Η αμηχανία της Αριστεράς απέναντι στην Τουρκική απειλή και το Κυπριακό

του  Χρήστου Καπουτσή

Το ερώτημα είναι σαφές: υπάρχει ή όχι απειλή από την Τουρκία που εκδηλώνεται, στην Κύπρο, στη Θράκη και στο Αιγαίο; Η απάντηση προφανής, από κάθε οπτική γωνία, όπως και αν προσεγγίζεται, η πολιτική του καθεστώτος Ερντογάν.

Ο συστημικός πολιτικός κόσμος (συντηρητικές και σοσιαλιστικές κομματικές ηγεσίες, ενσωματωμένοι στο σύστημα πανεπιστημιακοί και διαπλεκόμενα ΜΜΕ) έχουν τις δικές τους προτεραιότητες και απαντά θετικά με βάση όμως, τα οικονομικά τους συμφέροντα και τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια, αναδεικνύοντας την οικονομική διάσταση, ακόμη και στα Εθνικά θέματα. Συνήθως καπηλεύονται τα πατριωτικά αισθήματα του Ελληνικού Λαού.

Το ερώτημα όμως είναι, γιατί σιωπά η αριστερά; Μόνο ο δογματισμός ή και ο «αυτισμός» κάποιων ηγετών από τις πτέρυγες της Αριστεράς, μπορεί να δικαιολογήσει την άρνηση της πραγματικότητας, ότι δηλαδή, η επιθετικότητα και ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας, απειλούν ευθέως τα ελληνικά και ελληνοκυπριακά κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά και την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Αλήθεια πόσο «βολική» και πόσο «αριστερή» είναι η άποψη, ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι απόρροια της αντιπαράθεσης δύο αστικών τάξεων και ότι Έλληνες και Τούρκοι εργάτες αδελφωμένοι θα αποτρέψουν πιθανή σύρραξη ή, ότι είναι μόνο εσωτερική υπόθεση του ΝΑΤΟ;

Τι εμποδίζει την Αριστερά, να αξιολογήσει την τουρκική απειλή, αφού πρώτα την μελετήσει σε βάθος και να προτείνει ουσιαστικά μέτρα διασφάλισης της Εθνικής μας Κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Πατρίδας μας; Και ειδικότερα, ποια είναι η θέση της «ευρύτερης» αριστεράς, για το μείζον Εθνικό ζήτημα, το Κυπριακό;

Το ΚΚΕ έχει προχωρήσει σε μια εκτενή ανάλυση του κυπριακού, μέσα όμως από μια συγκεκριμένη οπτική, που περιέχει αρκετές λανθασμένες εκτιμήσεις, ενώ κάποιες από τις απόψεις που διατυπώνει είναι μάλλον επικίνδυνες.

Για παράδειγμα το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι: «Ο ισχυρισμός ότι η «Δικοινοτική – Διζωνική Ομοσπονδία» με τα δύο Συνιστώντα Κράτη εξασφαλίζει μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα δεν έχει υπόσταση». Ουσιαστικά ζητά την ακύρωση μια θέσης (Δικοινοτική- Διζωνική Ομοσπονδία), που συνομολογήθηκε από την περίφημη Συμφωνία Μακαρίου- Ντεκτάς (1977), που όμως έκτοτε έχει συμπεριληφθεί σε ψηφίσματα και αποφάσεις του ΟΗΕ, δηλαδή αποτελεί το θεμέλιο της λύσης του Κυπριακού, στη βάση της Διεθνούς νομιμότητας.

Η ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ (ΛΑ.Ε), επισημαίνει το αυτονόητο ότι: «Είναι αδιανόητο να μιλάμε για δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού με τη διατήρηση στο νησί, υπό οποιαδήποτε μορφή και με οποιοδήποτε προκάλυμμα χρονοδιαγράμματος, ξένων στρατευμάτων και ξένων, πολύ περισσότερο υπό ξένη κυριαρχία, στρατιωτικών βάσεων.» (Δήλωση Προέδρου ΛΑ.Ε. Π. Λαφαζάνη). Επίσης, ο Πρόεδρος της ΛΑ.Ε, αναφέρεται διεξοδικά σε μια σημαντική πτυχή του Κυπριακού, την παραλλαγή του σχεδίου ΑΝΑΝ, που επιχειρούν να περάσουν, ο Ν. Αναστασιάδης και οι ΑΝΑΝΙΣΤΕΣ των Αθηνών και της Λευκωσίας. «Δεν είναι δυνατό να επιδιώκεται λύση στο Κυπριακό πρόβλημα και να θεωρείται ως βάση εκκίνησης αυτής της λύσης το υποτιθέμενο «κεκτημένο» του σχεδίου Ανάν, όπως, δυστυχώς, συμβαίνει με τις συνομιλίες Αναστασιάδη – Ακιντζί. Κάθε πρόταση λύσης του Κυπριακού που βασίζεται σε εκείνη ή την άλλη παραλλαγή του σχεδίου Ανάν, το οποίο απέρριψαν κατηγορηματικά με δημοψήφισμα οι Ελληνοκύπριοι, δεν μπορεί παρά να είναι μια λύση απαράδεκτη, και τελικά διχοτομική και αποσταθεροποιητική.» (Παν. Λαφαζάνης)

ΚΥΠΡΙΑΚΟ

Οι εξελίξεις στο Κυπριακό είναι καταιγιστικές. Στις 12 Ιανουαρίου 2017 θα διεξαχθεί στη Γενεύη η πολυμερής διάσκεψη για το Κυπριακό με τη συμμετοχή των εγγυητριών δυνάμεων Ελλάδος – Τουρκίας – Βρετανίας και πιθανόν και των μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Όμως, για να ξεκινήσει η πολυμερής διάσκεψη, θα πρέπει την προηγουμένη, 11 Ιανουαρίου, να έχει λυθεί το εδαφικό.

Με δεδομένο το πλαίσιο της αναθεωρητικής, επιθετικής και επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας, που ειρήσθω εν παρόδω, ενισχύει με πανάκριβα και υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα την Αεροπορία και το Ναυτικό της, η ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά ολισθαίνει σε σοβαρά διαπραγματευτικά λάθη και πολύ δύσκολα θα αποφευχθεί νέα εθνική τραγωδία.

Αναμφίβολα στο Κυπριακό «βολοδέρνει» στις Συμπληγάδες της λύσης οπωσδήποτε (αναθεωρημένο επί τα χείρω σχέδιο Ανάν που προβλέπει διάλυση της κυπριακής Δημοκρατίας), που οδηγεί στην πολιτική και στρατιωτική ομηρία της Κύπρου στην Τουρκία και της μη λύσης, που οδηγεί στη διχοτόμηση και στην επέκταση του τουρκικού κράτους στα εδάφη της Κύπρου. Και τα δύο ανωτέρω πιθανά ενδεχόμενα έχουν ως βάση, τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της στρατιωτικής εισβολής του 1974.

Κατάργηση Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Ελληνοκυπριακή πλευρά έχει δεχτεί την Κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αντικατάστασή της από μια συνομοσπονδία συνιστώντων κρατιδίων. Εκτιμώ ότι, η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, επ’ ουδενί δεν αποτελεί διέξοδο, αλλά είναι αναίτια πολιτική αυτοκτονία. Η αμερικανοβρετανική διπλωματία, επιδιώκει να κερδίσει ένα δημοψήφισμα που ήδη έχασε το 2004. Πασχίζει να πείσει τους Κυπρίους να αλλάξουν γνώμη και να δεχτούν την πολιτική αυτοχειρία τους, συναινώντας στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Προφανώς, δεν έχουν αξιολογηθεί επαρκώς, οι συνέπειες από τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και της αντικατάστασής της από ένα δυσλειτουργικό Πολιτειακό μόρφωμα (θα ονομάζεται «Νέα Κύπρος», όπως προτείνει ο Γ.Γ. του ΟΗΕ Μπα Κι Μουν), που θα στηρίζεται σε δύο συνιστώντα κράτη, με δύο ιθαγένειες, δύο κυβερνήσεις, τα οποία θα μπορούν χωριστά να υπογράφουν διεθνείς συμβάσεις και να έχουν δική τους εξωτερική πολιτική! Εκτός των άλλων, η Κυπριακή Δημοκρατία, θα είναι το πρώτο κράτος στην παγκόσμια ιστορία, που διαλύθηκε, ενώ ήταν ισότιμο κράτος μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε.!

Στρατός Κατοχής και Βάσεις: Η πρόταση του ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά για άμεση αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο, αποδοκιμάστηκε, από μια ισχυρή μειοψηφία Eλληνοκύπριων, αλλά και Ελλήνων «διανοουμένων» και πολιτικών του δήθεν προοδευτικού και εκσυγχρονιστικού χώρου. Η συμβιβαστική πρόταση της ελληνοκυπριακής πλευράς, για το νέο σύστημα ασφάλειας, στο πλαίσιο της οριστικής λύσης του Κυπριακού, με παραμονή τουρκικών στρατευμάτων στο Νησί, για μια μεταβατική περίοδο (για 10 χρόνια προτείνει η Άγκυρα), είναι προβληματική, κοντόθωρη και πάντως, δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της στρατιωτικής ασφάλειας. Ένα παράδειγμα τουρκικής αναξιοπιστίας. Η Τουρκία, με βάση τη συνθήκη Συμμαχίας, θα έπρεπε να έχει στην Κύπρο 650 στρατιώτες με ελαφρύ οπλισμό. Όμως, περιφρονώντας τις συμμαχικές δεσμεύσεις της, διατηρεί επί 42 χρόνια 43.000 άνδρες και βαρύ επιθετικό οπλισμό (300 άρματα, 200 πυροβόλα, 670 τεθωρακισμένα).

Η προσωρινή παραμονή τουρκικών στρατευμάτων μετά τη λύση, είναι σαφές ότι θα μετατραπεί σε μόνιμη. Δεν θα φύγουν ποτέ οι Τούρκοι στρατιώτες από την Κύπρο, αν δεν φύγουν τώρα. Η άμεση αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και των εποίκων από τη Κύπρο, αποτελεί το κλειδί για τη λύση του Κυπριακού, αλλά και θα απαλλάξει τους Tουρκοκύπριους από την ξένη κατοχή. Η πρόταση των ΗΠΑ, για αποχώρηση των Τούρκων στρατιωτών, αλλά να δημιουργηθεί μια τουρκική στρατιωτική βάση στην Κύπρο, σύμφωνα με τα ισχύοντα για τις Βρετανικές βάσης, είναι απαράδεκτη. Αντίθετα, θα πρέπει να μπει επιτακτικά σε συζήτηση το θέμα της αποχώρησης από το Νησί και των Βρετανικών στρατιωτικών βάσεων. Συνεπώς, δεν νοείται λύση του Κυπριακού, αν δεν είναι ενσωματωμένη η άμεση αποχώρηση του συνόλου των στρατευμάτων κατοχής, των στρατιωτικών βάσεων και των εποίκων, καθώς και η κατάργηση των αναχρονιστικού καθεστώτος των εγγυήσεων. Και ακόμη, να διασφαλιστεί η επιστροφή των προσφύγων της τουρκικής εισβολής στις εστίες τους. Δεν υπάρχει δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού, εφόσον αυτή θα βασίζεται στη νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της στρατιωτικής εισβολής του 1974 και της παράνομης κατοχής εδαφικού τμήματος της Κύπρου. Και φυσικά, η απόφαση για διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως κρατικής οντότητας, συνιστά συνειδητή αποδοχή του σχεδίου της Άγκυρας, για αφελληνισμό της Κύπρου.

(σ.σ. Παρακολούθησα την παρουσίαση του βιβλίου του τ. Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια «ΠΩΣ Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ…», στην Κυπριακή Πρεσβεία.

Εξαιρετικά ενδιαφέρον το βιβλίο και η προσέγγιση του Κυπριακού, από έναν αμετανόητο Κομμουνιστή – Μαρξιστή πολιτικό ηγέτη, όπως ο ίδιος ομολόγησε (για χρόνια Γ.Γ. του ΑΚΕΛ). Με εντυπωσίασε όμως η εξής «ομολογία» του Δ. Χριστόφια. Αφού ανέλυσε διεξοδικά, γιατί στήριξε τον αείμνηστο Πρόεδρο Τ. Παπαδόπουλο (ιδεολογικό και πολιτικό του αντίπαλο) προκειμένου να εκλεγεί πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, στη συνέχεια, με πειστικά επιχειρήματα, εξήγησε, γιατί καταψήφισε το ΑΚΕΛ το σχέδιο Ανάν στο Δημοψήφισμα του 2004. Και για τις δύο επιλογές του, όπως «ομολόγησε» ο Δ. Χριστόφιας, δεν μετάνιωσε. Αυτά να τα ακούσουν οι δικοί μας γνωστοί και μη εξαιρετέοι ΑΝΑΝΙΣΤΕΣ.)