ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ - ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

             

«Έως πότε η ξένη ακρίδα,

έως πότε σκληρός Βαυαρός

θα ρημάζει τη δόλια πατρίδα

εγερθείτε αδέλφια, καιρός»

«Η ακρίδα»

(λαϊκο-αντιστασιακό τραγούδι της εποχής του Όθωνα,

ενάντια στη βαυαρική καταπίεση)

          Με ευθύνη και πρωτοβουλία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ολοκληρώθηκε με ιδιαίτερη βιαιότητα, η μνημονιακή μεταμόρφωσή του, με πιο παραδοσιακούς όρους, η οργανική αστικοποίησή του, την περίοδο Ιουλίου-Αυγούστου 2015. Η εξέλιξη αυτή δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία. Υπήρχε ουσιαστικά ως ενδεχόμενο ήδη από την προεκλογική περίοδο του Ιουνίου 2012 (Πρόγραμμα  Αθηναϊδας), οικοδομήθηκε μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες ενιαιοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2012-2013, με αποκορύφωμα το Συνέδριο τον Ιούλιο 2013 και εγγράφηκε στο ανύπαρκτο κυβερνητικό πρόγραμμα εν όψει των εκλογών της 25^ης-1- 2015, όπως αποτυπώθηκε λίγες ημέρες πριν στην παρωδία του Διαρκούς Συνεδρίου. Συντρόφισσες και σύντροφοι που διατύπωναν ενστάσεις ή εναλλακτικές απόψεις για μια άλλη πορεία, είτε απομονώνονταν στη θεσμική εσωκομματική αντιπολίτευση, είτε περιθωριοποιούνταν με ενέργειες του γραφειοκρατικού κεντρικού κομματικού μηχανισμού.

Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2012-2015, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά καθορίστηκε από την αντιφατική γραμμή καταγγελίας του μνημονίου εντός ευρωζώνης. Μια γραμμή ευρωπαϊστικού ρεφορμισμού που συνοδευόταν από την απαραίτητη σοσιαλδημοκρατική γραμμή αντιλιτότητας.

Πρόκειται για «καναλιζάρισμα» εκ μέρους της κυρίαρχης εκδοχής των πολιτικών κομμάτων και συσσωματώσεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ του 3%, σε διάσταση με το λαϊκό αντιμνημονιακό κίνημα και ριζοσπαστισμό της περιόδου 2010-2012, που έθετε κυρίαρχα την αντιιμπεριαλιστική-εθνικολαϊκή διάσταση, με όλες τις αντιφάσεις της. Η πολιτικο-κινηματική κληρονομιά της περιόδου 1974-1985 και του αφετηριακού ΠΑΣΟΚ είναι βαριά στους όρους πρόσληψης της εθνικής και κοινωνικής πραγματικότητας εκ μέρους των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων, όπως αποδείχθηκε στην πάλη την περίοδο του δημοψηφίσματος και αναγνωρίζουν  οι «από πάνω» βάλλοντας συνεχώς κατά της μεταπολίτευσης και της δεκαετίας του ’80. Δύο δεκαετίες και πλέον «ελεύθερης» ραδιοφωνίας/ τηλεόρασης και «απελευθερωμένου» χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν κατέστρεψαν εντελώς τη σκέψη, αλλά και τη βούληση των ανθρώπων. Επέφεραν βεβαίως καταλυτικά χτυπήματα.

Η διαδικασία ενοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και της δημιουργίας του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τις δύο συλλογικές εσωκομματικές διαδικασίες της συνδιάσκεψης (11^ος-12^ος/2012) και του Συνεδρίου (7^ος/2013), σφράγισε ουσιαστικά τη γραμμή της καταγγελίας του μνημονίου εντός ευρωζώνης και της αντιλιτότητας. Είναι χαρακτηριστική η μετατόπιση που υπάρχει ακόμα και στη διατύπωση των πολιτικών αποφάσεων των δύο διαδικασιών στο επίμαχο ζήτημα του «καμιά θυσία για το ευρώ». Από τον Ιούλιο 2013 και μετά τα πράγματα είχαν πάρει το δρόμο τους. Το κόμμα δεν συγκροτήθηκε ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά σε μια γραμμή ρήξης με τους δανειστές, αλλά σε μια γραμμή «έντιμου συμβιβασμού» που θεμελιώθηκε στο ευρώ ως όριο.

Η γραμμή καταγγελίας μνημονίου εντός ευρωζώνης οδήγησε στην επικράτηση της λεγόμενης ανάθεσης, κυρίως όμως στην αποστράτευση του αντιμνημονιακού κινήματος. Η θέση της καταγγελίας του μνημονίου εντός ευρωζώνης βασιζόταν στην υπόθεση ότι οι διεθνείς δανειστές θα υποχωρήσουν την κρίσιμη στιγμή, καθώς δεν θα άφηναν την Ελλάδα να πτωχεύσει και επιπλέον ότι θ’ αναπτυσσόταν ένα πανευρωπαϊκό κίνημα αλληλεγγύης το οποίο θα ανέτρεπε το συσχετισμό εντός των θεσμών της Ε.Ε. σε μια γραμμή αντιλιτότητας. Οι υποθέσεις αυτές απορρέουν από τη γραμμή του ευρωπαϊσμού που με διάφορες παραλλαγές ήταν κυρίαρχη σε τμήματα ιδίως της ανανεωτικής αριστεράς, λαμβάνοντας κυρίως τη μορφή του αντι-εθνικού. Τουλάχιστον εφόσον στηριζόταν το πολιτικό σχέδιο της καταγγελίας του μνημονίου εντός ευρωζώνης, στην προϋπόθεση της αλλαγής των συσχετισμών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, κάτι που δεν προέκυψε, ούτε  υπήρχε περίπτωση να προκύψει - καθώς η ΕΕ είναι ένας πολιτικός μηχανισμός της δικτατορίας του διεθνοποιημένου μονοπωλιακού κεφαλαίου υπό την ηγεμονία της χρηματιστικής μερίδας και σε κατεύθυνση σχηματοποίησης υπεριμπεριαλιστικής ομοσπονδίας με τον γερμανικό ιμπεριαλισμό κυρίαρχο- θα έπρεπε η ηγετική ομάδα του κόμματος να μην προκαλέσει την επίσπευση των εκλογών μέσω της προεδρικής εκλογής, αλλά να αναμένει τις εκλογές στην Ισπανία. Μεταβάλλοντας μια τακτική στιγμή, την επίσπευση των εκλογών, σε στρατηγική επιλογή, ουσιαστικά «έπαιξε» το παιχνίδι του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Μια  επιλογή με έντονα τα στοιχεία του πολιτικού τυχοδιωκτισμού, που προκάλεσε αρνητικές επιπτώσεις σε αντίστοιχα κινήματα στο ευρωπαϊκό επίπεδο και οδυνηρές συνέπειες για τον ελληνικό λαό και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η αντιφατική πολιτική γραμμή καταγγελίας του μνημονίου εντός ευρωζώνης χρεοκόπησε και ακυρώθηκε με το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου 2015 και το ΟΧΙ του ελληνικού λαού. Μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δύο επιλογές. Είτε θα μετεξελισσόταν σ’ ένα αντιιμπεριαλιστικό κόμμα σοσιαλιστικής αλλαγής ή θα μεταμορφωνόταν σε κόμμα αλλαγής φρουράς στο πλαίσιο του μνημονίου. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ κατά τρόπο ευθέως αντιδημοκρατικό και αντικομματικό επέλεξε το δεύτερο. Αφού οδήγηθηκε σε παταγώδη διαπραγματευτική ήττα λόγω και της πρόδηλης πολιτικής της ανεπάρκειας, αφού καταπάτησε τη λαϊκή εντολή της 25^ης Ιανουρίου και κυρίως του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου, προχώρησε στην υπογραφή του 3^ου μνημονίου της έτσι κι αλλιώς ψευδώνυμης «πρώτης αριστερής κυβέρνησης του τόπου». Η επιλογή αυτή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, επιβλήθηκε στο κόμμα, χωρίς καμία συλλογική απόφαση. Ούτε Συνέδριο, ούτε Κ.Ε. αποφάνθηκαν επί του 3^ου μνημονίου. Το κόμμα ως βουλευόμενο δημοκρατικό κυρίαρχο σώμα καταργήθηκε με την επιλογή της ηγετικής ομάδας να το μετατρέψει στο αντίθετό του. Σ’ ένα μνημονιακό νόθα αρχηγικό μόρφωμα. Με τη συμπαράσταση των συστημικών ΜΜΕ.

Όπως έχουμε επισημάνει και έχουμε δείξει με τις πράξεις μας στο παρελθόν, για εμάς το κόμμα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά είναι εργαλείο για την επίτευξη των στρατηγικών του στόχων και το ίδιο πρέπει να λειτουργεί και να δρα ως πραγματοποιημένο μέρος του σκοπού.  Συμμετείχαμε στη συγκρότηση του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αρχικά και ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια, ως ενός πλατιού αντιμνημονιακού δημοκρατικού κόμματος, με στόχο την κατάργηση των μνημονιακών δεσμών και στρατηγικό ορίζοντα το σοσιαλισμό. Η ηγετική ομάδα με τις πράξεις της οδήγησε στην ακύρωση των αντιμνημονιακών στόχων και στην αναίρεση των στρατηγικών οριζόντων του ΣΥΡΙΖΑ, επιλέγοντας τη διάλυση, διάσπαση και μεταμόρφωσή του. Στην πρακτική μας μέχρι σήμερα δεν επιλέξαμε ποτέ την αποστασιοποίηση από τα πεδία του άμεσου και διαρκούς πολιτικού αγώνα, γιατί πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι εκεί κρίνεται σε μεγάλο βαθμό το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας, από την μεριά πάντοτε των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων. Αποφασίζουμε να συμμετάσχουμε και να συμβάλουμε ενεργητικά στη συγκρότηση του μετώπου της Λαϊκής Ενότητας, διατηρώντας τη φυσιογνωμία και την αυτονομία μας. Η μετωπική δημοκρατική συγκρότηση της Λαϊκής Ενότητας είναι προϋπόθεση για την αποτροπή της επανάληψης του γραφειοκρατικού αντιδημοκρατικού εκφυλισμού του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το ένα βασικό δίδαγμα που πρέπει να βγάλουμε από τη συγκεκριμένη εμπειρία. Μια αρχή στην κατεύθυνση της δημοκρατικής συγκρότησης και αποτύπωσης του μετωπικού χαρακτήρα του σχήματος θα ήταν να καθιερωθεί η εναλλαγή των βουλευτών μετά τη συμπλήρωση ενός (1) έτους θητείας. Το άλλο δίδαγμα, που είναι πλέον λαϊκή απαίτηση μετά τα όσα συνέβησαν, είναι να λέγεται η αλήθεια στην πολιτική. Όχι στους μαξιμαλιστικούς βερμπαλισμούς και στις μεγαλόστομες διακηρύξεις που οδηγούν σε διαψεύσεις και ήττες.  Για τη μορφοποίηση ενός ανταγωνιστικού στο μνημονιακό νεοαποικιακό καθεστώς ιδεολογικού και πολιτικού μετώπου, που να υπερβαίνει τον οικονομισμό, να μην αγνοεί τα γεωπολιτικά ζητήματα, να αγωνίζεται για την δημοκρατική, παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας, που θ’ αντιτάσσεται στον ευρωμονόδρομο, στις κοινωνικές δυνάμεις που τον στηρίζουν και τους πολιτικούς εκπροσώπους του,  θ’ αντιστρατεύεται τον εθνομηδενισμό και τους μηχανισμούς εσωτερίκευσης της εξάρτησης από την μεριά του δημοκρατικού πατριωτισμού. Για να συνδιαμορφώσουμε εναλλακτικούς, ελπιδοφόρους, σοσιαλιστικούς δρόμους για το λαό μας και την πατρίδα μας.