Θα συνεχίσει η ηγεσία των Οικολόγων Πράσινων να υπονομεύει το μέλλον της πολιτικής οικολογίας για προσωπικές φιλοδοξίες και βολέματα;

του Στέφανου Σταμέλλου

Καιρό τώρα με βασανίζει το γιατί και πώς η πολιτική οικολογία, ένα νέο σχετικά πολιτικό ρεύμα με διαχρονικές αρχές και αξίες, έγινε ουραγός∙ ως να μην υφίσταται στην πολιτική σκηνή. Και είναι λογικό να αναρωτιέται κανείς: τι είναι αυτό που την οδήγησε στην αφάνεια;

Με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης δόθηκε έμμεσα μια απάντηση. Ο μέχρι πρόσφατα αναπληρωτής Υπουργός Περιβάλλοντος, που εκπροσωπεί τους Οικολόγους Πράσινους(ΟΠ) στο κυβερνητικό σχήμα και που είχε τη βασική ευθύνη της υλοποίησης των είκοσι δύο(22) σημείων  της συμφωνίας για την εκλογική συνεργασία  με τον ΣΥΡΙΖΑ, μετακινήθηκε σε άλλο υπουργείο. Τα περισσότερα βέβαια από τα σημεία της συμφωνίας ήταν στη δική του αρμοδιότητα. Αυτό σημαίνει ότι η παρουσία του στο ΥΠΕΝ ή ήταν μια αποτυχία, άρα έπρεπε να αποπεμφθεί, ή ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του ευθαρσώς αρνείται τα 22 σημεία της συνεργασίας.

Όποιο να ισχύει από τα δύο, η λογική λέει ότι εξέλειπαν οι λόγοι της συμμετοχής των ΟΠ στο κυβερνητικό σχήμα, τη στιγμή που αφαιρέθηκε η ευθύνη στο κατεξοχήν υπουργείο, αυτό που τους αντιστοιχεί ως κόμμα της οικολογίας. Ένα υπουργείο, για το οποίο θα μπορούσε να πει κανείς ότι «οι οικολόγοι βάζουν πλάτη» για να μπορέσει η κυβέρνηση να ανταποκριθεί στις προγραμματικές της δεσμεύσεις. Τώρα έπεσαν οι μάσκες. Η παραμονή στην κυβέρνηση, για τον απλό πολίτη, για την κοινωνία, σημαίνει ξεκάθαρα πως αυτό που ενδιέφερε και ενδιαφέρει την σημερινή ηγεσία των ΟΠ, είναι οι θέσεις και οι καρέκλες, οι προσωπικές φιλοδοξίες και το βόλεμα, μαζί με ό,τι άλλο συνεπάγεται αυτό οικονομικά∙ ότι στις επιλογές τους κυριαρχεί ο κυβερνητισμός και η νομή της εξουσίας στα πλαίσια του συστήματος, το οποίο θέλουν, υποτίθεται, να αλλάξουν∙ πράγμα που «απέχει παρασάγγας» από τις αρχές και τις αξίες της πολιτικής οικολογίας.

Αν η πολιτική οικολογία είχε καταφέρει με τις δυνάμεις της να μπει στη Βουλή, τότε θα μπορούσε -και όφειλε- ως χώρος κατεξοχήν της συναίνεσης και της σύνθεσης, να επιδιώξει να συνεργαστεί στην διακυβέρνηση της χώρας. Να συνεργαστεί, εξασφαλίζοντας όμως την αυτόνομη διακριτή της παρουσία και προβάλλοντας το πρόγραμμά της και την ευρωπαϊκή και παγκόσμια δυναμική των οικολογικών ιδεών και προτάσεων. Αυτό δεν έγινε. Σήμερα λοιπόν δεν έχουν το «δικαίωμα» να συνεχίσουν να υπονομεύουν το μέλλον της οικολογίας με την συκοφάντηση των οικολογικών ιδεών και αρχών στη βάση του εφήμερου βολέματος των στελεχών της και της θεσιθηρίας. Θα μπορούσαν να στηρίξουν την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ∙ χωρίς όμως να αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες. Τώρα η λογική επιβάλει άμεσα την παραίτηση των δύο στελεχών είτε από την κυβέρνηση και το βουλευτικό αξίωμα, είτε από τους Οικολόγους Πράσινους.

Παράλληλα είναι υποχρέωση όλων, όσων συμπορευτήκαμε στις πράσινες ιδέες, να κρατήσουμε όρθιες αυτές τις αξίες, μακριά από τέτοιες πρακτικές χωρίς αρχές. Η οικολογία, με τα σημερινά δεδομένα της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, στην Ελλάδα και διεθνώς, με τους αμετακίνητους όρους του κεφαλαίου, της φιλελεύθερης οικονομίας και του καταναλωτισμού, δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο πρόβλημα της κοινωνίας, να μπορέσει δηλαδή να διαχειριστεί τους απανωτούς κύκλους των κρίσεων σήμερα. Είναι απολύτως προφανές ότι για την πολιτική οικολογία αυτό σημαίνει μια άλλη κοινωνία, στον αντίποδα της σημερινής. Έτσι κι αλλιώς δεν περιμένει κανείς από την οικολογία - μια μικρή πολιτικά δύναμη, είναι γεγονός - να δώσει αυτή λύση στο πρόβλημα. Άρα, το άγχος και το δίλημμα: «να βοηθήσουμε συμμετέχοντας στην κυβέρνηση με δεδομένη την κατάσταση, με δεδομένα τα στοιχεία του συστήματος» δεν είναι υπαρκτό, είναι πλαστό, και είναι λάθος να το επικαλούνται κάποιοι.

Η πολιτική οικολογία έχει τη δυνατότητα, με τις μικρές δυνάμεις που διαθέτει και με την δυναμική που αποκτούν οι προτάσεις της, να δράσει σήμερα ως καταλύτης στην κατεύθυνση να αλλάξει σταδιακά η νοοτροπία, για μια άλλη συμπεριφορά των πολιτών, για έναν άλλο τρόπο ζωής, παραγωγής και κατανάλωσης. Αυτός είναι ο ρόλος της∙ ρόλος κινηματικός, μέσα στην κοινωνία, με το βλέμμα στο μέλλον.