Η Ρωσία, η εκεχειρία στη Συρία, η Ελλάδα, οι Κούρδοι και η πολιτική Λαφαζάνη

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ  ΙΣΚΡΑ
Η εκεχειρία που ανακοινώθηκε στη Συρία συνιστά ένα θετικό βήμα για την ειρήνευση στην ιστορική αυτή περιοχή, αν και έχουμε ζωηρές επιφυλάξεις για τη διατήρηση της και το μέλλον της.
Ασφαλώς, οι Συριακές εξελίξεις συνιστούν μια μεγάλη κατ’ αρχήν επιτυχία για τη Ρωσία, η οποία με μια οικονομία του μεγέθους της Ισπανίας, κατορθώνει και χάρις στο στρατιωτικό της δυναμικό, να επανέρχεται δυνατά και με σοβαρά ερείσματα στη διεθνή σκηνή.
Είναι βέβαιο ότι ο Άσαντ, χωρίς τη Ρωσία στο πλευρό του, θα είχε, μετά τις ωμές επεμβάσεις των δυτικών ιμπεριαλιστικών χωρών, γρήγορα το κακό τέλος του Σαντάμ και του Καντάφι.
Ο Άσαντ, με τη σθεναρή στήριξη της Ρωσίας, όχι μόνο κατόρθωσε να μείνει όρθιος αλλά και οι ΗΠΑ, που επενέβησαν για να τον αποσταθεροποιήσουν, βρίσκονται, σε πρώτη φάση, και κατά πρωτοφανή τρόπο, εκτός του παιχνιδιού για το μέλλον της Συρίας.

Αντίθετα, οι ΗΠΑ, απέναντι στις κρίσιμες για τον Μεσανατολικό χώρο εξελίξεις, δείχνουν αμηχανία, αν όχι και πανικό, ενώ αναδεικνύουν βαθιές εσωτερικές τους αντιθέσεις.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο απερχόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπ. Ομπάμα, αμέσως μετά την ανακοίνωση της εκεχειρίας στην Συρία από τον Πούτιν, έσπευσε, με μια μάλλον σπασμωδική κίνηση, να ανακοινώσει μέτρα με απελάσεις δεκάδων Ρώσων διπλωματών από τις ΗΠΑ με το αιτιολογικό ότι η Ρωσία είχε παρέμβαση με “χάκινγκ” στις αμερικάνικες προεδρικές εκλογές υπέρ του Τραμπ, γεγονός που προκάλεσε τη δυσφορία του τελευταίου.
Από την πλευρά του ο Πούτιν, νηφάλιος και καβάλα στο άλογο των καταστάσεων, επέλεξε μεγαλόψυχα να μην απαντήσει με αντίποινα.
Τι δηλοί ο μύθος;
Πρώτα απ’ όλα ότι ΗΠΑ και Δύση δεν είναι παντοδύναμοι.
Χώρες όπως η Ελλάδα, αν θέλουν να χαλαρώσουν την σκληρή θηλιά των ΗΠΑ και της Γερμανικής ΕΕ, χρειάζονται μια στενή σχέση με τη Ρωσία ή καλύτερα και με τη Ρωσία.
Γι’ αυτό, ο Παν. Λαφαζάνης, ως υπουργός της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και στο πλαίσιο της απεμπλοκής της χώρας από τα μνημόνια, επιδίωξε μέσω και της συμφωνίας που υπέγραψε στην Πετρούπολη για το πέρασμα από το ελληνικό έδαφος αγωγού με ρώσικο φυσικό αέριο, να διαμορφώσει μια ειδική σχέση στρατηγικής συνεργασίας Ελλάδας – Ρωσίας.
Όμως, αυτή η προσπάθεια του Παν. Λαφαζάνη που είχε προχωρήσει σε αρκετό βάθος, μαζί με τη συμφωνία της Πετρούπολης για τον αγωγό του αερίου, εγκατελήφθη με την απομάκρυνση του από την κυβέρνηση και την ψήφιση του τρίτου μνημονίου.
Διότι το μνημόνιο δεν είναι μόνο οικονομική υποδούλωση αλλά κυρίως πολιτικήυποδούλωση. Είναι η Ελλάδα ευρωατλαντικό οικόπεδο.
Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Παν. Λαφαζάνης, παρά την πλήρη και εγκληματική αδράνεια Τσίπρα και της ομάδας του, είχε προετοιμάσει έμπρακτα και προτείνει ένα πλήρες και ρεαλιστικό σχέδιο εναλλακτικής πορείας της χώρας έξω από τα μνημόνια, το οποίο περιλαμβάνει από τη μία ρεαλιστική πρόταση μετάβασης από το ευρώ στο εθνικό νόμισμα και ταυτόχρονα ρεαλιστική πρόταση για ένα νέο θετικό προσανατολισμό πολιτικών και οικονομικών διεθνών σχέσεων.
Η Ελλάδα, στην κρίσιμη φάση αμέσως μετά το περήφανο “όχι” του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, διέθετε εφικτή και βιώσιμη εναλλακτική πορεία χωρίς τη θηλιά του τρίτου μνημονίου. Όπως διαθέτει, φυσικά, και σήμερα.
Αυτό που απέμεινε σήμερα από το προχώρημα την πρώτη περίοδο της κυβέρνησης  ΣΥΡΙΖΑ κραταιών σχέσεων της χώρας μας με τη Ρωσία, είναι ένα ψυχρό και ανούσιο τηλεφώνημα, αυτές τις μέρες, του Τσίπρα προς τον Πούτιν για τα μάτια του κόσμου και για να τηρηθούν από ελληνικής πλευράς, ματαίως, βέβαια, κάποια προσχήματα.
Η Ελλάδα, αντί, με ένα ενεργητικό φιλειρηνικό ρόλο, να βρίσκεται στο επίκεντρο, των Μεσανατολικών εξελίξεων, έχει καταφέρει να βρίσκεται εκτός και στο περιθώριο, χωρίς να έχει ούτε πρεσβεία στη Συρία, την οποία απέσυρε για να τιμωρήσει, υποτίθεται, το καθεστώς Άσαντ, την ώρα που διατηρεί σχέσεις δορυφόρου με τους ιέρακες του Ισραήλ, καλύπτοντας τους ενισχυόμενους κατοχικούς εποικισμούς στη Δυτική όχθη.
Η εκεχειρία της Συρίας και οι Κούρδοι

Είναι, μάλλον, θετικό ότι οι Κουρδικές οργανώσεις έσπευσαν, μπροστά στην εκεχειρία που ανακοίνωσε ο Πούτιν στη Συρία, να ανακοινώσουν τη σύσταση ομόσπονδου κράτους στο πλαίσιο της ενιαίας Συρίας, που προβλέπει και ένα σύστημα ομοσπονδιακής κυβέρνησης στη βόρεια Συρία.

Είναι σίγουρο ότι όλη η προσπάθεια της Τουρκίας επικεντρώνεται τώρα στο να περιορίσει μέχρι εκμηδενισμού το ρόλο των Κούρδων στη Συρία και πολύ περισσότερο να αποτρέψει μια ενιαία Κουρδική ζώνη στα νότια σύνορα της, που θα εκτείνεται από τη Συρία και θα φτάνει στο Ιράκ. 

Αυτός, άλλωστε, ήταν και ο κύριος λόγος που παμπόνηρα ο Ερντογάν εγκατέλειψε τους ισλαμιστές και έτεινε χείρα συνεργασίας προς τη Ρωσία, μόλις είδε ότι ISIS και Al Nousraδεν είχαν μέλλον.

Η Ρωσία σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει, στο όνομα μιας πρόσκαιρης συνεργασίας με το δικτατορικό καθεστώς Ερντογάν, να γυρίσει την πλάτης στους Κούρδους της Συρίας.

Αντίθετα, αν πρόκειται να υπάρξει ειρήνη στη Συρία, οι Κούρδοι πρέπει να αποκτήσουν μια δίκαιη αυτονομία και έναν δίκαιο ρόλο στο πλαίσιο μιας ενιαίας δημοκρατικής Συρίας.

Αλλιώς ένα νέο ”Παλαιστινιακό” θα δυναμιτίσει όλη την περιοχή.

Το συμφέρον της Ρωσίας και της δημοκρατίας στην περιοχή είναι με τους Κούρδους της Συρίας όρθιους, στο τραπέζι των συζητήσεων και με πλήρη δικαιώματα.

Και το Κουρδικό κίνημα, όμως, ιδιαίτερα στη Συρία θα πρέπει να σταματήσει αυτόν τον στενό εναγκαλισμό στον οποίον τους έχουν περιβάλλει οι ΗΠΑ.

Με ένα PYD (Κουρδικό μέτωπο) στη Συρία σε ένα είδος περίεργης και βαρύθυμης πρόσδεσης στις ΗΠΑ, το Κουρδικό κίνημα στη Συρία αλλά και γενικότερα, δεν θα έχει ιδιαίτερα καλές προοπτικές.

Η αλληλεγγύη μας στους Κούρδους είναι δεδομένη, έμπρακτη και αμέριστη αλλά και οι τελευταίοι πρέπει να προσέξουν πολύ σε αυτήν την κρίσιμη για το ιστορικό τους μέλλον συγκυρία.

Δεν συζητώ, φυσικά, για τη στάση της Ελλάδας, διότι η κυβέρνηση Τσίπρα ακούει για Κούρδους και τρέμει, μήπως ενοχληθεί ο ”αφέντης” Ερντογάν.

Αυτό είναι το δικό μας κατάντημα.