Τα καλύτερά μας χρόνια…

Του Κώστα Καίσαρη

....Δεν πούλησε αριστεριλίκι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.....

Έχω ένα ελάττωμα: στην εκτίμησή μου για έναν καλλιτέχνη μπερδεύω το έργο του με τη στάση ζωής του. Αυτό είναι λάθος. Γιατί άλλο το ένα, άλλο είναι το άλλο. Κάπως έτσι εκτιμώ ακόμα περισσότερο τον Μάνο Χατζιδάκη. Γιατί ποτέ δεν ήταν παραδόπιστος. Γιατί ποτέ δεν μίλησε για λεφτά. Γιατί ποτέ δεν ζήτησε κρατικά λεφτά. Γιατί ήταν αξιοπρεπής. Όπως και ο Γιάννης Σπανός…

Σε αντίθεση με κάποιους άλλους και δήθεν αριστερούς, μάλιστα, που είναι μία ζωή με απλωμένο το χέρι. Για αυτό ακριβώς το λόγο είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση τον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Επειδή σε όλη του τη ζωή, κοίταγε τη δουλειά του και μόνο. Δεν πούλησε παραμύθι. Ότι είχε να πει, το έλεγε με το έργο του. Και μόνο… Δεν έδινε συνεντεύξεις… Δεν έβγαινε στα παράθυρα… Δεν έκανε τη παραμικρή παρέμβαση στα κοινά… Όπως κι ένας άλλος, ιδιαίτερα σημαντικός συνθέτης, ο Δήμος Μούτσης.

Ο Κηλαηδόνης ταυτόχρονα έγραφε και καθημερινά απλοϊκά τραγούδια: «Αρχίζει το ματς», «πάμε  μια βόλτα στη Βουλιαγμένη» κλπ. Αθηναίος, Κυψελιώτης, ακομπλεξάριστος, ήταν εμφανές ότι δεν είχε να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Έγραψε για τον «Μικρό Ήρωα», αναβίωσε τα τραγούδια της Κατοχής, έφτασε μέχρι τη Νέα Ορλεάνη. Το πάρτι στη Βουλιαγμένη το 1983 είχε γράψει ιστορία. Πενήντα χιλιάδες κοσμος. Είχε το στυλ του, με τα μονόχρωμα (μεταξωτά κατά κανόνα) πουκάμισα και τα μακρυά ριχτά, άσπρα μαλλιά. Αμετανόητος…

Δεν πούλησε «αριστεριλίκι» ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Αγνοώ μάλιστα και ποια ήταν η πολιτική του τοποθέτηση. Αυτό που ξέρω είναι ότι έβγαλε τα «Μικροαστικά» το 1973. Επί δικτατορίας. Όταν ο Νιόνιος ο Σαββόπουλος έγραφε σαχλαμάρες «από νάιλον σηκώνουμε σημαία». Το 1975 έβγαλε τα «απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας». Από τα καλύτερα πολιτικά τραγούδια. Χωρίς φωνές και συνθήματα. Με το στίχο του Νεγρεπόντη να έχει ουσιαστικό λόγο.

Πότης, παρά το πρόβλημα στη καρδιά εδώ και τριάντα χρόνια. Έχω βαρεθεί να ακούω αυτή τη μαλακία για τα χρόνια της αθωότητας. Η κάθε γενιά περνάει τα δικά της νεανικά χρόνια. Κι όταν περνάς καλά με λίγα, επειδή ακριβώς είσαι νέος, είσαι ευτυχισμένος. Αυτά τα χρόνια, της δικιάς του γενιάς, αποτύπωσε ο Λουκιανός Κηλαηδονης. Με απλά αλέγκρα τραγουδάκια. Με καθημερινά τραγούδια του στυλ: «πόσο αγαπιόμαστε τα δυο»…

Η μουσική στην Ελλάδα έχει ρίζες. Έχει παράδοση… Η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες στο κόσμο που παράγει μουσική. Ακόμα και σήμερα! Και ποιοτική μπορείς να πεις. Οι Έλληνες, ωστόσο, μουσικά είναι απαίδευτοι, αφού σε πολύ μεγάλο ποσοστό αποθεώνουν τους τραγουδιστές και αγνοούν τους συνθέτες! Εξ ου και ο Νταλαρισμός!

Οι Έλληνες ακούνε ένα τραγούδι και λένε: «αυτό είναι του Καζαντζίδη». Αγνοούν το βασικό κανόνα, ότι το τραγούδι ανήκει στον συνθέτη. Σ’ αυτόν δηλαδή που το έγραψε. Υπάρχει αυτό το εξαιρετικό τραγούδι :»μη χτυπάς σ’ ένα σπίτι κλειστό», σε ερμηνεία του επίσης σεμνού και μετρημένου Μανώλη Μητσιά. Ποιος ξέρει όμως ότι η μουσική είναι του Λουκιανού Κηλαηδόνη και οι στίχοι του Μάνου Ελευθερίου; Δεν τους ενδιαφέρει να το μάθουν.

Πάνω από 150 τραγούδια είχε γράψει ο Κηλαηδόνης. Σε πολλά απ’ αυτά και τους στίχους! Ένα μόνο να είχε γράψει, θα ήταν αρκετό. Για όσους είναι 60+ το «φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια» είναι πράγματι η νιότη τους. Η μουσική, οι στίχοι, η ερμηνεία της Βίκυς Μοσχολιού!! Και μόνο αυτό να είχε γράψει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης θα έφτανε…

… Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης είχε γράψει τη μουσική στο «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Το Γιαξεμπόρε ήταν ένα τραγούδι των «μπουλουκιών» που ο συνθέτης αναβίωσε προσθέτοντας μοτίβα.

contra