Πεντελικόν

Toυ  Γιάννη Σχίζα*

 Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 30ης Μαϊου

Ένα ξενοδοχείο  λιγότερο δεν αποτελεί σπουδαία είδηση, ιδιαίτερα σε μια χώρα όπου ο τουρισμός  βαφτίζεται «βαριά βιομηχανία». Παρ’ όλα αυτά μια «διακοπή λειτουργίας » όπως εκείνη  του ξενοδοχείου «Πεντελικόν» μπορεί να γίνεται αφετηρία πιλοτικών  σκέψεων, για τη σχέση του τουρισμού  με το χώρο, με το οικονομικό περιβάλλον, με την κοινωνία.

Έκρυβα στη σκέψη μου μια νυχτερινή μνήμη  για το  ΠΕΝΤΕΛΙΚΟΝ  από έναν Αύγουστο, τέλος σίξτις : Πισίνα που εξέπεμπε ένα αστραφτερό γαλάζιο, ορχήστρα με ανεκτά ντεσιμπέλ,   μια  σχεδόν ανεπαίσθητη  αύρα, μια πρόσοψη ανακτορική,   ένας υπέροχος συνδυασμός φωτισμένου και σκοτεινού σκηνικού στη  πλατεία  Κεφαλαρίου, στην Κηφισιά. Ως εργαζόμενος  σε διπλανό  ξενοδοχείο  δεν είχα «φάει από την κατσαρόλα» -  απλώς σαν το Βέγγο είχα οσμιστεί από  κοντά  αυτή τη  ψυχαγωγική πανδαισία, όπως επίσης και τη γενικότερη κατάσταση  : Όταν η   καλοκαιρινή αναψυχή δεν ήταν τόσο παραθαλάσσια όσο  σήμερα. Όταν υπήρχαν ευκατάστατοι παραθεριστές στο Κεφαλάρι  ενώ  η  κυριαρχία των «εμπόρων του ήλιου», που έλεγε ο Μωρίς Αιμάρ στις «Αποδημίες», δεν είχε παγιωθεί.

 Όμως εκεί που ήμουν έτοιμος να παραδοθώ κριτικά στην ανάμνηση  και  να αναπολήσω κατά βούληση ό,τι έκρινα αναπολήσιμο,  έπεσα σε ένα πικρό σχόλιο   στον  ιστοχώρο  του  Ξενοδοχείου: Όπου ένας πελάτης  κατέγραφε  τα δάκρυα στα μάτια ανθρώπων του προσωπικού, που  είχαν να πληρωθούν μήνες….

Είπα να δακρύσω κι εγώ και στη συνέχεια να το  «εκμυστηριευθώ»  σε κανένα μεγαλοπαράγοντα , αλλά μετά σκέφθηκα : Άσε, το κόλπο πάλιωσε, δεν υπάρχουν  θέσεις για σένα….

Ο παραθερισμός και ο τουρισμός γενικότερα, γνώρισαν  μια ολόκληρη περίοδο  εκτατικής ανάπτυξης και ποιοτικής αλλαγής :  Από το βουνό ως την παραλία, από τη Μύκονο ως την Ταϋλάνδη, από το κατακαλόκαιρο έως το μεσοχείμωνο.   Πρόσφατα όμως  οι κεντρόφυγες τάσεις άρχισαν να υποχωρούν και το vivere pericolosamente    στην  ασιατική και αφρικανική ήπειρο επανέφερε την τουριστική  πελατεία σε παραδοσιακούς  ασφαλείς προορισμούς. Αυτό που σήμερα εισπράττουμε  ως χώρα συνδέεται ακριβώς με την απουσία ασφάλειας στον μεσανατολικό περίγυρο.

Μια χώρα μπορεί να είναι φθηνή αλλά καθόλου ευτελής, αρκεί να διαπνέεται  οριζοντίως και καθέτως από  πνεύμα φιλοξενίας.  Σήμερα ο ελληνικός τουρισμός βρίσκεται ανάμεσα σε συμπληγάδες  : Από τη μια πλευρά  τα διεθνή ταξιδιωτικά γραφεία  ασκούν  πολιτική  μαζικού και ελεγχόμενου ταξιδιού, δι ίδιον όφελος…. Από την άλλη πλευρά η εγχώρια οικονομία εμφανίζεται ως μάλλον άσχετη με τη τροφοδοσία και συντήρηση των τουριστικών υποδομών.

Προφανώς, χρειάζεται ένας διμέτωπος αγώνας. Χρειάζεται δημόσια επιχειρηματική πρωτοβουλία, χρειάζεται διέγερση της  εγχώριας ποιοτικής παραγωγής. Χρειάζεται ακόμη αγώνας ενάντια στις έξωθεν υποκινούμενες ΦΑΠες στο σβέρκο του τουρισμού, αν φυσικά  ενδιαφέρει να μην είμαστε οι «συνήθεις» καρπαζοεισπράκτορες….

*Συγγραφέας του βιβλίου «Ο άλλος τουρισμός»