ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Το αίτημα της Άγκυρας για έκδοση των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών, που κατηγορούνται ότι συμμετείχαν στην απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος στη γείτονα, βρίσκεται πλέον σε ελληνικά χέρια και συγκεκριμένα στις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Δικαιοσύνης.
Ένα μήνα σχεδόν χρειάστηκαν οι τουρκικές αρχές για να σχηματίσουν το σκεπτικό του αιτήματος, την ώρα που στη γειτονική χώρα οι διώξεις φερόμενων υποστηρικτών του αυτοεξόριστου στις ΗΠΑ ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν συνεχίζονται αμείωτες.
Εξ αρχής η υπόθεση έμοιαζε με έναν τρομερά δυσεπίλυτο γρίφο.
Η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να βρει τον τρόπο να «ισορροπήσει» ανάμεσα στις διαχρονικά δύσκολες ελληνοτουρκικές σχέσεις και τα όσα προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο για τους αιτούντες πολιτικό άσυλο.
Εσχάτως προστέθηκε ακόμα μία δύσκολη πτυχή στην υπόθεση: οι τεταμένες σε επίπεδο δηλώσεων σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία, των δύο πλευρών δηλαδή που κρατούν το τεντωμένο σκοινί της συμφωνίας για τη διαχείριση της προσφυγικής ροής.
Το ερώτημα όμως παραμένει:
Ποια τακτική είναι προς το συμφέρον της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής αναφορικά με την τύχη των οκτώ στρατιωτικών;
Ορισμένοι υποστηρίζουν, με μπόλικη δόση διπλωματικής κυνικότητας, ότι προέχει η διατήρηση προνομιακών σχέσεων με την ηγεσία Ερντογάν. Και πως οι πραξικοπηματίες, που απείλησαν τη συνταγματική τάξη στην Τουρκία, πρέπει να τιμωρηθούν για τις πράξεις τους.
Αλήθεια, ποια δημοκρατική συνταγματική τάξη σε μια ευνομούμενη πολιτεία επιτρέπει σε έναν πολιτικό ηγέτη να έχει υπεραρμοδιότητες επί παντός επιστητού;
Υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες στο πλαίσιο μιας Δημοκρατίας δημοσιογράφοι, δάσκαλοι και δημόσιοι υπάλληλοι παύονται από τις εργασίες τους εν μιά νυκτί;
Και ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί η απειλή εν καιρώ ειρήνης για επαναφορά της θανατικής ποινής σε κατηγορούμενους;
Η ελληνική πολιτική ηγεσία, η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός ορθά επιμένουν ότι η υπόθεση των οκτώ στρατιωτικών πρέπει να εξεταστεί με άξονα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις διεθνείς συμβάσεις.
Και οφείλει να μην υποκύψει σε ανοίκειες υπόγειες απειλές ή τελεσίγραφα, που συνδέονται με τη διαχείριση του προσφυγικού.
Διότι εάν υπάρχει ένα στοιχείο για το οποίο η Ελλάδα πρέπει να θεωρείται «ευρωπαϊκή χώρα», είναι ο σεβασμός χωρίς όρους και αστερίσκους στα δικαιώματα των πολιτών.
Και οφείλει να προστατεύει άπαντες από την ενδεχόμενη απειλή της ζωής τους.
Οι κοινωνίες, άλλωστε, δεν εκδικούνται. Επιβάλλουν τη δικαιοσύνη.
Το αίτημα της Άγκυρας για έκδοση των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών, που κατηγορούνται ότι συμμετείχαν στην απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος στη γείτονα, βρίσκεται πλέον σε ελληνικά χέρια και συγκεκριμένα στις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Δικαιοσύνης.
Ένα μήνα σχεδόν χρειάστηκαν οι τουρκικές αρχές για να σχηματίσουν το σκεπτικό του αιτήματος, την ώρα που στη γειτονική χώρα οι διώξεις φερόμενων υποστηρικτών του αυτοεξόριστου στις ΗΠΑ ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν συνεχίζονται αμείωτες.
Εξ αρχής η υπόθεση έμοιαζε με έναν τρομερά δυσεπίλυτο γρίφο.
Η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να βρει τον τρόπο να «ισορροπήσει» ανάμεσα στις διαχρονικά δύσκολες ελληνοτουρκικές σχέσεις και τα όσα προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο για τους αιτούντες πολιτικό άσυλο.
Εσχάτως προστέθηκε ακόμα μία δύσκολη πτυχή στην υπόθεση: οι τεταμένες σε επίπεδο δηλώσεων σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία, των δύο πλευρών δηλαδή που κρατούν το τεντωμένο σκοινί της συμφωνίας για τη διαχείριση της προσφυγικής ροής.
Το ερώτημα όμως παραμένει:
Ποια τακτική είναι προς το συμφέρον της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής αναφορικά με την τύχη των οκτώ στρατιωτικών;
Ορισμένοι υποστηρίζουν, με μπόλικη δόση διπλωματικής κυνικότητας, ότι προέχει η διατήρηση προνομιακών σχέσεων με την ηγεσία Ερντογάν. Και πως οι πραξικοπηματίες, που απείλησαν τη συνταγματική τάξη στην Τουρκία, πρέπει να τιμωρηθούν για τις πράξεις τους.
Αλήθεια, ποια δημοκρατική συνταγματική τάξη σε μια ευνομούμενη πολιτεία επιτρέπει σε έναν πολιτικό ηγέτη να έχει υπεραρμοδιότητες επί παντός επιστητού;
Υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες στο πλαίσιο μιας Δημοκρατίας δημοσιογράφοι, δάσκαλοι και δημόσιοι υπάλληλοι παύονται από τις εργασίες τους εν μιά νυκτί;
Και ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί η απειλή εν καιρώ ειρήνης για επαναφορά της θανατικής ποινής σε κατηγορούμενους;
Η ελληνική πολιτική ηγεσία, η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός ορθά επιμένουν ότι η υπόθεση των οκτώ στρατιωτικών πρέπει να εξεταστεί με άξονα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις διεθνείς συμβάσεις.
Και οφείλει να μην υποκύψει σε ανοίκειες υπόγειες απειλές ή τελεσίγραφα, που συνδέονται με τη διαχείριση του προσφυγικού.
Διότι εάν υπάρχει ένα στοιχείο για το οποίο η Ελλάδα πρέπει να θεωρείται «ευρωπαϊκή χώρα», είναι ο σεβασμός χωρίς όρους και αστερίσκους στα δικαιώματα των πολιτών.
Και οφείλει να προστατεύει άπαντες από την ενδεχόμενη απειλή της ζωής τους.
Οι κοινωνίες, άλλωστε, δεν εκδικούνται. Επιβάλλουν τη δικαιοσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου