Nέα από το αριστεροχώρι

Ο Τσίπρας κατανοεί αυτό που δεν κατανοούν πολλοί δικοί μας, δηλαδή ότι η Αριστερά με τους καλύτερους όρους και (συν)αθροιζόμενη δεν κάνει παραπάνω από το 15 - άντε 20%- του εκλογικού σώματος. Κατανοεί επομένως ότι οποιαδήποτε αλλαγή ή συντήρηση της παρούσας κατάστασης, απαιτεί τη συνδρομή πολιτών μη εγγεγραμμένων στους καταλόγους του αριστεροχωρίου. Κατά τα άλλα, συμφωνώ με τον συγγραφέα του άρθρου για το ότι υπό την ηγεσία του Τσίπρα,  ο εκτσογλανισμός της πολιτικής παίρνει απίθανες διαστάσεις.  ΓΣχ.

 Του Γιώργου  Κοκκινάκου

Από την ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Ηρθαν / ντυμένοι φίλοι / αμέτρητες φορές οι εχθροί μου / το παμπάλαιο χώμα πατώντας / και το χώμα δεν έπεσε ποτέ με τη φτέρνα τους

Οδυσσέας Ελύτης (Το Αξιον Εστί)

«Το κόμμα πλέον απευθύνεται σε ευρύτερα ακροατήρια και όχι σε ένα αριστεροχώρι» είπε ο κ. Τσίπρας σαν απάντηση σε ενοχλητική ερώτηση κάποιου συντρόφου του στην τελευταία πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Και εμείς είμαστε αναγκασμένοι να διαβάσουμε τη δήλωση όχι μόνο γραμματολογικά αλλά και πολιτικά. Ο κ. Τσίπρας πλέον δεν θεωρεί τον αριστερό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ ως το προζύμι από όπου ξεκίνησε όλη αυτή η διαδικασία του 36% και της ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών, αλλά πλέον στοχεύει σε «ευρύτερα ακροατήρια».

Αλλά η ιστορία διδάσκει ότι αυτά τα «ευρύτερα ακροατήρια» πολλές φορές διελύθησαν εις τα εξ ων συνετέθησαν, χωρίς να προχωρήσουν την κοινωνία ούτε πόντο.

Η συγκρότηση ενός νέου συλλογικού πολιτικού υποκειμένου προϋποθέτει άσκηση παιδευτικής πολιτικής, προσήλωση σε ιδεολογικά πλαίσια, συμμετοχή του πολίτη, ενεργοποίηση και αφύπνιση των λαϊκών δυνάμεων που υπνώττουν κάτω από το βάρος της μνημονιακής, νεοφιλελεύθερης λαίλαπας και δεν επιτυγχάνεται με τον πολιτικό φακιρισμό.

Το πολιτικό υποκείμενο ΣΥΡΙΖΑ, αφού χρησιμοποιήθηκε σαν όχημα για την κατάληψη της κυβέρνησης και αφού σιγά σιγά καθάρισαν το τοπίο από κάθε ενοχλητική φωνή, τώρα μια παρέα απολαμβάνει τα προνόμια της εξουσίας.

Οφείλουμε όμως να παραδεχθούμε ότι είναι άσοι στην πολιτική διπλωματία. Μία παρέα κυβερνά τη χώρα.

Τα τσογλάνια (iҫ coğlan) επί τουρκοκρατίας (χρησιμοποιώ τον όρο όχι με την εκπεσούσα έννοιά του) ήσαν ελληνόπουλα από καλές οικογένειες, τα οποία λόγω του παιδομαζώματος, ή κατ’ άλλους εθελοντικώς, υπηρετούσαν τον σουλτάνο. Τα πιο ικανά τα έστελναν για σπουδές στην Αδριανούπολη, στην Προύσσα και αλλού και όσοι αρίστευαν επέστρεφαν στο παλάτι όπου ο σουλτάνος τούς έδινε πολιτικά και στρατιωτικά αξιώματα.

Και έφταναν να γίνονται από προσωπικοί ακόλουθοι του σουλτάνου μέχρι πασάδες και μπέηδες. Στα μαθήματά τους είχαν μαθηματικά, μαθήματα καλής συμπεριφοράς και κυρίως μάθαιναν να στέκονται με επάρκεια απέναντι σε οποιεσδήποτε συνθήκες αφού είχαν μάθει άριστα την «πολιτική διπλωματία». Ο καθένας ας κάνει τις αναλογίες για τον σουλτάνο, τα τσογλάνια, την υψηλή πύλη κ.λπ. στη σημερινή εποχή.

Θυμάμαι τώρα την επίσκεψη του κ. Τσίπρα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Εκεί πήγε ως κάτοικος του αριστεροχωρίου ή των ευρύτερων ακροατηρίων; Αλλά κυρίως αναδύεται το ερώτημα: Γιατί πήγε; Ισως για να επιβεβαιωθεί ο ποιητής που είπε «τώρα πίσω από τον τοίχο των εκτελέσεων έμποροι πουλάνε την πραμάτεια τους». Προφανώς και για να μεταμορφώσει όλους τους κατοίκους του αριστεροχωρίου σαν κι αυτόν.

Αλλά «το χώμα δεν έπεσε ποτέ με τη φτέρνα τους» μας λέει ο Ελύτης. Ας δούμε τι τύχη θα έχει στις επόμενες εκλογές το ευρύτερο ακροατήριο. Οι κάτοικοι του αριστεροχωρίου πάντως δεν έχουν δίλημμα «εμείς ή ο Κυριάκος» που θα προβάλει πονηρά ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν θα συνεχιστεί ο φενακισμός της Αριστεράς ή θα σταματήσει.