Από τον Ντελακρουά στις γυμνόστηθες ακτιβίστριες

Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 6.2.16

Ο Ευγένιος Ντελακρουά  είχε  θέμα την Ιουλιανή επανάσταση του 1830 όταν έδειχνε τη γυμνόστηθη «Ελευθερία να οδηγεί το λαό» μέσα από τα οδοφράγματα. Το έργο του είχε  εκφράσει τον υπόγειο  ειρμό  του καταπιεσμένου ερωτικού στοιχείου και του απελευθερωτικού. Αλήθεια, πόσοι θα είχαν προσέξει αυτό τον πίνακα , αν δεν υπήρχε ο συνδυασμός του εξεγερσιακού πνεύματος και  της γυμνότητας;

Στη Γαλλία δυο αιώνες μετά, η γυμνόστηθη διαμαρτυρία «φοριέται» και πάλι, από μια γυναικεία οργάνωση  υπεράσπισης  δικαιωμάτων. Είναι η οργάνωση FEMEN, της οποίας δυο μέλη διείσδυσαν πρόσφατα σε  χώρο  Συνδιάσκεψης Μουσουλμάνων βορειοδυτικά του Παρισιού,  έφτασαν  μέχρι τη σκηνή της Συνδιάσκεψης  και   ημίγυμνες  πλέον, με την  επστήθεια επιγραφή «ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΥΠΟΤΑΧΤΩ», άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα , διαμαρτυρόμενες εναντίον της πατριαρχικής εξουσίας στο Ισλάμ… 

Η οργάνωση των γυμνόστηθων «κομάντος» , που   έχει έδρα της το Παρίσι,  διαθέτει «τρισδιάστατη»   ιδεολογία αποτελούμενη  από τρεις «ισμούς» :  Ο ένας εκφράζεται από την υβριδική λέξη «Σεξτρεμισμός», με συστατικά το σεξ και τον εξτρεμισμό,  ενώ οι άλλοι δυο ισμοί είναι ο  Αθεϊσμός και ο Φεμινισμός…Οι  Femen έχουν πραγματοποιήσει γυμνόστηθες επιθέσεις σε χώρες όπως η Ουκρανία, η Γαλλία, η Σουηδία, ακόμη και η Τυνησία, ενώ η  διασημότερη όλων  έγινε τον Ιανουάριο του 2013, όταν  εφόρμησαν εναντίον του Πάπα Βενέδικτου στη πλατεία του Αγίου Πέτρου, στο Βατικανό,  έχοντας αναγράψει  σε καίρια σημεία του σώματός των   το  φιλο-ομοφυλoφιλικό  σύνθημα «In gay we trust»  - που είναι σαρκαστική διασκευή του αμερικάνικου γνωμικού in god we trust (στο Θεό εμπιστευόμαστε). Κι ακόμη  φωνάζοντας  στο εμβρόντητο ακροατήριο : «Ομοφοβικοί,  σκασμός »!

Παρά τις αντιλήψεις διαφόρων οπαδών της πολυπολιτισμικότητας , παρά τις μαρξίζουσες εμμονές κάποιων περί εποικοδομήματος που  προσαρμόζεται  τάχιστα στις δομές της βάσης,  υπάρχει μια  άμεσα συγκρουσιακή σχέση ανάμεσα στη μεταφυσική και στην κοσμική «κουλτούρα» της ελευθεριότητας. Στην  πλειοψηφικά λευκή και χριστιανική Δύση, η σύγκρουση αυτή είχε  ήπια χαρακτηριστικά και διεκπεραιωνόταν   δια μέσου του λόγου και του αντίλογου.  Όμως το μεγάλο «μπούμεραγκ» εις βάρος του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού με την  «μετακόμιση» των λαών από την περιφέρεια προς την κεντρική Ευρώπη  -  Λιβύη, Συρία, νεοαποικιοκρατία επί αφρικανικού εδάφους κλπ. – απειλεί  με τη διαμόρφωση  ενός νέου κοινωνικού ριγκ.

Η πατριαρχική και  πουριτανική κουλτούρα των νεοφερμένων προστίθεται  στο στάτους της μαύρης και μειοδοτούσας εργατικής δύναμης, δημιουργώντας συνθήκες  «δυσανεξίας» στους εγχώριους πληθυσμούς και γκετοποίησης των ξένων.

Ένα μεγάλο ζήτημα , ποιοτικό αλλά και ποσοτικό, αναδύεται  στον Δυτικό, πολιτικό και ιδεολογικό  χώρο,  που  με οικολογικούς όρους θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως ζήτημα  «φέρουσας ικανότητας» :  Οι καλοί γενικώς χωράνε – όχι όμως όταν είναι πάρα πολλοί …