Εξελίξεις στην ΑΥΓΗ

Είμαι συνεργάτης της ΑΥΓΗΣ πάνω από  τρεις δεκαετίες  και παρέμεινα συνεργάτης μετά το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και όσα ακολούθησαν. Και τούτο όχι μόνο γιατί ακολούθησα το υπόδειγμα των ΝΑΡιτών που «έπαιζαν»  στην «Καθημερινή» ή  των λοιπών Αριστερών αρθρογράφων που ευχαρίστως έγραφαν  στον «αστικό τύπο», αλλά και διότι έπρεπε κατά τη γνώμη μου να  εκφράζεται έμπρακτα η αντίθεση στο παλαιοκομμουνιστικο- ολοκληρωτικό μοντέλο, που ήθελε «συμπαγή» και μονολιθικά  αριστερά έντυπα και επικοινωνιακά μέσα, χωρίς μειοψηφικές τάσεις. Με το ίδιο σκεπτικό διεκδίκησα συμμετοχή  στον δικτυακό τόπο perivallonsyriza που συνδιαμορφώσαμε επί ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, μόνο που μετά τις εξελίξεις του περυσινού καλοκαιριού  οι διαχειριστές του φοβήθηκαν τον κριτικό-αντιπολιτευτικό λόγο και έσπευσαν να  με εκκαθαρίσουν από τη λίστα των συμμετεχόντων.

 Με αυτό το υπόβαθρο είδα την αποχώρηση από την ΑΥΓΗ  των μελών της Συντακτικής Επιτροπής των «Ενθεμάτων». Καταλαβαίνω απόλυτα την πικρία τους και βρίσκω πως ελαφρώς τους ταιριάζουν οι Καβαφικοί στίχοι στη «Σατραπεία» - μια που αφέθηκαν στο να ενδώσουν σε κάτι που ήταν κραυγαλέο από καιρό. Από τα λεγόμενα τουλάχιστον του Μπουρνάζου, είναι φανερό ότι ζητούν μιαν απόσταση για να μπορέσουν να κρίνουν αυτό που ήταν δίπλα τους και δεν μπορούσαν ή δεν άντεχαν να δουν. Τους εύχομαι να μη χαθούν στα δέντρα αλλά να δουν το δάσος και να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν. Τέλος, προς γνώση και συμμόρφωση, τους παραπέμπω σε ένα στιχούργημα  του Γιάγκου  Ράπτη : «Αυτή η «αριστερά» να πάει να γ@μηθεί – το θέμα είναι η χώρα να σωθεί».

 Γιάννης Σχίζας   

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ :

Με το σημερινό φύλλο, η Συντακτική Ομάδα που έβγαζε τα «Ενθέματα» τα τελευταία χρόνια (ο Μάνος Αυγερίδης, η Μαρία Καλαντζοπούλου, η Ιωάννα Μεϊτάνη, και ο επιμελητής Στρατής Μπουρνάζος) σας αποχαιρετάμε. Τα «Ενθέματα» θα συνεχίσουν στην «Αυγή», με άλλον επιμελητή και ομάδα. Ευχόμαστε καλή συνέχεια και κάθε επιτυχία.

 Με ευχαριστίες από καρδιάς σε όλους και όλες που επέτρεψαν να είμαστε αυτό που είμαστε τόσα χρόνια: στην Αυγή βέβαια και τους ανθρώπους της, αλλά και όλους εσάς: όσους γράψατε, μεταφράσατε, μας στηρίξατε, μας είπατε καλές και καλές ή αυστηρές κουβέντες, που μας δώσατε κουράγια – γιατί μόνο έτσι μπορέσαμε να υπάρξουμε.

Ένα εγχείρημα συλλογικό: Της Συντακτικής Ομάδας των «Ενθεμάτων»: «Σας αποχαιρετάμε, γιατί η καθεμιά και ο καθένας από εμάς με τον τρόπο του, και όλοι μαζί, νιώθουμε ότι δεν μπορούμε πια να συνεχίσουμε αυτό που κάναμε: ότι δεν έχουμε  τη ζωτικότητα, την όρεξη, τη δύναμη να δημιουργούμε  (τουλάχιστον με τον τρόπο που το επιχειρούσαμε στα «Ενθέματα»)  ένα  χώρο όπου οι ιδέες και οι απόψεις συνυπάρχουν, αναπνέουν, συγκρούονται, και, μερικές φορές, συντίθενται. Μέσα στη δίνη του τελευταίου χρόνου, με τις σταθερές μας κλονισμένες και τις ισορροπίες ακόμα δυσκολότερες, η προσπάθεια μας,  παρόλο που γινόταν ολοένα και πιο αγωνιώδης, έδειχνε στα μάτια μας όλο και πιο αναντίστοιχη ως προς το συλλογικό της αποτύπωμα».

Πάρε τη λέξη μου. Ο Στρατής Μπουρνάζος εξηγεί γιατί εγκαταλείπει μια δουλειά τόσο συναρπαστική και παραιτείται από την «Αυγή»: «Νιώθω πια πολύ μακριά από τον Σύριζα και την κυβέρνηση,  πιστεύω ότι ο κορμός της πολιτικής τους είναι λάθος  και –κάτι ακόμα πιο βαρύ– δεν νιώθω πλέον πολιτική εμπιστοσύνη  απέναντί τους. Την ίδια στιγμή, ενώ είμαι βέβαιος για το λάθος, δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό, τι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση. Νιώθω κάθε μέρα να με πνίγουν  πολλά […] Κι όμως, στους φίλους μου που έγιναν υπουργοί ή ό,τι άλλο δεν μπορώ να κουνήσω το δάχτυλο, να τους βαράω ή να τους οικτίρω – ακόμα κι όταν τους αξίζει· δεν το έκανα ποτέ  αυτό στους φίλους μου. Και αν πάω παραπέρα, το κουβάρι μπλέκεται περισσότερο. Όταν βλέπω συντρόφους με τους οποίους συμπορεύτηκα χρόνια, όχι μόνο να αυτοακυρώνονται πολιτικά μιλώντας για “φασιστερά”, αλλά –κάτι που με τσακίζει– να επιχαίρουν ηδονικά για την κατάντια της κυβέρνησης, ποντάροντας στο μίσος (όπως έκανε κι ο Σύριζα παλιότερα, βέβαια). Αλλά ούτε αυτούς έχω το κουράγιο να τους κοπανάω.  Και ξέρω όμως ότι όταν νιώθεις έτσι, όντας σε μια θέση δημόσιας παρέμβασης, δεν κάνεις πια για  τούτη τη δουλειά: αν δεν μπορείς να μιλάς για τα «οικεία κακά», ήρθε η ώρα να αποσυρθείς από το πόστο αυτό.  […]

Τα κείμενα δεν είναι μόνο (άψυχες) λέξεις, σελίδες στο χαρτί και την οθόνη. Είναι οι άνθρωποι που τα γράφουν και τα διαβάζουν· είναι οι σχέσεις, τα συναισθήματα οι ιδέες, οι σκέψεις  που  τα παράγουν και τις οποία παράγουν, με τη σειρά τους. Δεσμοί, σχέσεις, διαδρομές ανθρώπων.  “Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου”. Αυτό  είναι, για μένα, το μάθημα των δεκάξι χρόνων».