Ένα άλλο ΚΚΕ δεν είναι εφικτό

Υπάρχουν τρία  θεμελιακά ζητήματα που διαπνέουν το πρόγραμμα και τις κατευθύνσεις της ΛΑΕ.

Το πρώτο είναι η εμμονή της στο μέτωπο της Αριστεράς – και  όχι των ευρύτερων δημοκρατικών-πατριωτικών- αντιμνημονιακών δυνάμεων. (Επίλογος προγράμματος : «Η ΛΑΕ συγκροτείται ως μετωπικός πολιτικός φορέας της ριζοσπαστικής αντιμνημονιακής αριστεράς»)

Το δεύτερο αλλά απολύτως συναρτημένο με το πρώτο,  είναι η υπερεκτίμηση των δυνάμεων της Αριστεράς , η μη κατανόηση του αναγκαίου και επαρκούς μεγέθους («κρίσιμη μάζα») που απαιτείται για την απελευθέρωση της χώρας, κι ακόμη  η υποεκτίμηση των συστημικών δυνάμεων που θα αντιδράσουν  στην  απόκλιση από τις επιταγές της Νέας Τάξης .  Πρόκειται για ένα απολύτως αυτοκτονικό σφάλμα, που καθιστά απολύτως υπεύθυνο κάθε αριστερό με στοιχειώδη οπτική του διεθνούς πολιτικού τοπίου. 

Το τρίτο είναι η διαφαινόμενη ηγεμονιστική διάθεση της  ΛΑΕ έναντι των πιθανών συμμάχων της. Μπορεί η   Αριστερά να αναπτύξει  οριζόντιες σχέσεις συμπόρευσης  με  άλλες δυνάμεις,  χωρίς φυσικά να υποστηρίζει ένα μεταμοντέρνο ρελατιβισμό  απόψεων   και χωρίς να παραιτείται από την πάλη υπέρ των δικών της ιδεών; Μπορεί να   ξεφορτωθεί τις παλαιοκομμουνιστικές ιεραρχικές και εξουσιαστικές εμμονές και να υιοθετήσει μια νέα, ελευθεριακή και δημοκρατική στάση προς την κοινωνία;

Κατά τη γνώμη μου αυτή η εξέλιξη – που προς το παρόν φαίνεται αδιανόητη σε πείσμα της όλης κοινωνικής ζύμωσης που προηγήθηκε για την άμεση δημοκρατία κλπ. -  προϋποθέτει μια απαγκίστρωση από τον οικονομισμό, μια νέου τύπου προβληματική για την ποιότητα ζωής και μια εις βάθος κριτική  «ψυχοπολιτικών» στάσεων όπως είναι ο  ηγετικός ναρκισισμός  και ο  οπαδισμός.

ΥΓ

Σε αυτά τα τελευταία  ζητήματα και σε αντίθεση με την δεσπόζουσα απλοϊκή   ηθικολογία   αναφέρθηκα στο κείμενό μου «Μέτωπο κάνεις με τους άλλους» http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2015/11/blog-post_85.html