Ακούγοντας
την αναγγελία των Υπουργών της νέας κυβέρνησης αισθάνθηκα κατάπληξη από την απουσία του Αλέξη
Μητρόπουλου. Γνώρισα τον Αλέξη το 2010, όταν αυτός ήταν υποψήφιος
Περιφερειάρχης με το σχήμα «ΑΤΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ –ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ» κι εγώ
υποψήφιος Αντιπεριφερειάρχης μαζί του,
στην περιοχή των Νήσων. Ξέρετε τότε,
που πηγαίναμε πόρτα – πόρτα κάνοντας την
πάσης φύσεως λάντζα, με πολύ λίγο κόσμο,
σε σχέση με σήμερα. Από τότε
παρακολούθησα τον τρομερό υπερμαραθώνιο του εργατολόγου-πανεπιστημιακού Αλέξη Μητρόπουλου ενάντια στο Μνημόνιο και στην υποτέλεια : Ήταν
ένα αγωνιστικό μέγεθος τεράστιο που σύντομα έγινε ασύλληπτων διαστάσεων, με
τηλεοπτικές παρουσίες εξόχως κατατοπιστικές και σαφείς, με αρθρογραφία, με
ζωντανή συμμετοχή σε διαδηλώσεις , με εκδόσεις βιβλίων. Ουδείς υπήρξε εργατικότερος και
παραγωγικότερος και αντιμνημονιακότερος του
Αλέξη Μητρόπουλου – ιδιαίτερα μάλιστα στα εργασιακά , συνταξιοδοτικά και
προνοιακά θέματα !
Βέβαια ,
κάποιοι θα μιλήσουν για «λάθος» και κάποιοι πιο ακριβείς θα μιλήσουν για « μεγάλο
λάθος». Όμως εδώ το θέμα δεν είναι το
λάθος αυτών ή των άλλων διαστάσεων, εδώ το θέμα είναι το μήνυμα που εκπέμπεται στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.
Το οποίο λέει, συνοπτικά, ότι αυτό που μετράει για την αξιολόγηση του καθενός δεν είναι η εργασία και η
συνέπεια , αλλά κάτι άλλο.