Του Μιχάλη Μιχελή
Στην πράξη λοιπόν (σε τούτη τη χώρα), αντιλαμβανόμαστε διαρκώς, το τι ακριβώς σημαίνει το περιβόητο: «δια βίου μάθηση»!
Μάθαμε αρκετά για τη συμπεριφορά του γεωδυναμικού της Ελλάδας (ως προς τους άφρονες), από τις κακοτεχνίας κι αυθαιρεσίες των κατασκευών μας.
Μάθαμε για τα εξοπλιστικά τερτίπια των ατζέντηδων, από τις λοβιτούρες των παραγγελιοδόχων μας.
Μάθαμε στο πετσί μας, το τι εστί οικονομική θεωρία και πρακτική, μέσα στην την 6χρονη εθνική κρίση μας.
Καιρός είναι λοιπόν ν’ αποστηθίσουμε και τη διπλωματική ορολογία, που είναι το αφοπλιστικό μέσον επιβολής των διαφόρων αεριτζήδων.
«Δημιουργική Ασάφεια».
Ο πρώτος διδάξας ήταν ο Κίσιγκερ. Τότε στους δύσκολους καιρούς της πετρελαϊκής κρίσης, της επικείμενης ήττας των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, του μεσανατολικού και της έξαρσης των εξοπλισμών, ο Χένρι είπε πολύ απλά: «Όταν δεν μπορείς να γίνεις σαφής, όταν δεν μπορείς να πάρεις αυτό που επιθυμείς, τους λες αυτά που θέλουν ν’ ακούσουν και τους κοιμίζεις, σαν τους υπνωτιστές. Κάτι δηλαδή όπως η μαριχουάνα, που χαλαρώνει την ατμόσφαιρα, φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά κι όταν έρθει η ώρα και ξυπνήσουν, ας τους στο κομοδίνο την επόμενη δόση τους. Εσύ φυσικά θα επωφεληθείς από την ευωχία τους και θα έχεις κάνει στο μεταξύ τη δουλειά σου».
Τον εν λόγω μετρ της διπλωματίας τον ακολούθησαν τα ψηφίσματα εναντίον του Ισραήλ, υπέρ του Κυπριακού και φτάσαμε μέχρι τις οικονομικές συμφωνίες των Αμερικάνων με τους στρατηγικούς τους συμμάχους, όλα επωφελεία της τσέπης τους.
Μια που πέρασε λοιπόν και στο ελληνικό λεξιλόγιο το «constructive ambiguity», για να δούμε τι γίνεται;
Δημιουργική ασάφεια είναι να λες τόσες ιστορίες, που να ξεχνάς την βασική πτυχή του θέματος. Δηλαδή μια επιστήμη που οι Έλληνες μάλλον είναι «μανούλες», όπως και οι περιώνυμοι «γαμπροί», όταν υπόσχονται γάμο στις πολυπόθητες παρθένες.
Οι ξένοι μας έχουν κατατάξει στο θυμικό τους, ως «Ζορμπάδες». Δηλαδή έξω καρδιά. Με τη δημιουργική μας ασάφεια, όλα τα σκοτώνουμε κι όλα τα μαχαιρώνουμε. Οι άλλοι λοιπόν μας λένε αφελείς κι εμείς αυτούς «ξενέρωτους»!
Έλα όμως που «δημιουργική ασάφεια» ξέρουν να φτιάχνουν κι οι απέναντί σου; Δηλαδή εκεί που αναζητάς τους πόρους, για τη δήθεν ανάκαμψη της οικονομίας σου (μέσα από τις περίφημες επενδύσεις), που θα φτάσουν κάποια μέρα από το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον, από το Πεκίνο και από το Κατάρ, αυτοί σου λένε ότι ακριβώς επαναλαμβάνει κι ο …Βαρουφάκης: «ανάπτυξη» με τη δημιουργική της ασάφεια.
Οι άλλοι μεταφράζουν αυτή ως «Σκουριές», «Ελληνικό», «πετρέλαιο κι αέριο από τη θάλασσα», ξενοδοχεία στις καλές παραλίες. Αυτό όμως σημαίνει καταστροφή του περιβάλλοντος, που είναι ίσως το μοναδικό καλό προϊόν που έχουμε (συγκεκριμένα) να προσφέρουμε κι αφορά φυσικά την ποιότητα ζωής όλων μας;
Τι σόι λοιπόν δουλειές θα είναι εκείνες, που θα είναι ολοκάθαρες περιβαλλοντικά, που δεν θα θίγουν τους ντόπιους πληθυσμούς, που θα φέρνουν άφθονο χρήμα και τούτο δεν θα μετατραπεί σε ρυπογόνα κατανάλωση και κατασπατάληση των πόρων της Γής;
Υπάρχει κανένα μέρος στον πλανήτη, που η δημιουργική ασάφεια, να έχει δημιουργήσει ολική ευημερία;
Η Ακρόπολης των Αθηνών κτίστηκε και παράλληλα πιο πέρα η Λαυρεωτική, πλήρωσε με τη φύση της και την εξόντωση των σκλάβων, αυτό το τρόπαιο που ονομάζουμε σήμερα υπερήφανα: «Σύμβολο της Δημοκρατίας».