Το δημοψήφισμα : Μια ανάθεση από την ανάποδη

Μέχρι τώρα , οι πιο ριζοσπάστες της «ριζοσπαστικής αριστεράς» κατήγγελλαν την «ανάθεση»  του λαϊκού δικαιώματος συμμετοχής στα κοινά  προς τους ηγετικούς και εκλεγμένους παράγοντες.. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός είχε στο παρελθόν επανειλημμένα  διανθίσει τον λόγο του με βολές εναντίον της ανάθεσης,  προτάσσοντας την υποχρέωση και το δικαίωμα  του λαού  να συναποφασίζει…..

Τώρα μια άλλη ανάθεση  βρίσκεται σε εξέλιξη, μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος : Είναι η «ανάποδη» ανάθεση, αυτή  της πρόσφατα εκλεγμένης κυβέρνησης  προς τον (εξαπατημένο, εξαχρειωμένο και  απελπισμένο ) λαό, για  να βγάλει μια  απόφαση και μάλιστα σε  μικρό  χρόνο,  που δεν επιτρέπει ευρεία διαβούλευση, σχετικά με ένα σύνολο προτάσεων των «θεσμών»  που δύσκολα θα αποσαφηνιστούν  στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και που δυστυχώς θα εκτεθούν  στις  στρεβλώσεις και κουτοπονηριές της   αντιπολίτευσης.

Προηγείται όλων το ερώτημα : Η κυβέρνηση θα παραμείνει στη θέση της και θα διεκπεραιώσει – όποια κι αν είναι – τη λαϊκή βούληση; Δηλαδή εάν ο λαός πει ΝΑΙ η Αριστερά θα αναλάβει την εργολαβία της κηδείας του; Και εάν η λαϊκή  βούληση συγκρούεται με τη βούληση των «θεσμών», εάν οι «θεσμοί»  δεν πάρουν στα σοβαρά το ΟΧΙ του ελληνικού εκλογικού σώματος και σηκώσουν  τους ώμους αδιάφορα , τι θα γίνει; Θα προχωρήσει η κυβέρνηση στη ρήξη; Και  αυτό το πιθανό σενάριο   πως υπηρετείται από τις απολύτως  ευρωκεντρικές  δηλώσεις των παραγόντων της , μερικά λεπτά μετά το διάγγελμα του Πρωθυπουργού;

Η κυβέρνηση δεν θέλει να τρομάξει τους  τροϊκανούς ιέρακες, διαδηλώνει υπέρ του ευρώ και της ΕΕ,  προτιμά δε να μιλάει για «εθνική ταπείνωση» παρά για  «αποικία χρέους» - όπως έκανε μια φορά κι έναν καιρό. Ο εμπειρισμός που την διακατέχει την παρεμποδίζει να βλέπει  τη γενικότερη συμπεριφορά του συστήματος, που χαρακτηρίζεται  από την περιοδική θυματοποίηση διαφόρων λαών (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη κλπ) και τη λεηλασία  τους.

Η κυβέρνηση μπορεί (και πρέπει) να πάρει το ΟΧΙ που θέλει από εμάς, όμως στη πραγματικότητα χρειάζεται ένα βαθύτερο, ριζοσπαστικότερο, κοινωνικό και πολιτικό ΟΧΙ  :  Ένα ΟΧΙ στην εξάρτηση, στην υποτέλεια, στην υπονόμευση του παραγωγικού μέλλοντος. Αλλά αυτό δεν μπορεί να κατακτηθεί παρά μόνο στο πεδίο της ρήξης  και από την πανστρατιά  του Δημοκρατικού λαού – όπως αυτός ορίζεται, χωρίς  Αριστερές ή Δεξιές ετικέτες….