Aντάρτισες στην Κύπρο

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός,σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει,μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ,κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη.

ΤΡΥΠΕΣ

Είναι συγκλονιστικά τα όσα αποκάλυψε η Σκεύη Κουκουμά για τις γυναίκες που βιάστηκαν το 1974 από άνδρες του τουρκικού στρατού. Όπως δήλωσε, κατά τη συζήτηση στη βουλή για τον προϋπολογισμό του 2016, οι βιασθείσες γυναίκες (για τις οποίες ελάχιστοι μιλούν τόσα χρόνια) κλήθηκαν, 41 χρόνια μετά, από τις κρατικές υπηρεσίες σε ιατροσυμβούλιο για να «αποδείξουν» τον βιασμό τους.

Αν και η Υπουργός Εργασίας, Ζέτα Αιμιλιανίδου, απέδωσε τις επιστολές σε «λάθος κάποιου λειτουργού», εν τούτοις είναι σοκαριστικό να παίζουν με τα δράματα αυτών των γυναικών, επειδή αποφάσισαν να τις στηρίξουν, τόσα χρόνια μετά. Τόσα χρόνια δεν ασχολήθηκε μαζί τους καμία κυβέρνηση κι έπρεπε να κινητοποιηθεί η κ. Κουκουμά για να ασχοληθεί το Υπουργείο Εργασίας.

Αλλά τέλος πάντων. Όταν ασχολήθηκε τελικά η κυβέρνηση έγινε το παραπάνω αδιανόητο. Και κατόπιν παρατήρησης της Σκεύης Κουκουμά, η Υπουργός Εργασίας έμαθε ότι ο λειτουργός της ακολουθούσε τους κανονισμούς. Οι κανονισμοί έλεγαν πως έπρεπε να στείλει επιστολή, η οποία τις καλούσε να προσκομίσουν αποδεικτικά στοιχεία για τον βιασμό τους που συνετελέσθη πριν 41 χρόνια κι ούτε πως έπρεπε να αντιμετωπιστούν διαφορετικά.

Ούτε πως κουβαλούν τόσα χρόνια έναν πόνο που αν τύχει αναίσθητου χειρισμού, δεν θα επουλωθεί ποτέ. Τόση αναισθησία κατακρεουργεί τα μυαλά των κρατικών λειτουργών, ακόμα κι αυτών που ασκούν απλώς τα καθήκοντά τους. Δεν μπόρεσε ο συγκεκριμένος να βάλει το μυαλό του να δουλέψει, δεν μπόρεσε να σκεφτεί ότι δεν είναι όλες οι περιπτώσεις οι ίδιες. Ναι, όπως επεσήμανε η κ. Κουκουμά στη βουλή, «ελάχιστα έχουν δει το φως της δημοσιότητας και ίσως ορισμένοι να το θεωρήσουν εκτός τόπου και χρόνου», αλλά με ποιο σκεπτικό λειτούργησε ο υπάλληλος; Πως έχουν περάσει χρόνια;

Μα, καλά, υπάρχει οποιαδήποτε επικοινωνία με το περιβάλλον; Κι ακόμα και τώρα, μετά το γεγονός, που ο χειρισμός θα γίνει με διαφορετικό τρόπο, δεν είναι απλώς ένα περιστατικό που θα περάσει στο ντούκου. Οι βιασμοί αυτών των γυναικών είναι από τις πιο οδυνηρές πτυχές της εισβολής και της κυπριακής τραγωδίας και είναι γνωστό ότι δεν ασχολήθηκε ποτέ κάποιος μαζί τους. Όπως δεν ασχολήθηκε κανείς ουσιαστικά με τους πρόσφυγες (δεν αρκούν τα επιδόματα), με τους αγνοούμενους, με τους τραυματίες. Όλα αφήνονται σε επιτροπές και υποεπιτροπές, λες κι αυτό έχει σημασία. Όλα αφήνονται σε ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα για το τι συνέβη σε αυτόν τον τόπο.

Επιβίωσαν όρθιες αυτές οι γυναίκες τόσα χρόνια, έζησαν, γέννησαν, μεγάλωσαν παιδιά, συντήρησαν οικογένειες, για να αποφασίσει ένας κρατικός λειτουργός να στείλει μια επιστολή και να τις παραπέμψει σε ιατροσυμβούλιο για να αποδείξουν τον βιασμό τους. Μόνες τους, σαν αντάρτισσες, στάθηκαν και πάλεψαν μ’ αυτήν την πληγή, δεν ξέχασαν ποτέ ούτε το έγκλημα ούτε τον τόπο τους, για να έρθει το κράτος να σπρώξει το μαχαίρι πιο βαθιά. Όπως το σπρώχνουν όσοι αλωνίζουν και πετούν κατάμουτρα στις ίδιες γυναίκες πως «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά» και πρέπει να συμβιβαστούμε, ας μη λέμε για τα εγκλήματα «των άλλων». Καμιά αίσθηση του τόπου και του χρόνου. Όλα περιστρέφονται γύρω από τους «κανονισμούς» και τις σοβαροφάνειες. Όλα γύρω από μια υποτιθέμενη ηθική που δεν ξεπερνά τα όρια της γραφειοκρατίας και της βλακείας. Όλα «έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν προσδοκιών». Καταλάβαμε ποτέ τι κουβαλούν τούτες οι αντάρτισσες; Θα καταφέρουμε ποτέ να γίνουμε άνθρωποι; Ψυχή βαθιά…

Αλ. Μιχ.

18 Δεκεμβρίου 2015