Η ρήξη με την Ευρωζώνη/ΕΕ αποτελεί κομβικό στοιχείο των αγώνων κατά της λιτότητας /μνημονίων

Δήλωση του διεθνούς Αντι-ΕΕ Φόρουμ αριστερών και λαϊκών δυνάμεων Αθήνα  18 Οκτωβρίου 1. Μετά την Κύπρο, το 2013, όταν το ομόφωνο όχι της κυπριακής βουλής στο μνημόνιο μεταστράφηκε σε ναι μέσα σε μία εβδομάδα υπό την απειλή της διακοπής της ρευστότητας εκ μέρους της ΕΚΤ, το ελληνικό παράδειγμα, με τη βίαιη αντιστροφή του λαϊκού «όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου σε «ναι»από τον Α. Τσίπρα και το τρίτο μνημόνιο με υπογραφή του Σύριζα , έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η παραμονή στην Ευρωζώνη και την ΕΕ αντιστρατεύεται ευθέως τη δημοκρατία και ότι ακόμη και η απόπειρα μετριοπαθούς αμφισβήτησης της πολιτικής λιτότητας δεν μπορεί να σταθεί στο πλαίσιό τους. 2. Κύπρος και Ελλάδα προστίθενται στη μακρά σειρά παραβιάσεων της λαϊκής βούλησης εκ μέρους της Ευρωζώνης / ΕΕ και των κυβερνήσεων, από την παράκαμψη της απορριπτικής ψήφου για το ευρωσύνταγμα με τη Συνθήκη της Λισαβόνας που το έβαλε από την πίσω πόρτα, μέχρι την αναγκαστική αναστροφή του αρνητικού ιρλανδικού δημοψηφίσματος για τη συνθήκη της Λισαβόνας, τα υποχρεωτικά προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής με τη συνέργεια του ΔΝΤ στις χώρες της Βαλτικής, την απόπειρα να εκβιαστεί ο λαός της Ισλανδίας και τα υποχρεωτικά μνημονιακά προγράμματα σε σειρά χωρών για τη διάσωση του ευρώ. 3. Το συμπέρασμα που πρέπει να βγάλουν οι λαοί της Ευρώπης είναι ότι η ρήξη με την Ευρωζώνη/ΕΕ αποτελεί το κομβικό στοιχείο των αγώνων κατά της λιτότητας /μνημονίων που δίνει πραγματική υπόσταση σε οποιοδήποτε φιλολαϊκό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση και βελτίωσης των συσχετισμών υπέρ των εργαζόμενων τάξεων. Αυτό είναι το βασικό δίδαγμα και των πρόσφατων εξελίξεων στην Ελλάδα, που κατέληξαν σε μια προσωρινή κοινοβουλευτική επικράτηση της άποψης ότι «δεν υπάρχει άλλη λύση». Αν δεν αμφισβητηθεί η Ε/Ζ-ΕΕ από τα λαϊκά κινήματα, δεν μπορεί να υπάρξει προοδευτική διέξοδος. 4. Η Ε.Ε. και η ευρωζώνη ως ενώσεις δεν έχουν διαπραγματεύσιμο προσανατολισμό. Είναι δομημένες έτσι ώστε να υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των τραπεζιτών και των ισχυρών χωρών, ενώ στα χρόνια της κρίσης έχουν δημιουργήσει ένα σιδερένιο πλέγμα αντιδημοκρατικών εργαλείων και διαδικασιών που δεσμεύουν τα κράτη-μέλη μέχρι πλήρους κατάργησης της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Η εποπτεία που θεσμοποιούν αυτοί οι μηχανισμοί, σε συνδυασμό με την εκχώρηση της νομισματικής, συναλλαγματικής πολιτικής στην ΕΚΤ, ουσιαστικά καταργεί τις κυβερνήσεις και εξουδετερώνει την όποια πίεση μπορεί να ασκεί ο εργαζόμενος λαός στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής. Οποιαδήποτε ριζοσπαστική αλλαγή δεν μπορεί παρά να συνδέεται άρρηκτα με την ρήξη, αποχώρηση και διάλυση αυτών των ενώσεων και τη δημιουργία αμοιβαία επωφελών και ισότιμων σχέσεων μεταξύ κρατών. 5. Σε αυτό το πλαίσιο η ευρωζώνη αποτελεί ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα και συγκρότηση, που πλήττει ευθέως τις εργαζόμενες τάξεις των κοινωνιών και δημιουργεί πλεονασματικές και ελλειμματικές χώρες που υποχρεώνονται να απορροφούν με δανεισμό τα πλεονάσματα των ισχυρών. Μετη διακοπή της ρευστότητας επιβάλλονται οι όροι της σύγχρονης χρεοκρατίας μέσα στην Ευρώπη από τις χώρες δανειστές στις χώρες οφειλέτες. Με το όπλο της ρευστότητας επιβάλλονται μέτρα και νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις στην οικονομία πουαφ΄ ενός οδηγούν στη σκόπιμη μείωση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων και αφ΄ ετέρου επιδεινώνουν το δημόσιο χρέος.Με όπλο το ευρώ και την ρευστότητα επιβάλλουν διέξοδο από την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου. Μείωση εργατικού κόστους για την κερδοφορία του κεφαλαίου, «εκκαθάριση» αγοράς από αυτοαπασχολούμενους, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις προς όφελος των πολυεθνικών-μεγάλων εταιρειών. Γι΄ αυτό ένα εναλλακτικό πρόγραμμα έχει ως σημείο εκκίνησης την έξοδο από την ευρωζώνη και την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Όμως πρέπει να βλέπουμε τη συνολική εικόνα.Το ευρώ δεν είναι απλά ένα νόμισμα με λανθασμένη αρχιτεκτονική. Είναι ένα ιμπεριαλιστικό εργαλείο με συγκεκριμένες σκοπιμότητες, εκφράζει ένα συνασπισμό εθνικών κεφαλαίων που θέλουν να επιπλεύσουν στον διεθνή και μεταξύ τους ανταγωνισμό εις βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Γι΄ αυτό και ο αγώνας κατά της λιτότητας δεν μπορεί να διεξαχθεί με συνέπεια ούτε σε εθνικό ούτε σε διεθνιστικό πλαίσιο αν δεν τεθεί ως στόχος η ρήξη μ΄ αυτό το μηχανισμό επιβολής. 6. Στην ευρωπαϊκή αριστερά η συζήτηση αυτή ανοίγει, με βάση,κυρίως,την μοιραία συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Πρωτοβουλίες όπως αυτή των Μελανσόν, Φασίνα και Λαφονταίν είναι χαρακτηριστικές. Το άνοιγμα της συζήτησης είναι καλοδεχούμενο Όμως, η ευρωπαϊκή αριστερά για δεκαετίες πορεύθηκε με αυταπάτες για το χαρακτήρα της Ε.Ε. με καταστροφικά αποτελέσματα. Άφησε χώρο τόσο στην σοσιαλδημοκρατία να εφαρμόζει το ν/φ όσο και στην ακροδεξιά να φαίνεται ως η μόνη που υπερασπίζεται τη λαϊκή κυριαρχία. Δεν μπορούμε να πάμε με τον ίδιο τρόπο. Χρειαζόμαστε ένα Σχέδιο Βπου να γίνει κτήμα των κινημάτων σε κάθε χώρα, για να οργανωθεί αποτελεσματικά ο αγώνας ενάντια στην πολιτική της λιτότητας και των διαρθρωτικών προσαρμογών. Χρειαζόμαστε ένα Σχέδιο Β που θα αποτελεί τον άξονα της διεθνιστικής συνεργασίας και αλληλεγγύης σε περίπτωση που για άλλη μια φορά, μετά την Κύπρο και την Ελλάδα,θα"πνίξουν" με όπλο τη ρευστότηταοποιαδήποτε άλλη χώρα στην οποία θα επιχειρηθεί η εφαρμογή μιας εναλλακτικής πολιτικής (πιθανή περίπτωση Πορτογαλίας). Η Αριστερά και οι λαϊκές δυνάμεις πρέπει να διεκδικήσουν ένα νέο πολιτικό χώρο μετά την τραγική κατάληξη της αμφισβήτησης της λιτότητας από το ΣΥΡΙΖΑ. Το χώρο διεκδίκησης της λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης σε ρήξη με την κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου και των διεθνών ενώσεών του. Αυτά δεν είναι εφικτά μέσα στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. 7. Οι συνθήκες της Ε.Ε. δεν αναθεωρούνται γιατί έχουν δημιουργηθεί για να επεκτείνουν το νεοφιλελευθερισμό και να αφυδατώνουν τη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία. Στις φωνές που αναφέρουν τα σύγχρονα διεθνή προβλήματα (πχ προσφυγικό) και την ανάγκη διεθνούς συνεργασίας, δεν μπορεί κανείς να παρακάμπτει το γεγονός ότι η Ε.Ε. και οι κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν την κύρια ευθύνη για την κατάσταση στη Μ. Ανατολή, επίσης δεν μπορεί να αγνοείται ότι άλλο είναι η ιμπεριαλιστική Ε.Ε. και άλλο η ανάγκη διεθνούς συνεργασίας. Δεν ταυτίζονται. Στόχος μας δεν είναι η διεθνής απομόνωση κάθε χώρας αλλά μια νέα συνεργασία των ευρωπαϊκών-και όχι μόνο - λαών και χωρών σε μια βάση αμοιβαίας συνεργασίας. 8. Οι πόλεμοι της Δύσης και η εφαρμογή των προγραμμάτων δομικής προσαρμογής που οδηγούν στην φτώχεια και την κατάρρευση κρατών βρίσκονται πίσω από τα εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες στις πύλες της Ευρώπης. Αντιστεκόμαστε στις πολιτικές της «Ευρώπης - Φρούριο» που είναι υπεύθυνες για το θάνατο χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα της Ευρώπης. Υποστηρίζουμε τα κινήματα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και απαιτούμε να γίνει σεβαστό το δικαίωμα ασφαλούς άφιξης και ασύλου. Εργαζόμαστε για ένα πλατύ αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στην Ευρώπη, με σκοπό να βάλουμε φραγμό στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που κάνουν τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους. Αγωνιζόμαστε ενάντια στο ρατσισμό, τις πολιτικές και την ιδεολογία της αντιδραστικής και ξενοφοβικής Ακροδεξιάς. 9. Πρέπει να δράσουμε άμεσα, ενωτικά και συντονισμένα. Με πανευρωπαϊκές καμπάνιες και πρωτοβουλίες, με έναν πανευρωπαϊκό διάλογο των κινημάτων και των αριστερών και αντινεοφιλελεύθερων – όχι στα λόγια αλλά στην πράξη – δυνάμεων. Για την λαϊκή κυριαρχία στο χώρο της Ευρώπης. Για κοινωνική δικαιοσύνη με διέξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων και της κοινωνικής πλειοψηφίας και όχι υπέρ του κεφαλαίου. Για ένα άλλο δρόμο συνεργασίας των λαών πέρα από την αντιδημοκρατική και αντιλαϊκή Ε.Ε.. Με πρώτο βήμα σε αυτό το στόχο την έξοδο-διάλυση της ευρωζώνης. 10. Για να τα κάνουμε πράξη, προτείνουμε να οργανώσουμε στο επόμενο διάστημα ένα φόρουμ συζήτησης για να μπορέσουμε να επεξεργαστούμε την εναλλακτική στο «Ευρω-καθεστώς». Θέλουμε να δουλέψουμε μαζί και να συντονιστούμε με όλες τις δυνάμεις και τις καμπάνιες που θέλουν να έρθουν σε ρήξη με τη λογική των κυρίαρχων ελίτ ότι «Δεν υπάρχει εναλλακτική».