Μνημονιακή αναθεώρηση του Συντάγματος και δημοσιονομικό σύμφωνο

Του ΝΙΚΟΥ ΧΟΥΝΤΗ, ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΗΣ ΛΑ.Ε

Πριν από μερικές μέρες ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης αναφερόμενος στο θέμα του ελληνικού χρέους, επισήμανε ότι θα έβλεπε θετικά το ενδεχόμενο της ένταξης στο ελληνικό Σύνταγμα ενός ορίου για το δημόσιο χρέος.  

Με άλλα λόγια έριξε στο τραπέζι την ιδέα να ενταχθεί στο ελληνικό Σύνταγμα μια ρύθμιση που θα βάζει φρένο στην αύξηση του δημοσίου χρέους, επικαθορίζοντας, με αυτό τον τρόπο - συνταγματικά πλέον - την οικονομική και δημοσιονομική πολιτικής της χώρας μας.  

Αποτελεί αυτή η ιδέα μια «προσωπική άποψη» που διατυπώνεται από ένα ανώτατο κυβερνητικό στέλεχος ή πρόκειται για την επανάληψη, αντίστοιχων, «προσωπικών απόψεων» όπως η «βίαιη ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ και η «δαιμονοποίηση του Μνημονίου»;  

Οι δηλώσεις Δραγασάκη δεν έρχονται ως κεραυνός εν αιθρία. Εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο της πολιτικής των Μνημονίων που σχεδιάζει και εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τους δανειστές, και δεν μπορεί να αποκοπεί από την εκφρασμένη θέση της Κυβέρνησης να εκκινήσει διαδικασίες αναθεώρησης του Συντάγματος.  

Κυβέρνηση και δανειστές θέλουν, εκτός από την εφαρμογή της σκληρής λιτότητας, τον έλεγχο των ελληνικών προϋπολογισμών, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας με όρους αποικιοκρατίας και την διάλυση κάθε έννοιας προστασίας της εργασίας, να ενσωματώσουν το δόγμα της λιτότητας και της, γερμανικής έμπνευσης, δημοσιονομικής πειθαρχίας, στο ελληνικό Σύνταγμα.  

Η μονιμοποίηση και συνταγματοποίηση της λιτότητας, άλλωστε, αποτελεί και δέσμευση της Ελλάδας, που απορρέει, τόσο από το 3ο Μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από το λεγόμενο Δημοσιονομικό Σύμφωνο.  

Η Δημοσιονομική Πειθαρχία στην ΕΕ:  

Η Ελλάδα, ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει την υποχρέωση να εμφανίζει χαμηλά ελλείμματα και χρέος, και συγκεκριμένα 3% έλλειμμα και 60% συσσωρευμένο δημόσιο χρέος. Αυτές οι δεσμεύσεις αποτυπώνονται ξεκάθαρα στη Συνθήκη Λειτουργίας της ΕΕ, στο άρθρο 126 και στο Πρωτόκολλο Νο12, δεσμεύσεις που ισχύουν για όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, ανεξάρτητα από το κατά πόσο έχουν υιοθετήσει το Ευρώ ή όχι.  

Επιπρόσθετα, τα κράτη-μέλη της ΕΕ οφείλουν να υποτάσσονται στη δημοσιονομική πειθαρχία και με μια σειρά από Κανονισμούς και Οδηγίες που στην ευρωπαϊκή αργκό ονομάζονται «Οικονομική Διακυβέρνηση».  

Με αυτό το σύμπλεγμα ευρωπαϊκής νομοθεσίας γίνεται ακόμα πιο αυστηρή η δημοσιονομική πειθαρχία, με τα κράτη-μέλη της ΕΕ να χάνουν εξουσίες επί των προϋπολογισμών τους, αφού είναι υποχρεωμένα να εμφανίζουν, σε μεσοπρόθεσμη βάση, σχεδόν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, οι οποίοι με τη σειρά τους θα ελέγχονται αυστηρά, τόσο από την Κομισιόν, όσο και από τα υπόλοιπα κράτη-μέλη (Συμβούλιο).  

Σε περίπτωση υπερβολικών ελλειμμάτων ή χρέους, τότε ενεργοποιούνται μηχανισμοί διόρθωσης αυτών, που ξεκινούν με μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής ύψους 0.5% ανά έτος και μπορούν να φτάσουν μέχρι και την τιμωρία ενός κράτους-μέλους με χρηματικές ποινές και διακοπή της χρηματοδότησης από τα κοινωνικά ταμεία.  

Εκτός, όμως, από το παραπάνω πλαίσιο Οικονομικής Διακυβέρνησης στην ΕΕ, η μεγάλη πλειοψηφία των κρατών-μελών της ΕΕ έχει δεσμευτεί όσον αφορά τη δημοσιονομική πειθαρχία και την διαιώνιση των καταστροφικών πολιτικών λιτότητας με το λεγόμενο Δημοσιονομικό Σύμφωνο.  

Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, ένα πανευρωπαϊκό Μνημόνιο:  

Το «Σύμφωνο για τη Σταθερότητα, το Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση της ΟΝΕ, ή αλλιώς το Δημοσιονομικό Σύμφωνο» (Fiscal Compact), αποτελεί μια πολιτική και νομική δέσμευση των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο δόγμα της λιτότητας, της δημοσιονομικής πειθαρχίας και των αντι-εργατικών μεταρρυθμίσεων.  

Το Σύμφωνο αυτό αποτελεί μια διακρατική συμφωνία μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως συμβαίνει και με τη Συνθήκη του Σένγκεν και βασίζεται στο άρθρο 20 της Συνθήκης της ΕΕ και στα άρθρα 326-334 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, σύμφωνα με το άρθρο 16 του Δημοσιονομικού Συμφώνου, οι ουσιαστικές διατάξεις του θα πρέπει να ενσωματωθούν στο Ενωσιακό δίκαιο εντός 5 ετών από την έναρξη ισχύος της, δηλαδή, μέχρι το 2019.  

Έχει κυρωθεί από 25 κράτη-μέλη της ΕΕ, εκ των οποίων τα 6 είναι εκτός της Ευρωζώνης. Τα κράτη-μέλη που δεν υπέγραψαν το Δημοσιονομικό Σύμφωνο ήταν η Μεγάλη Βρετανία και η Τσεχία.  

Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο σε πολλά σημεία επαναλαμβάνει διατάξεις και ρυθμίσεις που καταγράφονται στο κοινοτικό δίκαιο (Οικονομική Διακυβέρνηση), αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί συμπληρωματικό νομικό κείμενο που δεσμεύει τα κράτη-μέλη στην πολιτική της λιτότητας.  

Πιο συγκεκριμένα, εισάγει την υποχρέωση τα κράτη-μέλη να θεσπίσουν αυτόματους μηχανισμούς διόρθωσης των δημοσιονομικών ανισορροπιών, δηλαδή, αυτόματους κόφτες δαπανών για το έλλειμμα και κατ’ επέκταση για το χρέος.  

Αυτοί οι μηχανισμοί, όμως, θα πρέπει, σύμφωνα με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, να θεσπιστούν κατά προτίμηση με συνταγματική ρύθμιση, ώστε να γίνεται αδύνατη η απόκλιση από το δόγμα της λιτότητας και της πειθαρχίας.  

Τέλος, στο Δημοσιονομικό Σύμφωνα υπάρχει η ρητή υποχρέωση των κρατών-μελών της Ευρωζώνης να ψηφίζουν στο Συμβούλιο ECOFIN τις συστάσεις που υποβάλλει η Κομισιόν σε κράτη μέλη που παραβιάζουν τα κριτήρια για το έλλειμμα και το χρέος. Συγκεκριμένα στο άρθρο 7 του Δημοσιονομικού Συμφώνου αναφέρεται η απαίτηση τα κράτη-μέλη της Ζώνης του Ευρώ, να στηρίζουν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, όλες τις προτάσεις και συστάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.  

Λέει συγκεκριμένα ότι «..τα συμβαλλόμενα μέρη με νόμισμα το ευρώ δεσμεύονται να υποστηρίζουν τις προτάσεις ή συστάσεις τις οποίες υποβάλλει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όταν θεωρεί ότι ένα κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης με νόμισμα το ευρώ παραβιάζει το κριτήριο του ελλείμματος στο πλαίσιο της διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος».    

Προς ένα Μνημονιακό Σύνταγμα:  

Η μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, στο όνομα μάλιστα της Αριστεράς, ολοκληρώνει τα εγκλήματα που ξεκίνησαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά. Ξεπουλάει ό,τι είχε απομείνει από το δημόσιο πλούτου, χαρίζει τις τράπεζες σε ντόπιους και ξένους τραπεζίτες, διαλύει το ασφαλιστικό και, τέλος, ανοίγει την κερκόπορτα της συνταγματικής αναθεώρησης, υπό καθεστώς Μνημονιακής επικυριαρχίας, ώστε να περάσουν στο Σύνταγμα όλες οι επιδιώξεις της ελληνικής ολιγαρχίας, παλιάς και νέας, και των ευρωπαϊκών τραπεζών.  

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016