Ολιγομερής - αλλά υπέρ της μονομερούς...

ΣΕ  αυτή τη συγκέντρωση, όσο κι αν πάσχει από την άποψη  «εξωαριστερών» συμμετοχών, όσο κι αν υστερεί από μια σκοπιά παλλαϊκής συσπείρωσης , εγώ θα πάω. Θα πάω έστω  κι αν με ενοχλεί το μαξιμαλιστικό , ουτοπικό και προϊόν  πολιτικής πλειοδοσίας σύνθημα, περί «μονομερούς διαγραφής του χρέους»…

Παλιότερα, εξηγώντας την άποψή μου υπέρ του  «χρεοστασίου» - δηλαδή περί άμεσης διακοπής της εξυπηρέτησης του χρέους με στόχο την ανάλυση των στοιχείων του και το συμψηφισμό του με οφειλές προς τη χώρα μας – είχα αναφερθεί στην έλλειψη πειστικών  επιχειρημάτων υπέρ της μονομερούς διαγραφής του χρέους μέσα στα πλαίσια της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας. Παρέλειψα όμως να αναφερθώ και στην εσωτερική πτυχή του ζητήματος : Οι δυνάμεις της υποτέλειας θα στρίμωχναν κυριολεκτικά στον τοίχο αυτούς που θα κήρυτταν μια μονομερή ενέργεια τέτοιων διαστάσεων και επιπτώσεων ! Απέναντι σε αυτές τις δυνάμεις θα έπρεπε να αντιπαρατεθεί ένας συνετός και γειωμένος λόγος, για εξόφληση του (πιθανού, μετά από συμψηφισμό) χρέους, με ρήτρα ανάπτυξης. Έγραφα τότε :

«….οι κκ σύντροφοι και συναγωνιστές και οι κατά  κανόνα πλειοδότες αιτημάτων, πρέπει να αντιληφθούν ότι η ελληνική κοινωνία και οικονομία δεν παίζει σε κάποιο σενάριο του Δανιήλ Δεφόου (συγγραφέας του Ροβινσώνα Κρούσου),
αλλά βιώνει ένα διεθνή περίγυρο όπου ισχύει ο ρωμαϊκός κανόνας “pacta sunt servanda”(οι συμβάσεις πρέπει να τηρούνται), τον οποίο επικαλέσθηκε ο Πιερ Μοσχοβισί. Συνεπώς ακόμη και μια μονομερής ενέργεια όπως είναι η διακοπή της εξυπηρέτησης του χρέους  -  απολύτως απαραίτητη για τη νέα αναπτυξιακή πορεία της χώρας ! -  πρέπει να πατήσει σε ένα κάποιο βαθμό διεθνούς συναίνεσης :

Είτε μέσω της επίκλησης των θεσμίσεων του ΟΗΕ, είτε μέσω της άμεσης κινητοποίησης του οικουμενικού Ελληνισμού, των λαϊκών κινημάτων που πρόσκεινται φιλικά στη χώρα κλπ. Όλες αυτές οι συλλογικότητες  πρέπει να συμπράξουν  στο  να γίνει διεθνώς αποδεκτή η απόφαση του ελληνικού «χρεοστασίου».

Δεν θα υπεισέλθω στα ζητήματα της επαναξιολόγησης του μεγέθους του χρέους, υπό την παθητική ή την «ενεργητική» του μορφή – όπως είναι το γερμανικό χρέος προς την Ελλάδα. Τα ζητήματα αυτά προϋποθέτουν μεγάλες και μάλιστα διεθνείς διεργασίες, όμως από την ελληνική σκοπιά μπορούν να αντιμετωπισθούν υπεύθυνα, χωρίς υστερίες και   πλειοδοσίες ,  εφόσον τεθούν στο κατάλληλο πλαίσιο χρόνου : Δηλαδή εφόσον αντιμετωπισθούν σε  χρόνο  επαρκή και ποιοτικό, χωρίς πιστόλια στους κροτάφους της χώρας και  μακριά από μνημονιακές  προθεσμίες….

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2017/02/blog-post_18.html#more