Brexit και ξερός

Του Γιάγκου Ράπτη

Διαβάζω : 10 νομπελίστες της Οικονομίας έγραψαν στον  Guardian για να προειδοποιήσουν για τις επιπτώσεις μιας αποχώρησης της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση….Και χάνω πάσαν ιδέα για το βραβείο Νόμπελ της Οικονομίας, τόσο μάλιστα ώστε   σε αντικατάστασή του να προτείνω το Όσκαρ – επί τη βάσει της αναψυχής που παρέχει ο κάθε  σαχλαμάρας στη νοήμονα, διεθνή κοινή γνώμη…. 

Να πω εισαγωγικά ότι το Μπρέξιτ δεν είναι το τέλος του κόσμου, να πω ότι ο καπιταλισμός έχει αντέξει άπειρες ανασυνθέσεις και αποσυνθέσεις, ενοποιήσεις και διαχωρισμούς, καθεστώτα ενιαίων και καθεστώτα διαφοροποιημένων συναλλαγών; O αντίθετος  ισχυρισμός  απευθύνεται σε άτομα κλειστοφοβικά ή ψιλοϋστερόβουλα, πεισμένα για το φαινόμενο της πεταλούδας βάσει της θεωρίας του χάους : Πεισμένα για το ότι μια σημειακή αλλαγή μπορεί να προκαλέσει γιγαντιαίες εξελίξεις σε απόσταση. Είναι τα άτομα που σου θυμίζουν τη Μαρί Λε Πεν των αρχών του 2015, όταν κορόϊδευε τους καραηλίθιους  κινδυνολόγους της εξόδου από την ευρωζώνη : Λέγοντάς τους για σεισμούς, λοιμούς και καταποντισμούς, άμα τη εξόδω από το ευρώ…..

Ο καπιταλισμός δεν έχει πιεί το αθάνατο νερό, αλλά πάντως έχει κάποια ομοιόσταση, ανάδραση, αυτορρύθμιση, ικανότητα κατάποσης και αφομοίωσης πολλών μορφών αστάθειας. Όσοι δεν καταλαβαίνουν αυτές τις ιδιότητες, 1) ή έχουν μια καθαρά μηχανιστική αντίληψη «αιτίου-αιτιατού»  για την (παγκόσμια) οικονομία 2)ή παραπέμπουν στους ευσεβείς πόθους διαφόρων  αριστερίστικων ρευμάτων, που πόνταραν κάποτε  στην «αυτόματη κατάρρευση του καπιταλισμού».

Η χώρα μας θα έπρεπε να βρίσκεται σύσσωμη στο πλευρό του Μπρέξιτ. Όχι γιατί έτσι θα σωθούμε, αλλά γιατί έτσι θα απολαύσουμε (για ένα μικρό διάστημα) τις ξυνισμένες φάτσες του μνημιακών ευρωτσόγλανων. Μετά θα επανέλθουν στα γνωστά, σαν να έχασαν απλώς  ένα παιχνίδι  της ευρωλίγκας…