42 χρόνια μετά την εισβολή

Το μεσημέρι είδα στο κυπριακό κανάλι μια τελετή με παρόντα τον Πρόεδρο Αναστασιάδη της Κύπρου και «ανάκρουση» του ελληνικού Εθνικού Ύμνου. Βάζω το «ανάκρουση» σε εισαγωγικά διότι επρόκειτο περί μιας  φάλτσας χορωδίας ερασιτεχνών, που δεν ταίριαζε με την  οφειλόμενη προς το γεγονός αισθητική ….

Η επετειολογία που έχει καταναλωθεί τα τελευταία χρόνια έχει υπονομεύσει τον σοβαρό και μεστό νοημάτων λόγο. Ο πληθωρισμός των κοινοτοπιών αφήνει άθικτα ορισμένα βασικά ζητήματα, όπως είναι το  άγχος της μη λύσης. Η τουρκική πλευρά και οι ελαφρόμυαλοι δικοί μας κραδαίνουν ως επιχείρημα την παγίωση των τετελεσμένων δια μέσου του χρόνου, παραγνωρίζοντας βέβαια ότι ακόμη και ένα γεγονός όπως η γενοκτονία των Αρμενίων στοιχειώνει το διεθνή ρόλο και τις σχέσεις της Τουρκίας μετά από έναν αιώνα …

Ο  Ελληνισμός σε Ελλάδα και Κύπρο φοβάται τη μη-λύση, όμως θα μπορούσε να την μετατρέψει σε μετερίζι μιας διαρκούς καταγγελίας της Τουρκίας. Το (στην ουσία) «ελληνοκυπριακό κράτος» θα μπορούσε να απεγκλωβισθεί από τη σημερινή αίσθηση της προσωρινότητας και να πορευθεί αποφασιστικά προς το μέλλον, με εμμονή σε αυτά που διακήρυσσε και διακηρύσσει.

Προσοχή : Η αποδοχή της «μη λύσης» επ’ αόριστο, μέχρις ότου ανατραπούν οι σημερινοί συσχετισμοί δύναμης, δεν συνδέεται  με την ευκαιριακή  προπερσινή αποδοχή της διχοτόμησης   από κάτι υπερπατριώτες – και οι δυό τους «ξέχασαν» την υπόθεση και επέστρεψαν στα τετριμμένα τους, όταν Ελλαδίτες και Κύπριοι τους εγκάλεσαν  και τους έκαναν να αναδιπλωθούν…

 [ Αναφορές στη «μη λύση" ως τη μόνη ρεαλιστική λύση : http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2014/07/1972014-40.html http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2014/07/40_19.html