του Άντη Ροδίτη
Μεγάλε Μίκη,
Μιλάς για «διάπλαση του πυρήνα της εθνικής
ψυχής», για «Τσαουσέσκου», που «υπερίπταται της χώρας μας» και για το ότι «μπαίνουμε σε μια νέα αποφασιστική φάση τόσο της
ελληνικής όσο και της ευρωπαϊκής ιστορίας που έχει τη μορφή φαρσοκωμωδίας».
Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 60, που
ήταν περίοδος ακμής του ελληνισμού, στα δεκαοκτώ μου χρόνια, τραγουδούσα το «κάτω
από το χώμα μεσ’ στα σταυρωμένα χέρια τους κρατάνε της καμπάνας το σχοινί και
προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση», εννοώντας τους ήρωες της ΕΟΚΑ και
εννοώντας την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Υπήρχε ήδη, τότε, στην Κύπρο διαπλασμένη
«εθνική ψυχή», που πίστευε και αγωνιζόταν μέχρι θανάτου,
δια της μάχης και δια της αγχόνης και δια των βασανιστηρίων, για το μεγαλείο
της Ελλάδας και τη σωτηρία της Κύπρου.
Μαζί με τους Κυπρίους είχε αγωνιστεί και ο
λαός της Ελλάδας, με τους δικούς του πεσόντες στις διαδηλώσεις υπέρ της
Ενώσεως, όπως πολύ καλά το γνωρίζεις.
Σε εκείνα τα χρόνια, όμως, των αρχών της
δεκαετίας του 60 και η επίσημη Ελλάδα έδειξε την αποφασιστικότητα και
την αγωνιστικότητά της και την εθνική της ψυχή στέλλοντας
μια ολόκληρη ενισχυμένη μεραρχία με πίστη και σκοπό να επιτύχει την Ένωση.
Αν επιτυγχανόταν τότε η Ένωση, πολύ πιθανόν να
μην είχαμε τη δικτατορία του 67, σίγουρα δεν θα είχαμε την τουρκική εισβολή του
74 και πολύ πιθανόν Ελλάδα και Κύπρος να μην έφταναν ποτέ στην παρούσα
οικονομική κρίσηˑ η ελληνική ΑΟΖ θα ήταν η μεγαλύτερη της Μεσογείου και
η εκμετάλλευσή της, με την Ελλάδα να περιλαμβάνει την Κύπρο, δε θα μπορούσε να
εμποδιστεί από την Τουρκία. Κι ούτε, βέβαια, με την Κύπρο μέρος της Ελλάδας, θα
μπορούσε η Τουρκία ν’ απειλεί με casus belli την επέκταση των ελληνικών
χωρικών υδάτων στα 12 μίλια.
Σήμερα μιλούμε για «Τσαουσέσκου» που
υπερίπταται της χώρας κ.λπ.
Ο «Τσαουσέσκου», όμως, είναι αποτέλεσμα και
«επίτευγμα» της ίδιας αριστεράς που τότε στην Κύπρο διέβαλλε και συκοφαντούσε,
με τις ευλογίες του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, την παρουσία και τους εθνικούς
σκοπούς της ελληνικής μεραρχίας.
Διέβαλλε και συκοφαντούσε (κι ακόμα το κάνει)
και τον Γεώργιο Παπανδρέου, που μαχόταν με μεγάλη πίστη και κουράγιο και
διπλωματική ικανότητα -όπως αποδεικνύουν σήμερα τα αμερικανικά έγγραφα- να
επιτύχει την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, που θα έφερνε σε καρποφορία για
όλους την τότε ελληνική ακμή.
Ακριβώς τότε φυτευόταν ο σπόρος της σημερινής
φαρσοκωμωδίας, από την αριστερά και τις επίορκες φιλοδοξίες του
Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, όπως αργότερα ανεπίγνωστα αποκάλυπταν με
κωμικοτραγικές ομιλίες τους, διανοούμενοι υποστηρικτές της απεξαρτησιακής από
την Ελλάδα «πολιτικής» του, «δεξιοί» που συνέπρατταν με την «αριστερά», προς
ίδιον όφελος.
Σε μια γελοιογραφία του ο Αρκάς, βάζει τον
Έλληνα πολίτη να λέει: «Είναι γνωστό το απόφθεγμα του Αβραάμ Λίνκολν:
‘Μπορείς να ξεγελάσεις λίγους για πολύ καιρό, αλλά δεν μπορείς να ξεγελάσεις
πολλούς για πολύ καιρό’. Είναι γνωστό ότι ο Αβραάμ Λίνκολν δεν είχε επισκεφθεί
ποτέ την Ελλάδα».
Είναι πράγματι η Ελλάς τόσο διεφθαρμένη ώστε
μόνο σ’ αυτήν οι πολλοί να ξεγελιούνται για τόσο πολύ καιρό;
Δεν ξέρω για την ευρωπαϊκή Ιστορία, που
αναφέρεις, αν θα μπορέσει να μπει σε νέα φάση, ή αν αυτή τη φορά η Βιέννη θα
πέσει στα χέρια του Σουλτάνου. Είμαι, όμως, σίγουρος ότι η Ελλάς, ναι, μπορεί
να μπει σε νέα ιστορική φάση αν οι ιστορικοί της χώρας προχωρήσουν με αρετήν
και τόλμην στο ξεκαθάρισμα του τοπίου από την τόση ομίχλη, ώστε να λάμψει
επιτέλους ο ήλιος της αλήθειας και της Δικαιοσύνης.
Τότε θα λήξει η φαρσοκωμωδία και θα πάει στο
σπίτι του ο «Τσαουσέσκου», τότε θα μπορέσει η Ελλάδα να αναδείξει σωστούς
πολιτικούς ηγέτες για να την οδηγήσουν στην παλιά δόξα της πνευματικής
πρωτοπορίας μέσα στην Ιστορία. Για να γίνει ξανά, όπως το λες, αυτή που
ήταν.
Με εκτίμηση,
Άντης Ροδίτης, συγγραφέας.
ΥΓ Για κάθε φράση του πιο πάνω κειμένου,
υπάρχει το αντίστοιχο επίσημο έγγραφο, αν τυχόν έχεις κάποια αμφιβολία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου