Αντιμνημονιακοί αλλά Μνημονιακοί, δια της εις άτοπον απαγωγής

Στα αντιμνημονιακά στέκια εμφανίζονται διάφοροι γενικώς «περίεργοι»  τύποι και τύπισες, που ασχολούνται με  διάφορες παραμέτρους του αντιμνημονιακού ρεύματος για να αποδείξουν τελικά  ότι είναι σαθρές και ανυπόστατες. Ακούμε εμβριθείς αναλυτές να μας εξηγούν ότι το Grexit είναι αναπόφευκτο, επομένως ουδείς λόγος  σπατάλης  της δικής μας ενέργειας  για την επαναφορά του εθνικού νομίσματος και την μέσω αυτού ανάκτηση νέων οικονομικών δυνατοτήτων. Ακούμε αμφισβητίες της ευρωπαλιανθρωπιάς αλλά σκεπτικιστές ως προς την έξοδο από το ευρώ, ως προς το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος κλπ.

 Ακούμε άλλους να λένε ότι ωραία η έξοδος από την ευρωζώνη, αλλά μετά 10 χρόνια – τώρα δεν διαθέτουμε παραγωγικές δυνάμεις. Ακούμε κι αυτούς που  μιλάνε  για την ανυπαρξία ενός  ευνοϊκού γεωπολιτικού περίγυρου που θα επέτρεπε στη χώρα να σταθεί  με το δικό της νόμισμα και αντιστεκόμενη σε έξωθεν πιέσεις, γιατί όλοι οι απέξω (Ρωσσία, Γερμανία, ΗΠΑ κλπ) είναι ένα απέραντο τάτσι-μίτσι-κότσι - δηλαδή οι λεγόμενες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις είναι ανύπαρκτες...... Στο όλο σκηνικό προστίθενται και οι αντιρρησίες του Timing(χρονισμός) που εξηγούν ότι καλό είναι αυτό ή το άλλο, αλλά θα έπρεπε να είχε γίνει τότε...

Δεν πρόκειται για μια τυπική περίπτωση πλουραλισμού απόψεων. Πρόκειται περί εφαρμογής της μεθόδου  της εις άτοπον απαγωγής, γνωστής από την Ευκλείδια Γεωμετρία, που προωθεί την αποδεικτική διαδικασία προϋποθέτοντας  κάτι (λανθασμένο) ως ισχύον, για να δείξει τελικά το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί. 

Δέχομαι τον διάλογο με τους συμπολίτες που υποστηρίζουν μεν  τα μνημονιακά ιδεολογήματα  αλλά δίνουν – σε μένα και σε οποιονδήποτε άλλο- τη δυνατότητα να διατυπώσουν την αντιγνωμία τους. Δεν δέχομαι όμως τους «περίεργους» (για να μην πω κάτι άλλο, βαρύτερο)  που πλευρίζουν τις αντιμνημονιακές ομαδοποιήσεις για να τις τρολάρουν και να τις μπλέξουν σε ένα διαρκή και παραλυτικό σκεπτικισμό.