Με τον Χρήστο Λάσκο μας χωρίζουν πολλά, όμως μας ενώνει ένα πολύ περισσότερο από όλα : Η απόλυτη αναγκαιότητα και πρωτοκαθεδρία του αντιμνημονιακού αγώνα. Τη στιγμή μάλιστα που όπως πολύ σωστά επισημάνει ο Λάσκος, αναπτύσσεται η αμφισβήτηση ακόμη και της σημασίας των μνημονίων στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας ! Όταν κοντά στους παλιούς γαιοσκώληκες / αμφισβητίες (Οικολόγοι Πράσινοι, Ποταμίσιοι, ΠΑΣΟΚοι) εμφανίζονται (κατά παραγγελίαν) και διάφοροι νέοι, της γνωστής παρατάξεως "εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν".......Γ.Σχ.
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΛΑΣΚΟΥ*
Ξεκινώ με το συμπέρασμα.
Πρώτη αναγκαιότητα και κύριο καθήκον των αριστερών δυνάμεων στη χώρα μας είναι η ταχύτατη σύμπηξη ενός ισχυρού αντιμνημονιακού μετώπου. Προκειμένου γι’ αυτό δεν απαιτείται ούτε ιδιαίτερηιδεολογικοπολιτική σύγκλιση ούτε στρατηγική ομοφωνία.
Πράγμα που καθόλου δεν σημαίνει πως το ιδεολογικό πεδίο και ηστρατηγική εμβάθυνση είναι δευτερεύουσας σημασίας. Κάθε άλλο! Όσοι προερχόμαστε από τον ΣΥΡΙΖΑ ξέρουμε πόσο πολύ τα χαώδη ελλείμματα σε αυτές τις περιοχές καθόρισαν την καταστροφική για τις λαϊκές τάξεις έκβαση τηςαριστερής διακυβέρνησης.
Ο λόγος της βιάσης βρίσκεται στο γεγονός πως η επίθεση που εξαπολύεται αυτές τις μέρες, με όχημα το3ο Μνημόνιο, είναι τέτοιου είδους και έκτασης που είναι αναγκαίο, επί ποινή πλήρους εξαφάνισης κάθε δυνατότητας αντίστασης για πολλά χρόνια μπροστά, να υπάρξουν κινήματα απάντησης, αντιστάσεις σφοδρού χαρακτήρα. Τώρα αμέσως, χωρίς αναβολή. Πράγμα που σημαίνει πως δεν υπάρχουν δικαιολογίες για όσους απέχουν από αυτήν την προσπάθεια.
Πολύ περισσότερο που διαχέεται από κυβερνητικούς κύκλους –και διαδίδεται ευρύτατα από το σύνολο των συστημικών μέσων- η άποψη πως η αντίθεση μνημόνιο –αντιμνημόνιο είναι πλέον παρωχημένη.
Ξεπερασμένη από τα πράγματα στο μέτρο, μάλιστα, που οι τελευταίες εκλογές νομιμοποίησαν την κυβερνητική στάση! Άρα και το μνημόνιο!
Η θλιβερή αυτή πρακτική επεκτείνεται όλο και περισσότερο –ανενδοίαστα και προκλητικά εκφέρεται από αντιπροέδρους και υπουργούς, μέχρι κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους και φιλικούς δημοσιογράφους. Υπάρχει, δε, και «αριστερή» εκδοχή, η οποία ισχυρίζεται περίπου πως το θέμα δεν είναι το μνημόνιο, αλλά ο… κομμουνισμός.
Ε, λοιπόν, όχι.
Κατεξοχήν το θέμα είναι το μνημόνιο –από τη λυσσώδη πάλη εναντίον του περνάει η δυνατότητα κάθεπροοδευτικής παρέμβασης, κάθε εγχειρήματος ταξικής προστασίας και αποκατάστασης και γι’ αυτό η οποιαδήποτε ελπίδα για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, τον σοσιαλισμό.
Η κύρια αντίθεση της περιόδου παραμένει απολύτως η αντίθεση μνημόνιο –αντιμνημόνιο. Σε αυτή συγκεφαλαιώνεται η συνολική ταξική σύγκρουση στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Και ο λόγος είναι προφανής και επαρκέστατα αναλυμένος –και από μέλη της κυβέρνησης, κατά το παρελθόν: το μνημόνιο είναι ο τρόπος με τον οποίο έχει επιλεγεί, από την άρχουσα τάξη, να ξεπεραστεί ηκαπιταλιστική κρίση, είναι η μηχανή κοινωνικής εκθεμελίωσης που έχει κατασκευαστεί ώστε να μην αφήνει το παραμικρό περιθώριο αντίδρασης στις λαϊκές τάξεις. Το μνημόνιο είναι η ακριβής και λεπτομερής συνταγή κοινωνικής μηχανικής, που εφαρμόζεται στην Ελλάδα προκειμένου όλα τα βάρη της ακραίας κρίσης να πέσουν στις πλάτες των φτωχών και υποτελών τάξεων, στις πλάτες μας.
Επειδή, λοιπόν, αυτό είναι το μνημόνιο, η κατάργησή του είναι πρωταρχική προϋπόθεση για να πετύχουμε την επιβίωσή μας, για να διεκδικήσουμε ξανά στο μέλλον τη ζωή.
Γι’ αυτό ο αντιμνημονιακός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο θα διαμορφωθεί η δυνατότητα διεκδίκησης του ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού. Ο αναγκαίος αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό περνάει μέσα από τη σύγκρουση με το μνημόνιο.
Και το καθήκον αυτό, της μετωπικής σύγκρουσης με το μνημόνιο, είναι καθήκον όλων των αριστερών ανθρώπων. Δεν χωράνε δικαιολογίες διαχωρισμού ως προς αυτό –είναι υποχρέωση όλων να συνταχτούν από κοινού, για να ξαναπιάσουν το νήμα των αναγκαίων αγώνων.
Πάνω σε αυτήν την υλικότατη διαχωριστική διαμορφώνονται οι επερχόμενες μεγάλες ταξικές συγκρούσεις. Πρέπει να πολεμήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις την διαγραφόμενη εμβάθυνση της ασφαλιστικής –και εργασιακής, επομένως- αντιμεταρρύθμισης. Πρέπει να αρνηθούμε τη φορολογική μας εξόντωση. Πρέπει να αντισταθούμε με αποφασιστικότητα στην μεταμόρφωση του ακραία απισχνούμενου κοινωνικού κράτους σε ένα εργαλείο με αποκλειστικό προορισμό την πειθάρχηση στο εσωτερικό του και στην κοινωνία συνολικά.
Παρακολουθώ αυτές τις μέρες με θλίψη πολλούς κυβερνητικούς να επιχειρούν να πείσουν (sic) πως τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται. Άλλους να ισχυρίζονται, επιπλέον, πως οι μνημονιακές παρεμβάσεις έχουν έως και εξορθολογιστικό χαρακτήρα! Τον Κατρούγκαλο να επιμένει πως δεν θα μειωθούν οι συντάξεις και τον Τσίπρα πως δεν συμφωνεί με το πόρισμα των «σοφών» -μα τι σοφών! Και την ίδια στιγμή η καθόλα φιλική προς την κυβέρνηση «Εφημερίδα των Συντακτών» να επιγράφει το ρεπορτάζ της «Αποχαιρέτα τη σύνταξη που χάνεις (Ζάμπλουτοι οι των 1000 ευρώ)», ενώ στην κυριακάτικη «Αυγή» να περιγράφεται το «Μετέωρο βήμα της κοινωνικής ασφάλισης». Και, στην ίδια εφημερίδα, ο Σάββας Ρομπόλης να εξηγεί πως οι προτάσεις είναι τόσο ακραίες, που, οι μισές να ισχύσουν, το ασφαλιστικό σύστημα θα μετατραπεί σε ένα από τα πιο νεοφιλελεύθερης κοπής στον κόσμο, με το πλανητικό ρεκόρ κεφαλαιοποιητικών –ιδιωτικών στοιχείων.
Κάνω μια πρόγνωση: θα περάσουν πολύ περισσότερες από τις μισές, γιατί διαφορετικά θα θεωρηθεί πως έχει επισυμβεί μονομερής ενέργεια –και τέτοια πράγματα, ως γνωστόν, δεν γίνονται!
***
Η απαίτηση των καιρών είναι σαφής και δεδομένη.
Αντισταθείτε, φωνάζει ο καιρός. Με όλα τα μέσα, με όλους τους τρόπους, αξιοποιώντας όλες τις πιθανότητες.
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Γιατί, πια, έχει προστεθεί και μια τρομακτική δόση αναξιοπιστίας, που κάνει την απόγνωση βασική κοινωνική συνθήκη.
Το ό,τι είναι τόσο δύσκολα, ωστόσο, κάνει την ευθύνη ακόμη μεγαλύτερη για όσους θέλουν να τα ξαναπιάσουν από την αρχή.
Που δεν είναι ακριβώς αρχή, όμως, στο μέτρο που ξέρουμε σήμερα πολύ περισσότερα από ό,τι πριν. Πράγμα, άλλωστε, που αποτελεί και το μόνο καλό νέο της καταστροφικής μας συνθήκης.
Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Ο καπιταλισμός παγκοσμίως δεν βρίσκει λύση στην κρίση υπερσυσσώρευσης. Η συντριπτική διάλυση των υποσχέσεων που έδινε επί δεκαετίες για βελτίωση της ζωής κάνουν απαγορευτική την εκπόνηση μιας ενεργητικής νομιμοποιητικής αφήγησης. Η αναπαραγωγή του βασίζεται μόνο στο αρνητικό δεδομένο της έλλειψης αληθοφανούς εναλλακτικής.
Έτσι, ακριβώς την ώρα που είναι τόσο τρομακτικός και ανελέητος εμφανίζεται από πολλές απόψεις αδύναμος. Πράγμα που μπορεί να τον κάνει ακόμη περισσότερο τρομακτικό και ανελέητο. Ή, υπό προϋποθέσεις, να τον καταστήσει πραγματικά ευάλωτο.
Σε τέτοιες συνθήκες, οι λεπτομέρειες της σωστής διαδρομής δεν είναι εύκολο να διευκρινιστούν. Νομίζω, ωστόσο, πως χωρίς αμφιβολία ο λάθος δρόμος είναι αυτός του ρεαλισμού και της προσαρμογής.
Η πιο λανθασμένη επιλογή, θέλω να πω, είναι αυτή του «υπαρκτού ρεαλισμού», που, ενώ προσποιείται τη συνετή, δεν είναι παρά η σίγουρη οδός της απωλείας –όχι κατ’ ανάγκη για τους φορείς της, αλλά για την κοινωνική πλειοψηφία. Γι’ αυτό η κυβέρνηση προσφέρει τη χειρότερη υπηρεσία στις τάξεις που νομίζει πως υπηρετεί –αν το νομίζει.
Και να ξέραμε κι εκείνο το «παράλληλο πρόγραμμα» -ίσως φωτιζόμασταν περισσότερο.
Αντισταθείτε, φωνάζει ο καιρός.
Τώρα αντισταθείτε, τώρα που είναι το πιο δύσκολο. Τώρα που η απελπισία τρώει τα σωθικά.
Ενωθείτε και αντισταθείτε.
*Πηγή:alterthess.gr
Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου