Για σένα με τα μαύρα
τα στρας και τα καρφιά
τ’ αγκάθινο στεφάνι
τα ρέιμπαν γυαλιά,
για σένα, άγγελέ μου,
θα βγω στον Γολγοθά,
να κάνω συναυλία με γυφτολαϊκά.
Χέντριξ και Καζαντζίδης, δέκα χιλιάδες βατ,
να κλάσουνε πατάτες οι μπάτσοι και τα ΜΑΤ.
τα στρας και τα καρφιά
τ’ αγκάθινο στεφάνι
τα ρέιμπαν γυαλιά,
για σένα, άγγελέ μου,
θα βγω στον Γολγοθά,
να κάνω συναυλία με γυφτολαϊκά.
Χέντριξ και Καζαντζίδης, δέκα χιλιάδες βατ,
να κλάσουνε πατάτες οι μπάτσοι και τα ΜΑΤ.
ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ
«.........έχουν
κουράσει» τον κόσμο με τα γκεμπελίστικα συμπλέγματα και τις επιλεκτικές «ευαισθησίες» και «προοδευτικότητές»
τους; Αλλά, βέβαια, αφού καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν εδώ,
πώς να μη μοιάζουν συντηρητικοί και «μετρημένοι»,
σοβαροφανείς, ανέραστοι, δυτικότροποι, συνωμοσιολόγοι, γεμάτοι αυταπάτες,
προκαταλήψεις και ανασφάλειες; Περίπου σαν τους μαθητές που έδειραν τους Τουρκοκύπριους…
Έγινε
χαμός με το παραπάνω σκίτσο του γνωστού Πιν που «γράφει» κάθε μέρα
στον Φιλελεύθερο. Έπεσαν
να τον φάνε, σαν άλλοι τζιχαντιστές διαμαρτυρόμενοι για εξώφυλλο τουΣαρλί
Εμπντό. Εδώ έφτασε η κυπριακή πραγματικότητα.
Το σκίτσο του Πιν, για όσους έχουν ακόμα σώας
τας φρένας, δεν θέλει να πει τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο: Ότι
δεν είναι αρμοδιότητα του
(Tουρκοκύπριου ηγέτη) Άιντα για να μας πει τι θα κάνουμε, ότι οι χούλιγκαν (δείτε ξανά το σκίτσο, έχει κερκίδες και προβολείς)
δέρνουν οποιονδήποτε, ότι η σουρεαλιστική κυπριακή κοινωνία κατηγορεί 11 μαθητές ότι
κάνουν κακό στο κλίμα της λύσης (ο
Ακιντζί δεν κάνει;), αδυνατώντας να καταδικάσει τη βία (αν
έδερναν συμμαθητές τους, δεν θα έλεγε κανένας τίποτε), τη στιγμή που τους
ονομάζει ρατσιστές και ξενοφοβικούς.
Ξένοι είναι οι
Τουρκοκύπριοι που δέχτηκαν επίθεση; Ιδού η απορία.
Τέλος
πάντων. Ας μην το ξανασυζητήσουμε. Σχολίασαν πολλοί γνωστοί «αποδεχτικοί»
(ή acceptionists, αν προτιμούν) το σκίτσο, ενώ έγραφε ένας Παναγιώτης Σταυρινίδης (ακουστά
τον έχουμε, ήταν υποψήφιος των Νέων Δυνάμεων του ΑΚΕΛ στις ευρωεκλογές του
2014) σε άρθρο με τίτλο «Αγαπητέ ΠΙΝ»: «Πέρασε καθόλου από το μυαλό σου
ότι με το πρόσφατο σκίτσο σου υποκινείς τη βία; Πέρασε καθόλου από το μυαλό σου
ότι καλλιεργείς το μίσος; Πέρασε ποτέ από το μυαλό σου ότι είναι άλλο η
γελοιογραφία κι άλλο η (επικίνδυνη) γελοιότητα;»
Ειλικρινά,
το έχουμε παρακάνει εδώ στο νησί. Θέλουμε να δείξουμε τόσο
πολύ ότι είμαστε σοβαροφανείς,
που αναβαθμίζουμε τη μιζέρια μας σε πολιτική αντιπαράθεση,
θεωρώντας κιόλας ότι κάνουμε επαναστατική ή «αντιφασιστική»
πράξη. Αν είχε την παραμικρή ιδέα ο Σταυρινίδης (είναι και καθηγητής Ψυχολογίας,
αν δεν κάνουμε λάθος), θα ήξερε ότι ο Πιν ούτε αιμοβόρο κτήνος είναι
ούτε φασίστας ούτε ρατσιστήςή ξενοφοβικός ούτε θέλει διχοτόμηση («Λύση είμαι βέβαιος ότι θέλεις.
Έστω και αν αυτή περνά μέσα από τη διχοτόμηση. Δικαίωμά σου») ούτε φυσικά
έχει οποιανδήποτε σχέση με τη βία. Αλλά μας έχει φάει η προοδευτικότητα σε αυτόν τον τόπο, που αρχίζουμε τα Αλλάχ Ουάκμπαρ όποτε
δούμε σκίτσο του Πιν που δεν συρρέει με το «καλό κλίμα» και το
μομέντουμ.
Το πρόβλημα, στην τελική, μπορεί να μην είναι ο
Παναγιώτης Σταυρινίδης ή οι υπόλοιποι που αδυνατούν να συλλάβουν τη σάτιρα, τη γελοιογραφία,
το χιούμορ και χασκογελούν (σαν τον Νίκολσον στη
«Φωλιά του Κούκου») μόνο όταν συζητούν για τους κεφτέδες στη «βόρεια
Κύπρο» ή όταν ανταλλάζουν εγκώμια στο τουίτερ (οι μίζεροι). Αλλά ο Πιν τους πείραξε, επειδή
αποτρέπει τον κόσμο από την ομαδική
αυτοκτονία. Κατά τα άλλα, τόσο «Je suis Charlie»
είναι οι «διανοούμενοι» εδώ στην Κύπρο. Και δημιουργούνται οι απορίες: Γιατί αναλώνονται στον σχολιασμό ενός σκίτσου που δεν
έχουν καταλάβει τι θέλει να πει; Πόσο μίζερες είναι οι ζωές τους και θέλουν να λογοκρίνουν(γιατί
αυτό θέλουν) έναν σκιτσογράφο που αντιμετωπίζει όπως ακριβώς πρέπει την
επικαιρότητα; Τι διάολο έχουν μέσα στο φτωχό και στρατευμένο μυαλό τους και γράφουν ότι ο Πιν «μας
έχει ντροπιάσει»; Μα επικοινωνούν καθόλου με το περιβάλλον; Δεν
καταλαβαίνουν ότι αυτοί «έχουν κουράσει» τον κόσμο με τα γκεμπελίστικα συμπλέγματα και τις επιλεκτικές «ευαισθησίες» και «προοδευτικότητές»
τους; Αλλά, βέβαια, αφού καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν εδώ,
πώς να μη μοιάζουν συντηρητικοί και «μετρημένοι», σοβαροφανείς, ανέραστοι, δυτικότροποι,
συνωμοσιολόγοι, γεμάτοι αυταπάτες, προκαταλήψεις και ανασφάλειες; Περίπου σαν
τους μαθητές που έδειραν τους Τουρκοκύπριους…
Αλ. Μιχ.
23 Νοεμβρίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου