Περί συριζαϊκού σουρεαλισμού

του Γιώργου Σταματόπουλου 

Ο σουρεαλισμός φαίνεται να είναι η έννοια την οποία χρησιμοποιούν αβίαστα και ευχάριστα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Ο τελευταίος αναφέρθηκε στους βουλευτές που τον στηρίζουν μεν, καταψηφίζουν την πρότασή του δε. Φαίνεται, η Αριστερά έχει τον δικό της υπερρεαλισμό...

Είπε ακόμη ο πρωθυπουργός ότι όλοι στην κυβέρνηση (οφείλουν να) νιώθουν περήφανοι διότι οι πεντέμισι μήνες διαπραγμάτευσης ήσαν εξαιρετικοί, διεθνοποίησαν το ελληνικό πρόβλημα και λοιπά.

Πριν από μέρες είχε πει ότι ο Βαρουφάκης μπορεί να είναι σπουδαίος οικονομολόγος αλλά ως πολιτικός πάσχει... Ποιος έκανε τις διαπραγματεύσεις αυτούς τους πεντέμισι μήνες; Ο Βαρουφάκης! Και ο πρωθυπουργός, άρα, στη λέσχη των οπαδών του Αντρέ Μπρετόν. Και πάει λέγοντας.

Λέει και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος, με περισπούδαστο, υποθέτω, ύφος: «Ο Βαρουφάκης έχει πει πολλές μαλακίες. Τον υπερασπίζομαι. Δεν είχε σχέδιο να μας βγάλει από το ευρώ. Αν ίσχυαν αυτά που λέει, θα ήταν η πρώτη δίκη σε ειδικό δικαστήριο». Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το.

Λένε τα εγκυκλοπαιδικά κιτάπια ότι ο σουρεαλισμός χαρακτηρίζεται από την ανατρεπτική φύση της τύχης, του αυθαίρετου, του παράλογου και απρόβλεπτου, αλλά και από τη μη λογική δύναμη του ανθρώπινου πάθους, του ζωτικού, ενορατικού και υποβλητικού.

Ολα τούτα τα χαρακτηριστικά τα έβαλαν οι αρχηγέτες τους στην υπηρεσία της κοινωνίας· καταδίκαζαν το καθεστώς που βασιζόταν στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ταυτιζόμενοι στις αρχές με τους μαρξιστές-λενινιστές της εποχής που είχαν κάνει τη δική τους επανάσταση.

Και οι δύο επαναστάσεις (σουρεαλιστική-μαρξιστική) άνθησαν επί πολλές δεκαετίες και οδηγήθηκαν στο τέλος στον μαρασμό. Τι ήθελα και τα θυμήθηκα. Μαρασμός; Μακριά.

Και όμως. Αναμένεται αποστράτευση αμέτρητων μελών αλλά και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ μετά την επιλογή (εμμονή) του Μαξίμου να κυβερνά εφαρμόζοντας την ταπεινωτική συμφωνία που υπέγραψε, μεταλλασσόμενο έτσι σε καθαρά μνημονιακό κόμμα.

Με βάση τη συμφωνία είναι εκ των ων ουκ άνευ η συνέχιση και η θεμελίωση της καταστροφής της κοινωνίας, αλλά και της εθνικής κυριαρχίας. Αρα; Πλήρες αδιέξοδο.

Ο κόσμος φαίνεται να αδιαφορεί εντούτοις για τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ, έλα, όμως, που απ’ αυτά εξαρτάται το μέλλον της χώρας (οι κατοικίες, η γη, οι τράπεζες, τα νησιά, ίσως κι ο... Παρθενών).

Δυστυχώς έχουν χαθεί το πάθος, το φιλότιμο, η διάθεση για αντίσταση, ο κόσμος κουράστηκε. Η έντονη ζέστη του Αυγούστου συντείνει στον αυτοεγκλεισμό των πολλών· λίγοι φαίνεται να δροσίζονται από την κολύμβηση και τη χαλαρότητα του μήνα.

Είπε και κάτι ακόμη ο κ. Φίλης αφού εξεστόμισε τα απαξιωτικά για τον Βαρουφάκη: «Δεν είναι δυνατόν να έχουμε πολλά κόμματα σ’ ένα κόμμα... Το κόμμα δεν έχει σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα...

Ο χάρτης δεν μας επιτρέπει να είμαστε έξω απ’ αυτήν την κακή Ευρώπη». Τρικυμία εν κρανίω. Ποιος λέει, τι λέει, πώς το λέει, είναι θέμα κύρους και μεγέθους. Εάν διαθέτεις αυτά, έχει καλώς, εάν όχι, τότε τα λόγια σου καθίστανται ανεμώλια (χαμένα στον άνεμο), κύριε Φίλη. Αλλο ο σοφός και τελείως άλλο ο δοκησίσοφος.

ΠΗΓΗ : ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ