέτησης των σχέσεων με την Γαλλία, ώστε δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με το ποια είναι και πότε ψηφίστηκαν ή ψηφίζονται τα 140 προαπαιτούμενα.
Αντίθετα η κατάσταση θυμίζει -υπό μία έννοια- την εποχή Χαρδούβελη που η ελληνική κυβέρνηση υποχωρούσε πριν της το ζητήσουν αλλά οι δανειστές είχαν έτοιμες τις επόμενες απαιτήσεις υπονομεύοντας κάθε πιθανότητα συμφωνίας. Αν τότε το ζητούμενο ήταν οι κάλπες, τώρα το ζητούμενο του Βερολίνου φαίνεται να είναι ο σχηματισμός μιας πολυκομματικής κυβέρνησης με τεχνοκρατικό πρόσωπο.
Κάπως έτσι από τις “επιστημονικές” διαπιστώσεις του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ότι “το ΔΝΤ αποδείχτηκε δύσκολο στην διαπραγμάτευση”, περάσαμε -χωρίς καν να τηρούνται υποτυπώδη προσχήματα- στην λοιδωρία του Ταμείου για τα αποτυχημένα προγράμματά του. Και η ειρωνία είναι ότι η κριτική προς το ΔΝΤ γίνεται κυριολεκτικά στην πλάτη μας: Μετά την αποδοχή -με τη συνηγορία Σόιμπλε- σχεδόν όλων τα μέτρων που ζήτησε το Ταμείο και τα οποία συγκροτούν τα -κατά Σόιμπλε- “μάταια προγράμματα” που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα.
Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε την απόλυτη πεποίθηση του βασικού μας διαπραγματευτή Ευκλείδη Τσακαλώτου ότι ο Γερμανός υπουργός “εργάζεται για την επίτευξη λύσης”, καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο ως εδώ και μη παρέκει, αλλά μπορούν ανά πάσα στιγμή να γίνουν και χειρότερα!
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος, είναι δημοσιογράφος του News 24/7
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου