Κύπρος : Η καλή ομοσπονδία και η "εξαπάτηση" του Φερχόϋγκεν

του Γιάννου Χαραλαμπίδη

Σημείωση ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ : Γνωστός από το 2003 ο κ. Φερχόϋγκεν για τις πιο δηλητηριώδεις επιθέσεις εναντίον του κυπριακού Ελληνισμού, συνεχίζει το έργο του...

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2010/09/blog-post_2027.html

Γράφαμε τότε : 

Το νέο επεισόδιο στο σήριαλ των «πρώην» που μετέχουν σε καλά αμειβόμενες εργασίες ιδιωτικού χαρακτήρα αφορά τον Επίτροπο Γκύντερ Φερχόϊγκεν, που μετά τη λήξη της θητείας του στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή έσπευσε να εξασφαλίσει παχυλό «μεροκάματο» ως σύμβουλος στην Ένωση Επιμελητηρίων και Χρηματιστηρίων Εμπορευμάτων της Τουρκίας(ΤΟDD)…Η υπόθεση της χρονικά κοντινής αποχώρησης από την ΕΕ και της πρόσληψης από την τουρκική TODD, προκάλεσε ερώτηση της Κυπρίας ευρωβουλευτίνας του ΔΗΚΟ Αντιγόνης Παπαδοπούλου, που όμως απαντήθηκε αρνητικά από τον Πρόεδρο της Κομισιόν Ζ.Μ. Μπαρόζο.
 

ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ :
Η πολιτική του εξευμενισμού της Τουρκίας και οι συνομιλίες θα οδηγούσαν, όπως ελέγετο, σε λύση του Κυπριακού ώς το τέλος του 2016, αρχές του 2017. Γι' αυτό είχαμε πάει στη Γενεύη, όπου, σύμφωνα με τον κ. Έιντε, ήταν η ώρα της αλήθειας. Την οποία, όμως, και ο κ. Έιντε και η Κυβέρνηση, καθώς και οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ ενταφίασαν. Η Τουρκία, αφού πήρε μεγάλο ποσοστό των διεκδικήσεων στο Κυπριακό, και ειδικότερα αφού κατοχύρωσε ότι ο βορράς θα είναι εσαεί τουρκικός, στο πλαίσιο της διζωνικότητας και της ομοσπονδίας, σηκώθηκε και έφυγε από τη Γενεύη.

Είχε πιο σοβαρά πράγματα, όπως τόνιζαν οι αξιωματούχοι της Άγκυρας, να ασχοληθεί, όπως είναι το Συριακό και το Κουρδικό. Αντί, λοιπόν, λύση έχουμε, με βάση τα όσα δημοσίως επισημαίνει ο κ. Έιντε, το ενδεχόμενο κρίσης, εφόσον δεν τεθούν χρονοδιαγράμματα, και εφόσον η Κυπριακή Δημοκρατία με τις συνεργαζόμενες εταιρείες προχωρήσει σε έρευνες εντός της ΑΟΖ της. Και είναι πρόδηλο ότι η αποτυχία των συνομιλιών μετατρέπεται σε απειλή. Από ποιον; Από τον ίδιο εκπρόσωπο του Γ.Γ. του ΟΗΕ, εναρμονίζεται πλήρως με την πολιτική ρητορική των προκλήσεων και της έντασης.

Στο ράφι οι αρχές της Ε.Ε.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η θέση μας θα έπρεπε να ήταν ξεκάθαρη: Προτού προχωρήσουν οι συνομιλίες, θα έπρεπε, όπως δημοσίως μάς απείλησε ο κ. Έιντε, δημοσίως και πάλι να καλέσει την Τουρκία να τερματίσει τις παραβιάσεις και παραβάσεις των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, στα χωρικά μας ύδατα, στην ΑΟΖ, στον αέρα και ταυτοχρόνως να ζητήσει τον τερματισμό της κατοχής.

Πώς όμως να πει δημοσίως τέτοια πράγματα ο κ. Έιντε, όταν το πρόβλημα, πλέον, δεν συζητείται στη βάση της εισβολής και της κατοχής, αλλά στη δικοινοτική του υφή και όταν η κυπριακή Κυβέρνηση δεν κατήγγειλε την Τουρκία μετά τη Γενεύη για την αποχώρησή της και για την έλλειψη προόδου; Υπό τη πίεση του ΑΚΕΛ συνεχίζονται οι συνομιλίες αλλά επί τη βάσει των εξής δεδομένων: Εφόσον η υφιστάμενη, όπως και οι προηγούμενες Κυβερνήσεις, δεν χρησιμοποίησαν όσα η Ε.Ε. επιτάσσει, οι Τούρκοι χρησιμοποιούν την Ε.Ε. για να περάσουν από τη διχοτόμηση στην πλήρη τουρκοποίηση.

Και εξηγούμε: Α. Η Ε.Ε. έχει εκδώσει την αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 για την ομαλοποίηση των σχέσεων της Τουρκίας με την Κυπριακή Δημοκρατία και την αναγνώριση της δεύτερης από την πρώτη. Β. Υπάρχουν υποχρεώσεις, τις οποίες η Τουρκία οφείλει να εκπληρώσει στο πλαίσιο της τελωνειακής ένωσης, όπως είναι το άνοιγμα λιμανιών και αεροδρομίων, καθώς και της αγοράς της, σε αεροσκάφη, πλοία και προϊόντα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Τίποτε από αυτά δεν εφαρμόστηκε. Δεν διεκδικήθηκε. Ετέθησαν στο ράφι και χρησιμοποιήθηκαν ως εργαλεία εσωτερικής κατανάλωσης όταν εντάσσονταν στα συμπεράσματα του Συμβουλίου, αφού οι ηγεσίες ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ συζητούσαν μαζί με τον Πρόεδρο στις συνομιλίες τον τεμαχισμό της κυριαρχίας και του ενιαίου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω της ανακατανομής των εξουσιών, στη λογική των δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών, εκ των οποίων το ένα θα είναι το ψευδοκράτος.

Τι περιλαμβάνουν τα ήδη συμφωνηθέντα; Θα αναφέρουμε ενδεικτικά το ακόλουθα: Αντί του πλήρους σεβασμού των βασικών ελευθεριών και αρχών της Ε.Ε. και της αποκατάστασης της παραβιασθείσας εννόμου τάξεως, έγιναν, μεταξύ άλλων, δεκτά και τα εξής: Μόνο το 20% των Ελληνοκυπρίων, που θα επιστρέψουν στο βορρά, θα έχουν δικαίωμα ψήφου σε τοπικές εκλογές και κανείς σε εθνικές.

Δηλαδή θα έχει ένας Ελληνοκύπριος περισσότερα δικαιώματα στο Λονδίνο, όπου ως μέλος της Κοινοπολιτείας έχει δικαίωμα ψήφου στις εθνικές εκλογές της Βρετανίας, απ' ό,τι στον βορρά της Κύπρου, ο οποίος στην ουσία θα είναι ένα άλλο κρατίδιο, συνεταιρικό με τα υπολείμματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία θα σταματήσει να υπάρχει ως τέτοια, στο πλαίσιο μιας «ομοσπονδιακής συνομοσπονδίας»!

Καλή ομοσπονδία: Η πηγή της αποτυχίας

Οι συνομιλίες σήμερα συνεχίζονται στην ακόλουθη βάση: Αντί να προχωρήσει η Τουρκία στην αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, προχωρεί η Κυβέρνηση σε επίπεδο συνομιλιών και τελικής λύσης στην αναγνώριση του ψευδοκράτος ως ισότιμου τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους. Αυτή είναι η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας στην Κύπρο. Τα περί καλής ομοσπονδίας, που λέγονται κατά καιρούς, κυρίως από το ΔΗΚΟ, είναι επίσης πολιτική ρητορική που δεν δίδει διέξοδο, διότι συνιστά ουτοπία.

Είναι πράσινα άλογα, όπως συνήθιζε να λέει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η ομοσπονδία επινοήθηκε το 1956 από τους Βρετανούς και τους Τούρκους για τη λύση της διχοτόμησης και όχι για την όποια επανένωση. Άλλωστε, ο πρώην Επίτροπος Γκούντερ Φερχόιγκεν κατηγορούσε με την περιβόητη ομιλία του ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 21 Απριλίου του 2004 τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο, ότι τον εξαπάτησε, λέγοντας όχι στο δημοψήφισμα, επειδή δεν πίστευε στην ομοσπονδία, αλλά στο ενιαίο κράτος.

Στην ομιλία Φερχόιγκεν αναφέρονται τα εξής: «Οι δηλώσεις του Προέδρου Παπαδόπουλου μετά το τέλος των συνομιλιών στην Ελβετία ισοδυναμούν με την επί της ουσίας απόρριψη των βασικών αρχών που ορίζονται στο σχέδιο. Σύμφωνα με όσα ανέφερε ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος, το μόνο που μπορώ να συμπεράνω είναι ότι η Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας απορρίπτει τώρα την ομοσπονδιακή λύση για το Κυπριακό, η οποία βασίζεται στη συνύπαρξη και την ισότητα των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων και επικυρώνεται από τα Ηνωμένα Έθνη και το σύνολο της διεθνούς κοινότητας. Επιτρέψτε μου να μιλήσω χωρίς διπλωματία. Κυρίες και κύριοι, προσωπικά νιώθω εξαπατημένος από την Κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας».

Ο ίδιος ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος, την ώρα που θα τον έκρινε η ιστορία, έπραξε το ορθό. Δικαιώνεται, άλλωστε, και εκ των υστερών. Το λάθος του Τ. Παπαδόπουλου ήταν ότι δεν απηλλάγη από μια λύση και μια πολιτική στην οποία δεν πίστευε, σύμφωνα με τον Φερχόιγκεν. Άλλωστε, και σήμερα, οι αναφορές σε βελτίωση του σχεδίου Ανάν ή ότι το εν λόγω σχέδιο είναι νεκρό, επιβεβαιώνουν την επιλογή τού «όχι» το 2004. Δεν υπάρχει αμφιβολία για τον πατριωτισμό του Τ. Παπαδόπουλου.

Αληθές, όμως, είναι ότι είχε εγκλωβιστεί σε δικά του πολιτικά λάθη, υπηρετώντας την πολιτική Μακαρίου, ο οποίος είχε αντιληφθεί το λάθος του περί της ομοσπονδίας προτού πεθάνει. Εξ ου και η ομιλία του στις 20 Ιουλίου του 1977 στην Πλατεία Ελευθερίας. Ατυχές για την Κύπρο ήταν ότι έφυγε από τη ζωή 13 ημέρες αργότερα. Εκ των πραγμάτων, η πολιτική της καλής ομοσπονδίας με το σωστό περιεχόμενο δεν είναι στρατηγικός στόχος.

Είναι η πηγή της υφιστάμενης αποτυχίας του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ. Είναι συνέχεια των Συμφωνιών Υψηλού Επιπέδου Μακαρίου-Ντενκτάς και Κυπριανού-Ντενκτάς του '77 και '79, της συμφωνίας της 8ης Ιουλίου μεταξύ Παπαδόπουλου και Έρογλου, των Χριστόφια -Ταλάτ καθώς και της συμφωνίας Αναστασιάδη - Έρογλου της 11ης Φεβρουαρίου του 2014. Αλλαγή με νέα στρατηγική, σημαίνει απαλλαγή από την αποτυχημένη πολιτική της ομοσπονδίας.

Ο πλασιέ και οι λυσοφοβικοί

Γιατί είναι αποτυχημένη η υφιστάμενη φόρμουλα των συνομιλιών και της ομοσπονδίας; Διότι, εφόσον εμείς βάλαμε στο ράφι ό,τι η Ε.Ε. επιτάσσει, και δη την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας -που θα έπρεπε να ήταν και θα πρέπει να είναι η βάση των συνομιλιών- και αφού η Άγκυρα κέρδισε μέσα από τη λογική της ομοσπονδίας την εσαεί τουρκοποίηση του βορρά, τώρα βάζει πλώρη στο πλαίσιο των συνομιλιών, για την πλήρη τουρκοποίηση.

Πώς; Με την επίκληση των βασικών ελευθεριών της Ε.Ε. για τους Τούρκους πολίτες, που θα ισχύει σε τοπικό επίπεδο. Μόνο για την Κύπρο και επί τη βάσει του πρωτογενούς δικαίου για να μην μπορεί να επηρεάζει την υπόλοιπη Ευρώπη. Για να νομιμοποιηθούν τα νέα κύματα εποίκων και να καταληφθούμε πληθυσμιακά. Και ο πλασιέ της θέσης αυτής είναι ο κ. Έιντε, τον οποίο, εφόσον δεν μαζέψαμε όταν αλώνιζε στην Ε.Ε., και στον ΟΗΕ δημιουργούσε κίβδηλες περί της λύσης παραστάσεις, κατέστη αχαλίνωτος.

Στήνει καριέρα επί του Κυπριακού με σκοπό την εξυπηρέτηση των πολιτικών του φιλοδοξιών στην Νορβηγία. Όταν το είχαμε γράψει από αυτές τις στήλες και τι δεν είχαμε ακούσει από τους υποστηρικτές του εξευμενιστικού στρατοπέδου. Από λυσοφοβικούς μας είπαν ώς απορριπτικούς (sic! αφού ακόμη και τώρα προτάσσουμε εναλλακτικές επιλογές, από το νομικό πλαίσιο της Ε.Ε. ώς τις στρατηγικές συμμαχίες με το Ισραήλ και την επιλογή του αγωγού από την Κύπρο στην Ελλάδα και από εκεί στην Ιταλία και στη λοιπή Ευρώπη).Τώρα τα λέει δημόσια και ο Πρόεδρος!

Ο οποίος, όμως, συνεχίζει στην ίδια πολιτική επειδή δεν έχει, όπως και το ΑΚΕΛ, σχέδιο Β. Από την άλλη, εάν η εναλλακτική «στρατηγική» του ενδιάμεσου χώρου στηριχθεί στην καλή ομοσπονδία, τότε θα καταλήξει, ακόμη και αν καταλάβει την εξουσία, στο ίδιο και σε χειρότερο αδιέξοδο από το σημερινό. Και πάλι θα δώσουμε λαβές στους ξένους να μας πουν ότι τους «εξαπατούμε» επειδή συζητούμε μεν για την ομοσπονδία, αλλά δεν πιστεύουμε σε αυτήν.

Είναι σφάλμα η επανάληψη του λάθους του Τάσσου. Διότι, η λύση της ομοσπονδίας είναι το σχέδιο Ανάν και οι παραλλαγές του. Αυτή η πολιτική, δηλαδή της καλής ομοσπονδίας με το ορθό περιεχόμενο, είχε δοκιμαστεί επί των διακυβερνήσεων Κυπριανού και Τάσσου Παπαδόπουλου, καθώς και του Γλαύκου Κληρίδη όταν συμμαχούσε με το ΔΗΚΟ.

Το κερασάκι και το διακύβευμα των εκλογών

Συνεπώς, η «καλή» ομοσπονδία έχει αποτύχει επί των πιο πάνω διακυβερνήσεων. Η «κακή» ομοσπονδία έχει ναυαγήσει με την υφιστάμενη Κυβέρνηση και τη στήριξη των ηγεσιών του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ. Στην παρούσα φάση Κυβέρνηση, ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ διαχειρίστηκαν την ομοσπονδία. Το αποτέλεσμα ήταν να βάλουν ταφόπετρα μέσα από τη λεγόμενη πολιτική του ρεαλισμού, που έχει αποδειχθεί ουτοπία. Διότι, όπως οι Τούρκοι διαλαλούν, για να γίνει η ουτοπία ρεαλισμός, δεν αρκεί πλέον η διχοτόμηση, αλλά η τουρκοποίηση.

Και ως κερασάκι στην τούρτα μάς ήρθε η απειλή για κρίση. Και ας μη μας προειδοποιεί το ΑΚΕΛ ότι εάν δεν συνεχίσουμε στην ίδια εξευμενιστική πολιτική, τότε θα μας καταλογίσει ευθύνες η Διεθνής Κοινότητα. Αντί να σπρώχνει τον Πρόεδρο σε νέες υποχωρήσεις για να κρατήσει μια διαδικασία που καρκινοβατεί ζωντανή και η οποία δεν οδηγεί σε λύση αλλά σε διάλυση, γιατί δεν εισηγήθηκε στη Γενεύη -και γιατί δεν εισηγείται ακόμη και τώρα- την καταγγελία της Τουρκίας για την απαράδεκτη πολιτική της, καθώς και τις μεταλλάξεις του κ. Ακιντζί; Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για το κυβερνητικό στρατόπεδο.

Άλλωστε, η δική τους πολιτική αφενός δεν οδήγησε σε λύση και αφετέρου έδωσε τροφή σε απειλές για κρίση. Εάν, βεβαίως, κινηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση, δηλαδή της καταγγελίας της τουρκικής πλευράς, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι είναι ως να παραδέχονται την αποτυχία τους και, ως εκ τούτου, πώς θα πάνε σε εκλογές; Ας κάνουν την υπέρβαση.

Ερώτημα νέο, συναφές με τα ανωτέρω: Είναι το διακύβευμα οι εκλογές -και μόνο- και η αλλαγή προσώπων στην εξουσία, ή ο νέος στόχος και η νέα στρατηγική, την οποία ούτε ο ενδιαμέσος χώρος διατυπώνει με σαφήνεια; Και, προφανώς, πέραν του διχασμού του, που εντοπίζεται στα πρόσωπα των υποψηφίων, η ασάφεια του στόχου και της στρατηγικής συνιστά αχίλλειο πτέρνα.

ΠΗΓΗ  SIGMALIVE