Κύπρος : Το "διαίρει και βασίλευε" των διζωνιστών

Είναι καλύτερο να είσαι δυστυχισμένος και να γνωρίζεις το χειρότερο,
παρά να είσαι ευτυχισμένος στον παράδεισο των ηλιθίων.

Φ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ

Μια από τις ανήθικες τακτικές όσων πασχίζουν να διαλύσουν την Κύπρο μέσω της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας είναι και (αν και κυρίως αυτό κάνουν) η επίθεση στους πολίτες που διατηρούν επιφυλάξεις όσον αφορά τη «λύση» που ετοιμάζεται ή τη βάση των διαπραγματεύσεων Αναστασιάδη-Ακιντζί.

Όπως έγραφε ο Βασίλης Πρωτοπαπάς, μέλος της Ομάδας Κύπρος, στον Πολίτη της 27^ης Σεπτεμβρίου:

 «Σύμφωνα με τις μετρήσεις των τελευταίων ετών για το Κυπριακό, με πιο πρόσφατη τη μεγάλη έρευνα της “Ομάδας Κύπρος”, ένα ποσοστό Ελληνοκυπρίων ξεκάθαρα απορρίπτει λύση Ομοσπονδίας. Οι ενστάσεις δεν αφορούν τη διζωνικότητα και τη δικοινοτικότητα, δεν αφορούν καν την πολιτειακή δομή της Ομοσπονδίας. Bασικά δεν γίνεται αποδεκτή η ιδέα του διαμοιρασμού εξουσίας με τους Τουρκοκύπριους και η αρχή της πολιτικής ισότητας των δύο κοινοτήτων. Κάποιοι, λίγοι, που μιλούν για ενιαίο κράτος, πιθανόν να ασπάζονται με ειλικρίνεια μια ουμανιστική αντίληψη. Βεβαίως, δεν κάνουν την παραμικρή ενέργεια προκειμένου να βρουν συνομιλητές στην πλευρά των Τουρκοκυπρίων ώστε να συγκροτήσουν ένα κοινό μέτωπο. Κάποιοι, και δεν το κρύβουν καθόλου, είναι οι ιδεολογικοί επίγονοι του “ένωσις και μόνον ένωσις” της δεκαετίας του ΄50 και του “η Κύπρος είναι ελληνική” της δεκαετίας του ΄60. Δεν λείπουν και άτομα με χονδροειδή ξενοφοβικά και ρατσιστικά στερεότυπα, που εκφράζονται από δηλώσεις του τύπου “οι Τουρκοκύπριοι απειλούν τον τρόπο ζωής μας” και “οι Τουρκοκύπριοι γενικά είναι βρώμικοι”.

Αυτό φυσικά που κάνει ο Β.Π. στο τελευταίο άρθρο του είναι μια προσπάθεια αποδόμησης μιας μεγάλης πλειοψηφίας των Ελληνοκυπρίων. Κατατάσσει όσους εναντιώνονται στη ΔΔΟ σε «ένα ποσοστό» που, όπως δείχνει, δεν έχει ιδέα τι εμπεριέχει. Θεωρεί (ή, τουλάχιστον, θέλει να θεωρεί) ότι όποιος φέρει ενστάσεις για τη λύση Ομοσπονδίας, δεν τις φέρει εξαιτίας της διζωνικότητας και της δικοινοτικότητας, αλλά επειδή δεν αποδέχεται τον διαμοιρασμό εξουσίας με τους Τουρκοκύπριους και την πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων. Αυτό κατάλαβε τόσα χρόνια ο Β.Π., καθόλου καινούργιος στην πολιτική. Ή, τουλάχιστον, αυτό θέλει να καταλάβουν όσοι διαβάζουν τα άρθρα του. Κι ούτε πως αυτά που προτάσσουν ως απεχθή, όσοι αντιδρούν στη ΔΔΟ, είναι ακριβώς η «νόμιμη διχοτόμηση», οι «δύο ζώνες», τα «δύο συνιστώντα κρατίδια», οι «δύο ιθαγένειες», ο «φυλετικός διαχωρισμός» και το νέο απαρτχάιντ, φυσικά.

Δεν είναι όμως μόνο ο κ. Πρωτοπαπάς που επενδύει στον διχασμό του λαού. Ακόμα κι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης αναφέρεται εν πολλοίς σε απορριπτικούς και «καλοθελητές». Ο ΔΗΣΥ, το ΑΚΕΛ, η Ομάδα Κύπρος και άλλοι, αντί να ασχολούνται με την Τουρκία, με το κατοχικό καθεστώς, με το πώς θα λυθεί το Κυπριακό, λασπολογούν εναντίον όσων απορρίπτουν τη ΔΔΟ. Τους κατατάσσουν σε μια ομάδα «τουρκοφάγων», «λυσοφοβικών» και εθνικιστών χωρίς ωστόσο να αντιλαμβάνονται γιατί αντιδρούν. Ίσως να παίζουν και τους αφελείς, μήπως και αναδειχθεί ότι εύλογα αποπέμπουν τη ΔΔΟ όσοι την αποπέμπουν.

Αλλιώς, δεν θα έγραφε ο Β.Π. πως «πρόκειται για συμπολίτες μας ταγμένους στην άρνηση και στην απόρριψη», ό,τι κι αν προκύψει από την ειρηνευτική διαδικασία, επειδή απορρίπτουν επί της αρχής το πλαίσιο στο οποίο διεξάγεται. Ακόμη κι αν η λύση κατοχυρώνει το δικαίωμα ιδιοκτησίας, ακόμη κι αν διασφαλίζει τις βασικές ελευθερίες και το ευρωπαϊκό κεκτημένο σε όλη την επικράτεια, ακόμη κι αν κατοχυρώνει τις ιστορικές πληθυσμιακές ισορροπίες και τερματίζει οριστικά τον κίνδυνο εποικισμού και δημογραφικής αλλοίωσης, ακόμη κι αν αναθεωρεί ριζικά τις εγγυήσεις του 1960, αυτή η μερίδα θα βρίσκει πάντα κάτι να αντιτάξει ώστε να απορρίψει τη λύση (ομοσπονδίας)». Άγνοια. Ας υποστηρίξει ο συγγραφέας σε επόμενο κείμενο πως μια λύση τύπου ΔΔΟ προϋποθέτει τα πιο πάνω, όταν ήδη πλανιέται στον αέρα η αναφορά σε χρήστες και ιδιοκτήτες, σε μη ελεύθερη διακίνηση, σε μη αποχώρηση όλων των εποίκων, σε μη διασφάλιση βασικών ελευθεριών, σε μη κατάργηση (κι όχι αναθεώρηση) των εγγυήσεων του ’60. Αλλά, μετά, πως θα καταφέρει να κατατάξει τον λαό σε «λυσοφοβικούς» και «κουβαλητές της ελπίδας»;

Εν τω μεταξύ, κάποτε, όσοι χρησιμοποιούν την αγγλική τακτική του «διαίρει και βασίλευε» παίρνουν και τη θέση του θύματος. Όπως ακριβώς ο Πρωτοπαπάς. Το εν λόγω κείμενο που τιτλοφορείται «Δεν φοβόμαστε» (!) τελειώνει ως εξής: «Οι επιθέσεις, προσωπικές και άλλες, δεν μας πτοούν. Μπορεί να μας στεναχωρούν λίγο, διότι είναι άδικες και ενίοτε αισχρές, αλλά όχι τόσο ώστε να εγκαταλείψουμε τις ελπίδες της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελληνοκυπρίων που, με τις εύλογες ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους, επιθυμούν ειλικρινά λύση Ομοσπονδίας, επανένωση του τόπου, κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, ειρήνη και προοπτική για μας και τα παιδιά μας. Ας υβρίζουν όσο θέλουν. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να εκδηλώνουν το άγχος και το φόβο τους μπροστά στην προοπτική να υπάρξει επιτέλους συμφωνημένη λύση. Δεν ξέρουμε αν τελικά θα υπάρξει, ξέρουμε όμως ότι οι ηγέτες το προσπαθούν ειλικρινά και ότι σε αυτή την προσπάθεια είμαστε πολλοί , πάρα πολλοί, δίπλα τους. Και δεν φοβόμαστε».

Είναι όμως δυνατόν, άνθρωποι σαν τον Βασίλη Πρωτοπαπά, που οι απόψεις του διαχέονται από το Προεδρικό ως την κατεχόμενη Λευκωσία (και την Άγκυρα πολλές φορές) κι από την Πινδάρου ως την Εζεκία Παπαϊωάννου να υψώνουν επαναστατικά λάβαρα, ωσάν να ξεκίνησαν τον αγώνα (μαζί με την Ομάδα Κύπρος;) της «απελευθέρωσης» και πρέπει να ανταπεξέλθουν ανάμεσα σε πολλούς εχθρούς; Τι πάει να πει «είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί, δίπλα τους (ηγέτες)»; Φτάνει. Είναι ώρα να σταματήσουν την εμφυλιοπολεμική ρητορική, τον διχαστικό λόγο, τη συκοφάντηση όσων δεν συμμερίζονται τις χαζοχαρούμενες και πλαστές «ελπίδες» τους. Αλλιώς, καταντούν χειρότεροι από αποικιοκράτες, όντες πιστοί ακόλουθοι κατοχικών καθεστώτων και ηγετών, χειρότεροι ακόμα κι απ’ αυτούς που κατηγορούν ότι είναι ταγμένοι στην «άρνηση» και την «απόρριψη»…

Αλ. Μιχ.

28 Σεπτεμβρίου 2015

Υ.Γ. Πάντως εμείς όντως «δεν φοβόμαστε», ας το κατανοήσουν. Δεν είμαστε περαστικοί σ' αυτόν τον τόπο. Εδώ χτίσαμε τις ζωές μας, δεν ικανοποιούμαστε ούτε με τη «λύση» νεκρών συμφωνιών, ούτε με το μομέντουμ, ούτε με τον Λεμεσιανό Ακιντζί, ούτε με τον Αναστασιάδη. Δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από την ελευθερία, αν γνωρίζουν τι σημαίνει οι ρατσιστές που αξιώνουν το νέο απαρτχάιντ. Δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από την εφαρμογή της πραγματικής δικαιοσύνης, αυτής που θα εγγυάται ότι ο Καραβάς, η Μόρφου, το Κάτω Δίκωμο, η Κώμα του Γιαλού, ο Λάρνακας της Λαπήθου, η Τύμπου, το Πυρόι, ο Άγιος Αμβρόσιος, το Κάρμι, το Βαρώσι, η Κερύνεια, η Γιαλούσα, η Αμμόχωστος δεν θα γίνουν λάφυρα των επίδοξων νεοαποικιοκρατών, των «πολλών, πάρα πολλών» που ετοιμάζονται να ζήσουν υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση, αλλά θα γίνουν επιτέλους τόποι μιας Κύπρου αυθεντικής, χωρίς συρματοπλέγματα και κατοχικούς στρατούς, μιας Κύπρου χωρίς γραβατωμένους peace builders, τόποι όρθιοι, που η επιστροφή τους θα εκπληρώνει  στο έπακρο τα όνειρα των ιθαγενών αυτού του νησιού. Νο πασαράν...