του Γιάννη
Σχίζα
Διαχειριστής των ιστότοπων oikoniki
και oikologein, πρώην
μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ
ΠΗΓΗ : "Τετράδια", τεύχος 66-67, αφιέρωμα "Ο ΣΥΡΙΖΑ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ"
Λέξεις κλειδιά : ηγετικός
ναρκισσισμός, οπαδισμός, πολιτικές «αρπαχτές», αν-ούσια λογοδιάρροια, νεομανδαρινισμός,
ο Μυγχάουζεν σε νέες περιπέτειες, ο
σχιζοφρενής- διπλωμάτης –με- το- πριόνι- επί- των- εθνικών-δικαίων,
νεοπλουτισμός, οικονομία του βλέποντας και κάνοντας…
Η κριτική ιστόρηση της διαδρομής του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα εξαιρετικά
δύσκολο εγχείρημα, που προϋποθέτει υψηλή αφαιρετική ικανότητα- επομένως παραγκωνισμό του επουσιώδους και συνοπτική
κατάθεση στοιχείων. Σε όλη αυτή την ιστόρηση υπάρχουν μεγάλες και
μικρές ιστορίες που άλλοτε είναι
αντιπροσωπευτικές γενικότερων τάσεων, ενώ άλλοτε αφηγούνται εξωγενείς δυνάμεις , που πριν ή μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του
2015, εισήλθαν στο πεδίο έλξης του ΣΥΡΙΖΑ …
Κομβικό σημείο στην εξέλιξη
του συγκεκριμένου πολιτικού σχηματισμού αποτέλεσε το πρώτο συνέδριό του,
τον Ιούλιο του 2013. Εκεί επρόκειτο να προσκομισθεί το προϊόν μιας μεγάλης
πολιτικής προεργασίας και να εγκριθεί ή διαμορφωθεί από τους συνέδρους : Ήταν ένα σχέδιο προγράμματος, προϊον επιτροπής με σημαντικά στελέχη του χώρου
(Μπαλτάς, Μπαλάφας, Ρήγος, Χ.Παπαδόπουλος, Λαφαζάνης κλπ) που όμως, εξ αιτίας της ενδημικής φλυαρίας
του χώρου και των πληθωρικών (ή πληθωριστικών) «συμβολών» στη σχετική συζήτηση ,
είχε προσλάβει εξωφρενικό μέγεθος και
ήταν εξαιρετικά δυσλειτουργικό στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία. Στη διάρκεια όμως της διαδικασίας του
Συνεδρίου ανελήφθη πρωτοβουλία «παράκαμψης» και προσήχθη από τον (εμβόλιμο) Παναγιώτη
Σκουρλέτη ένα άλλο κείμενο, υποπολλαπλάσιο του πρώτου και αναμφίβολα
λειτουργικότερο, που όμως παρέκαμπτε τη δημοκρατική διαδικασία…
Ένα λοιπόν το κρατούμενο – μια
παράκαμψη + μια (άρρητη) αντιμετώπιση του
προγραμματικού λόγου ως δευτεροκλασάτου ζητήματος , σε ένα
Συνέδριο που είχε ως επίκεντρο τη φυσιογνωμία του χώρου.
Το χαρακτηριστικότερο όμως σύμπτωμα των όσων επρόκειτο να ακολουθήσουν ήταν η
οργισμένη και επιθετική συμπεριφορά του
Αλέξη Τσίπρα προς την Αριστερή Πλατφόρμα, που εκπροσωπούσε ένα σχετικά μικρό ποσοστό του κόμματος : Με μια απολύτως απροσδόκητη συμπεριφορά στο συνέδριο του Ιουλίου 2013,
ο Τσίπρας έκανε εμφανή τη φυσιογνωμία
του κλασικού παλαιοκομμουνιστή
μεγαλοπαράγοντα, που δεν ήθελε απλώς να εκλεγεί Πρόεδρος αλλά απαιτούσε τα
σαρωτικά ποσοστά πάνδημου Ηγέτη, τύπου Ζίβκωφ ή Τσαουσέσκου….
ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Η εξέγερση εναντίον του Μνημονίου την
περίοδο 2010-2012, είχε φέρει στην
επιφάνεια μια γενικότερη αμφισβήτηση της συμβατικής πολιτικής και των λεγόμενων
«αντιπροσωπευτικών» θεσμίσεων. Υπήρχε ένα σαφές αντιπολιτικό/αντικοινοβουλευτικό ρεύμα υπέρ της Άμεσης Δημοκρατίας, ενώ επίσης έμπαιναν
θεωρητικά και αναπτύσσονταν πρακτικά οι κοινωνικές δράσεις συνεργατικής οικονομίας. Σε πρώτο πλάνο πάντως έμπαινε η συζήτηση περί Μετώπων – έστω και αν έπασχε
από την απεραντολογία και το θεαθήναι
διαφόρων πολιτικών οπλαρχηγών
της περιόδου .
Απέναντι σε όλα αυτά τα ζητήματα - συμβατική
πολιτική, άμεση δημοκρατία, κοινωνική-συνεργατική οικονομία και συγκρότηση
Μετωπικών σχηματισμών- ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε
απόσταση ή περιορίστηκε στην επιφυλακτική υιοθεσία κάποιων
υποσημειώσεων στο κύριο σώμα της
πολιτικής του.
Η θεώρηση της συμβατικής πολιτικής και
των συνεπειών της – διαμεσολάβηση,
ανάθεση, πελατειακές σχέσεις, ρουσφετολογία, ενδοτικότητα απέναντι σε ιδιωτικά
συμφέροντα – προκάλεσε απλώς μια ρηχή
ηθικολογία, φύσει ανίκανη να διαγνώσει έγκαιρα πολιτικές προδιαθέσεις , να
κατανοήσει νοσογόνα συμπτώματα και να
προβλέψει τις νοσηρές καταλήξεις τους .
Στο ζήτημα της «Άμεσης Δημοκρατίας» ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς κατάλαβε ως ανάγκη τη διενέργεια δημοψηφισμάτων σε διάφορα
επίπεδα διοικητικής οργάνωσης - και όχι μια συστηματική και πολύπλευρη πολεμική εναντίον των πολιτικών μεσαζόντων και
της πολιτικής «ανάθεσης». Στο μεγάλο θέμα της κοινωνικής, συνεργατικής,
αλληλέγγυας κλπ. οικονομίας πέραν του κράτους και της αγοράς, ο συνδυασμός ενός
κρατιστικού βολονταρισμού όσον αφορά τη
διαχείριση των οικονομικών μεγεθών και
μιας ολικής ασχετοσύνης όσον αφορά τα εγχειρήματα πράσινης οικονομίας χαμηλών
εισροών και εκροών (που εμφιλοχώρησαν ακόμη και στον προεκλογικό λόγο του ΠΑΣΟΚ
το 2009 ! ) ελάχιστα επέτρεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ να δώσει έμφαση στις εναλλακτικές οικονομικές δομές, που θα αντιμετώπιζαν τρέχοντα
προβλήματα απασχόλησης σημαίνοντας ταυτόχρονα μια προσέγγιση του Σοσιαλισμού από άλλη διαδρομή…. Είναι
χαρακτηριστικό επίσης ότι καί
στην επιτροπή προγραμματισμού αλλά καί σε μεμονωμένα κείμενα, εκφραζόταν μια αδικαιολόγητη απέχθεια
προς τον Κεϋνσιανισμό, τη στιγμή που αυτός πιστοποιούσε τις εγγενείς
ανισορροπίες της αγοράς και μέσω της κρατικής
παρέμβασης πρότεινε ρύθμιση της «ενεργού ζήτησης». Οι βολές εναντίον του
Κεϋνσιανισμού εμμέσως πλην σαφώς διευκόλυναν την προέλαση των νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων, που είχαν ως
επίκεντρο τη «μαγική» ικανότητα της
αγοράς να διανέμει ορθολογικά τους παραγωγικούς πόρους και να προκαλεί διαρκή οικονομική επέκταση.
Στο μεγάλο
ζήτημα του σχηματισμού αντιμνημονιακού Μετώπου, υπέβοσκε η κοινωνικά
αναγνωρισμένη ανάγκη της διαμόρφωσης
ενός επαρκούς - κρισίμου
κοινωνικού μεγέθους (κρίσιμη μάζα, με όρους πυρηνικής φυσικής !), για τη
σωτηρία της χώρας. Η λαϊκή σκέψη ήταν
μπροστά , η υιοθεσία και εξυπηρέτηση αυτού του στόχου θα μπορούσε να σαρώσει
τις κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις και
να υποδείξει στην ευρύτερη κοινωνία μια αριστερόστροφη,
δημοκρατική και πατριωτική πορεία. Όμως και στο ζήτημα αυτό η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αμελητέα : Παρά τις διαδηλώσεις μεγέθους μισού
εκατομμυρίου και άνω τον Φεβρουάριο του 2012, παρά τη διακίνηση συνθήματος «Από
την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι τον Καμμένο» και την υιοθεσία
ΕΑΜικών αντιλήψεων από χιλιάδες
πολιτικούς και κοινωνικούς ακτιβιστές, παρά τα σαφή δείγματα μιας πατριωτικής
Δεξιάς που ασκούσε πίεση και απειλούσε τον (για μια περίοδο) αντιμνημονιακό Αντώνη Σαμαρά, ο ΣΥΡΙΖΑ τράβηξε το δρόμο της συμβατικής κομματικής μεγέθυνσης και της αξιοποίησης των
αδυναμιών των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε σεκταρισμό όχι μόνο
γιατί έτσι εξέφραζε τις ιστορικές
απέχθειές του και την πολιτική ξενοφοβία του, αλλά γιατί έτσι έβλεπε το
συμφέρον του. Παρ’ όλα αυτά, επειδή στις
αξιολογήσεις του προείχε η
καρεκλοθηρία, δεν παρέλειψε να «καταπιεί
αμασητί» τον σεκταρισμό του και να προχωρήσει
σε συμμαχίες με τον Καμένο, όταν έτσι
βολευόταν…
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΕΟΠΛΟΥΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΒΑΘΥΣ
ΣΥΡΙΖΑ
Μετά τις εκλογές του Μαϊου και την
εκτόξευσή του από το 4 στο 17%, ο πολιτικός νεοπλουτισμός κάνει την εμφάνισή
του στο νέο σχήμα. Ανοίγει ο δρόμος για φιλόδοξους πανεπιστημιακούς, που
εποίουν τη νύσσα για μεγάλο διάστημα αλλά τώρα κρίνουν τον «τζίρο» του νέου
σχήματος επαρκή ώστε να εισπράξουν και αυτοί κάτι. Μεγαλοσχήμονες και άλλοι πολιτικοί
γυρολόγοι επωφελούνται του χρόνιου
συμπλέγματος του Τσίπρα έναντι της πανεπιστημιακής επετηρίδας και προσεγγίζουν
τον νεοδιαμορφωμένο χώρο..
Ο χώρος αυτός δεσπόζεται από
ορισμένες θέσεις, που παραμένουν αδιατάρακτες στην πορεία του :
-
Είναι
η θέση για την Ευρώπη και το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, με χαρακτηριστική την θρησκευτική προσκόλληση στο ευρώ. Είναι η
απουσία ενός κριτικού ευρωπαϊσμού, είναι η έλλειψη μιας στρατηγικής
προτεραιότητας όσον αφορά την υποστήριξη της ευρωπαϊκής πορείας της Ρωσσίας, είναι η απουσία κριτικής ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος χωρίς δομές πολιτικής συνοχής.. Η παλιά Ευρώπη της
διακηρυσσόμενης αλληλεγγύης, της άρσης των περιφερειακών ανισοτήτων, της
διαμόρφωσης κοινής αμυντικής πολιτικής, του ευρωπαϊκού κεκτημένου, των ενιαίων δικαιοδοτικών
θεσμών, περνάει σε μια φάση ριζικής μεταλλαγής την περίοδο 2004-2012, όμως οι εξελισσόμενες
ευρωαπάτες δεν κατανοούνται και δεν αξιολογούνται
πολιτικά, γιατί την ίδια περίοδο «καλά
κρατούν» οι ευρω-αυταπάτες του παλιού
ΣΥΝασπισμού, που είναι και ο βαθύς
ΣΥΡΙΖΑ…
-
Είναι
η θέση για τις διεθνείς συμμαχίες και τη
σχέση της χώρας στη διεθνή σκηνή. Είναι η κατά βάθος φοβική και καρεκλόφιλη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τους κατά καιρούς λεονταρισμούς του Αλέξη Τσίπρα για τον «Ολαντρέου», τον «Μερκελισμό»
και τα άλλα ηχηρά παρόμοια του προεδρικού λόγου. Είναι
η παραγνώριση της μεγάλης ευκαιρίας διαφυγής από τη Χάρυβδη του χρέους και τη
Σκύλλα του ευρωπαϊκού μονεταρισμού, μέσα
σε έναν νέο πολυπολικό κόσμο, όπου η
απόδραση (πλέον)είναι εφικτή !
-
Είναι
η αντιμετώπιση της Εθνικής Ανεξαρτησίας ως παρωχημένου ΠΑΣΟΚογενούς
ιδεολογήματος, συγγενικού με τον εθνικισμό. Είναι η αδυναμία κατανόησης της ποιοτικής διαφοράς μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού – η απλοϊκή
θεώρηση του Πατριωτισμού ως ανεκτής δοσολογίας εθνικισμού….(1)
- Είναι η αβάστακτη ελαφρότητα της ταύτισης των εθνικών συμφερόντων με τα εθνικά δίκαια : Τα πρώτα σημαίνουν προβολή οιωνδήποτε αξιώσεων
συναρτήσει των συσχετισμών δύναμης σε μια διεθνή ζούγκλα, και επιβάλλουν
πολιτικές παθητικής προσαρμογής και χαμαιλεοντισμού. Τα δεύτερα όμως, τα εθνικά δίκαια, συνιστούν εμμονή στη διεθνή νομιμότητα, εκτός δε από τη προβολή εθνικών αιτημάτων συνιστούν ταυτόχρονα και υποστήριξη της διεθνούς έννομης τάξης…[2]
-
Είναι
η άνευ αρχών αντιμετώπιση του κυπριακού προβλήματος : Ο βαθύς ΣΥΡΙΖΑ
(ΣΥΝασπισμός) επιμένει χωρίς αυτοκριτική
στα λάθη του παρελθόντος, στην υποστήριξη του νεοαποικιακού και «βοσνιακών προδιαγραφών» Σχεδίου Ανάν, που απορρίφθηκε το 2004. Επιμένει
σε μια καιροσκοπική θυσία θεμελιωδών
αρχών του κράτους δικαίου, παρά τις συστηματικές καταγγελίες που κάνει ενάντια σε άλλες παραβιάσεις της εθνικής και διεθνούς
νομιμότητας από ευρωπαϊκούς παράγοντες.
-
Είναι
η λογική της τυπικής συνηγορίας και της συμβατικής υποστήριξης της Κύπρου τη περίοδο που το
κυπριακό τραπεζικό σύστημα δέχεται την
πρωτοφανή ληστεία των καταθέσεων : ο ΣΥΡΙΖΑ αντιδρά με αφισοκολλήσεις μιας και
μοναδικής αφίσας, ενώ σε επίπεδο Κεντρικής Επιτροπής (Φεβρουάριος 2013) απορρίπτει
με μεγάλη πλειοψηφία τη πρόταση αναβίωσης ενός ενιαίου, Αμυντικού και
Οικονομικού Δόγματος, για την
αλληλοϋποστήριξη ελλαδικού και κυπριακού ελληνισμού…[3]
-
Είναι
το μεταναστευτικό, είναι η εμμονή σε θέσεις που ουσιαστικά κατακερματίζουν τις συλλογικές πολιτικές διεθνιστικής αλληλεγγύης με τον
Τρίτο Κόσμο και τις υποβαθμίζουν σε
πρακτικές ατομικής φιλανθρωπίας. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που αποδεικνύεται κατώτερος ακόμη και
των πρόσφατων δηλώσεων του Ιταλού Πρωθυπουργού Ρέντσι (Μεσογειακή Σύνοδος
Σεπτεμβρίου 2016), που δηλώνει διαθέσιμος στο να υποστηρίξει τους πολίτες των
φτωχών χωρών να παραμείνουν στις εστίες τους , με την οικονομική βοήθεια των ανεπτυγμένων χωρών.
Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που σε όλη την αντιμνημονιακή
πορεία αρνείται να βάλει σε πρώτο πλάνο τη καταγγελία της νεοαποικιακής ληστρικής εφόδου της
Νέας Τάξης στην Αφρική και στις ενεργειακές πηγές της Ασίας, με τους
επακόλουθους νεκρούς, μετανάστες
και πρόσφυγες. - Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που περιορίζεται απλώς στο να «ψιθυρίσει» κάτι
για την «φέρουσα ικανότητα» του ελληνικού χώρου, στο να υποδεχθεί μετανάστες : Που δεν
«αντιλαμβάνεται» το ένθερμο ενδιαφέρον του
διεθνούς κεφαλαίου για την διακίνηση φθηνής εργατικής δύναμης και για την μέσω
αυτής καταβύθιση εγχώριων μισθών και προνοιακών δικαιωμάτων. Είναι η εμμονή σε ένα φιλάνθρωπο εμπειρισμό, είναι ο
παραγκωνισμός του παλιού φιλοτριτοκοσμικού πνεύματος αλληλεγγύης προς όφελος
μιας πολιτικής που διχάζει τους
εργαζόμενους και δημιουργεί ένα χαοτικό
πεδίο εθνοτικών αντιπαραθέσεων επί δυτικού εδάφους….
-
Είναι
το έλλειμμα κριτικού λόγου, είναι η υποταγή στην ακαδημαϊκή αυθεντία, στην από
καθέδρας πολιτική και στα
συμπαρομαρτούντα, με ταυτόχρονη (κωμική ενίοτε !)επίκληση του Μάη του 68. Σημειώνω
μια εκδοχή του αντίπαλου πνεύματος όχι από τον αντιμνημονιακό σοφολογιοτατισμό
– που κι αυτός εμφιλοχωρεί στην όλη
κατάσταση ! – αλλά από τον Υπουργό Παιδείας
Νίκο Φίλη , όσον αφορά την εναντίον του κριτική για έλλειψη πτυχίων : Ο υπουργός (Σεπτέμβριος
2016)υπεραμύνεται του υπουργικού έργου, δηλώνοντας ότι αυτό δεν έχει σχέση με το Show πανεπιστημιακών τίτλων…
-
Είναι
η αδέξια έως ανύπαρκτη συζήτηση περί του ρόλου του νομίσματος, όπου οι εκάστοτε
νύξεις («Το ευρώ δεν είναι φετίχ») ως εκ του ευκαιριακού τους χαρακτήρα ουδόλως
συμβάλουν στο να παγιωθεί μια
ολοκληρωμένη άποψη [4]
-
Είναι η ευρωκομπλεξική στάση των άκριτων
παλαμακιστών του ευρώ, είναι η διαρκής άσκηση ψυχαναγκασμού και πρόκλησης ενοχών στο
στρατόπεδο εκείνων που εκφέρουν επιφυλάξεις για το ευρώ και την ευρωζώνη, χωρίς
να συντάσσονται με το ΚΚΕ ή τον εθνικισμό.
-
Είναι
η θεώρηση περί μνημονίων, που συνιστά βασικό μπούσουλα πολιτικής δράσης : Η
αρχική θεώρηση περί «οικονομικού λάθους» των Μνημονιακών μέτρων με συνέπειες την σπειροειδή ύφεση - που δεσπόζει στον
πολιτικό λόγο 2010-12, συμπεριλαμβανομένης της Δεξιάς και των ΠΑΣΟΚογενών
δυνάμεων - αντικαθίσταται από τη θεώρηση περί «Αποικίας
χρέους» και τις επανειλημμένες αναφορές σ’ αυτήν από τον Αλέξη Τσίπρα. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ «κολλάει» εδώ μέχρι την κατάληψη της εξουσίας, μη
κατανοώντας (;) το ευρύτερο γεωπολιτικό
περιβάλλον όπου ο διεθνής ιμπεριαλισμός επεξεργάζεται ως ανώτατο στάδιο τη
διάλυση χωρών (Λιβύη, Ιράκ, Συρία κλπ) και την ενεργοποίηση του «Καπιταλισμού της καταστροφής» (Νάομι Κλάϊν)…
-
Είναι
η ευκαιριακή, άλλοτε εξυπηρέτηση και άλλοτε παράκαμψη της λεγκαλιστικής ουτοπίας
περί μονομερούς ή δικαστικής διαγραφής όλου του χρέους, χωρίς οποιαδήποτε σοβαρή και μεγάλης
εμβέλειας κινηματική δράση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως επίσης χωρίς τη προετοιμασία
μιας πολιτικής για μια μεταβατική
διεθνή οικονομική θέση της χώρας, για μια μαχόμενη οικονομία σε συνθήκες
περικύκλωσης…
-
Είναι
η απουσία μιας συστηματικής και διαρκούς αντεπίθεσης για την υπόθεση των πολεμικών επανορθώσεων.
-
Είναι
ένας πρόχειρος αντιφασισμός, που συχνά
κανοναρχείται από «αντιφασιστικά» συνθήματα του τύπου «Κρεμάλα στους φασίστες»!
Είναι τα συγκοινωνούντα δοχεία ΣΥΡΙΖΑ - πλειοδοτών φιλομεταναστευτισμού ασχέτως
κοινωνικών και ταξικών επιπτώσεων-
αντιφασιστικής αριστεροσύνης και επιθετικότητας απέναντι στην απλή κοινωνία, που γογγύζει
από το βάρος διαφόρων επιβαρύνσεων και
μετεγκαταστάσεων ξένων πληθυσμών. Είναι η απουσία κάθε σοβαρής ανάλυσης του
προφασιστικού φαινομένου, με προεξάρχοντα στοιχεία τον εθνοκεντρισμό και τον εθνικό
ναρκισσισμό. Είναι η αδιαφορία για τον διάλογο και τον πολιτικό προσεταιρισμό
Λαϊκών στρωμάτων, που παρουσιάζουν κάποια ξενοφοβικά χαρακτηριστικά και παραδοσιακή
επιφύλαξη έναντι της Αριστεράς…
-
Είναι
η υποκατάσταση οποιουδήποτε πολιτικοοικονομικού σχεδίου μεγέθυνσης και
αναδιανομής εισοδημάτων, από μια αφελή
παροχολογία παλαιοκομματικού τύπου, με αποκορύφωμα αυτήν του Σεπτεμβρίου 2014, στη
Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η νίκη των μνημονιακών δυνάμεων του
Σεπτεμβρίου 2015 ήταν σε σημαντικό βαθμό ήττα μιας Αριστεράς-εκτός-εισαγωγικών, που δεν ήταν
ικανή να μιλήσει με τους έχοντες κοινό πολιτικό νου. Αυτή η Αριστερά για πολλά χρόνια θύμιζε τους Σεφερικούς στίχους «Δεν θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά- να μου δοθεί αυτή η χάρη»:
Η κομματική σουαχίλι, η πλειοδοσία αριστεροσύνης και οι επαναστατικοί
λεονταρισμοί ,ελάχιστα επηρέαζαν την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, που
απαιτούσε συγκεκριμένες λύσεις στη συγκεκριμένη κατάσταση, χωρίς πολιτικές μελλοντολογίες.
Η κοινωνία ήθελε σωτηρία εδώ και τώρα, κι αυτό την έκανε επιρρεπή στο να καταπιεί το ΣΥΡΙΖΑϊκό ψέμα : Ενώ η αντίπαλη
αλήθεια (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ) είχε χάσει τη δραστικότητά της λόγω των ιδεολογικών
και άλλων προσμίξεων που εμπεριείχε, για λόγους αριστερής ορθότητας…
Η συσσωρευμένη εμπειρία της «πρώτη
φορά αριστεράς», συναθροιζόμενη με τη πρωτοφανή κατάρρευση του υπαρκτού, με τον άγριο κινεζικό καπιταλισμό υπό την καθοδήγηση μιας «Κομμουνιστοφανούς» ηγετικής ομάδας, δημιούργησαν ένα κοινωνικό ρεύμα για την ανα-σήμανση του
απελευθερωτικού προτάγματος : Το οποίο πλέον ελάχιστα μπορεί να προσδιορίζεται με όρους όπως
αριστερά, κομμουνισμός κλπ., που έχουν αποτελέσει καταχρηστικούς και
ψευδεπίγραφους προσδιορισμούς στον
δημόσιο λόγο. Σήμερα η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, η ελευθερία, η
δημοκρατία, η αυτοκυβέρνηση των παραγωγών, η εργασία ως αποκλειστική πηγή προσωπικού εισοδήματος ,
δεν μπορούν να σημαίνονται με έναν όρο
που πολυχρησιμοποιήθηκε για ιδιοτελείς και καταπιεστικούς σκοπούς. Η «Αριστερά»
είναι πουκάμισο αδειανό, με βάση τα λόγια του ποιητή……
Ο ΣΥΡΙΖΑ
απέδειξε στην πράξη ότι μπορεί να συγκροτεί μέτωπα με συλλογικότητες και άτομα,
πάνω στη βάση του συμβιβασμού και της μειοδοσίας. Σήμερα όπως εδώ και ενάμισι
χρόνο σωρεύει την κοινωνικοπολιτική εντροπία της υποταγής, της σύνθλιψης του
ελληνικού ονείρου, του μικροϊδεατισμού. Ο ίδιος ο Τσίπρας από ευφυής
διαχειριστής στοχαστικών μηνυμάτων στην περίοδο 2010-13 έχει αποβεί στην ύστερη
περίοδο πρωταγωνιστής σε μάπετ-σόου,
«δανείζοντας» το πρόσωπο και τις κινήσεις του στους εποπτεύοντες
δανειοδότες . Με βάση αυτή την ιδιότητα,
εκτίθεται συστηματικά σε κατηγορίες για ψευδολογία, που του απευθύνουν ακόμη και άτομα
όπως ο Βασίλης Λεβέντης στις 28.11.15: «δεν
μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη στον Αλέξη γιατί είναι τρομερός ψεύτης και εξαπατά
τους πάντες.
Η «Αριστερά» είναι υπόλογη πλέον ,
για τον κυρίαρχο οικονομισμό και τα «διαφυγόντα κέρδη» της πολιτικής θεωρίας : Με την έξωση του σοβαρού λόγου περί ποιότητας
ζωής, περί οικολογικής ισορροπίας και
ευζωίας . Η δε Ελλάδα είναι μια
μικρή ηττημένη χώρα, με ένα κίνημα
υποτονικό έως ανύπαρκτο και μια κοινωνία υποταγμένη- όπου ο σώζων εαυτόν
σώζεται με βάση ατομικές λύσεις .
Η μόνη
ελπίδα έγκειται σε ένα εκ βάθρων ξεκίνημα. Στη θεωρητική και πρακτική θεμελίωση
μιας πολιτικής με επίκεντρο το πολιτικό
πρόσωπο – που είναι και το «κύτταρο» της πολιτικής . Και το οποίο πρέπει να επαναπροσδιορισθεί όχι με βάση τα
ηθικολογικά στερεότυπα και τις εξεγερσιακές πόζες, αλλά ως αποστασιοποιημένο από
τον ναρκισσιστικό ηγετισμό + τον δογματικό
οπαδισμό και τις παραφυάδες τους. Ένα «νέο κύτταρο» ικανό να ενεργεί
με πνεύμα ενότητας αλλά και αντικομφορμισμό.
Σε αντίθεση
με το γνωστό εμβατήριο, η Ελλάδα μπορεί να πεθάνει, όμως το ίδιο δεν θα είναι
εύκολο για μια εναλλακτική, ελευθεριακή
και οικολογική συσπείρωση, με ή χωρίς τα
υλικά της «αριστερής» κατεδάφισης . Η προτεραιότητα πλέον ανήκει στη
ψυχοπολιτική κριτική του πολιτικού γονιδιώματος που παράγει
παραγοντισμό, αυλικούς διανοούμενους και
πολιτικές κολοτούμπες για το βιβλίο Γκίνες.
Σημειώσεις
Πατριωτισμός και Εθνικισμός, ΑΥΓΗ 13.4.13
19.7.14 : «Με αφορμή τα 40 χρόνια από την τουρκική εισβολή
στην Κύπρο»
ΟΙΚΟΝΙΚΗ : «Ενιαίο Οικονομικό και αμυντικό δόγμα
Ελλάδας-Κύπρου» 3.4.13
5.11.11 ΟΙΚΟΝΙΚΗ «το ευρώ δεν είναι φετίχ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου