Του Χρυσόστομου Λουκά
«……..Μια Ελλάδα εκτός σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα και υπό οικονομική διάλυση
αυτομάτως καθίσταται κερκόπορτα για ρωσική απόβαση στην Ευρώπη. Και αυτό το
κόστος μετρημένο σε γεωπολιτικούς όρους είναι εξίσου εφιαλτικό με ένα Grexit
-αν όχι χειρότερο- για τις δυτικές οικονομικές Ελίτ που επιζητούν απόλυτο
πολιτικό έλεγχο του ευρώ-συστήματος……».
[Πηγή: ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ,
16/01/2015]
Καταιγιστικές οι εξελίξεις στον παγκόσμιο ενεργειακό πόλεμο που μαίνεται
από το 2014 και έχει έρθει πλέον για τα καλά και στην Ευρώπη.
Σε μια κίνηση ματ, η Gazprom –με εντολή Πούτιν- έδωσε «διαταγή» στην ΕΕ να
ξεγράψει την Ουκρανία ως χώρα διέλευσης ρωσικού φυσικού αεριού και να
κατασκευάσει άμεσα εγκαταστάσεις ώστε να προμηθεύεται ρωσική ενέργεια μέσω
Τουρκίας και ελληνο-τουρκικών συνόρων!
Δεν πίστευε στα αυτιά του ο ειδικός απεσταλμένος της ΕΕ, αρμόδιος για την
Ενέργεια Μάρος Σέφκιβιτς όταν άκουγε το αφεντικό της Gazprom να του εξηγεί ότι
έχουν οι Ευρωπαίοι «το πολύ δυο χρόνια» για να αναπτύξουν υποδομές προμήθειας
αερίου από Τουρκία.
Ο Σέφκοβιτς, με εντολή Μέρκελ και με τις προσευχές του Μπορίσοφ της
Βουλγαρίας, είχε πάει στη Μόσχα την Τετάρτη για να διαπραγματευτεί μια
λύση μετά την ακύρωση του αγωγού South Stream, ένα κολοσσιαίο πρότζεκτ που θα
έφερνε ρωσικό φυσικό αέριο παρακάμπτοντας την εμπόλεμη Ουκρανία ενώ θα
εξασφάλιζε δουλειές σε πολλές χιλιάδες στην Βουλγαρία η οποία φυτοζωεί.
Αντ’ αυτού όμως, ο Πούτιν ξεκαθάρισε ότι όχι μόνο ο πολυπόθητος για τους
Ευρωπαίους αγωγός «είναι νεκρός» αλλά και πως και η Ουκρανία, χώρα τράνζιτ για
το ρωσικό αέριο, μας… τελείωσε.
Η Ευρώπη προμηθεύεται το ένα τρίτο σχεδόν των αναγκών της σε φυσικό αέριο
από Ρωσία και το 40% περίπου αυτού περνάει μέσα από το ουκρανικό δίκτυο αγωγών.
Το Κρεμλίνο έδειξε για μια ακόμη φορά τα ελληνο-τουρκικά σύνορα οπού θα
καταλήγει ο τουρκικός αγωγός με το ρωσικό αέριο και προέτρεψε την Ευρώπη να
βιαστεί να καταστεί συμβατή με τον συγκεκριμένο τρόπο προμήθειας από Τουρκία
(όχι μέσω αγωγών) και έπειτα μέσω Ελλάδας, διαφορετικά οι ποσότητες αυτές
φυσικού αερίου μπορεί να κατευθυνθούν «προς άλλες αγορές».
Ελληνική
«κερκόπορτα»
Καμία άμεση επίπτωση φυσικά δεν έχουν όλα αυτά για την θέση της
Ελλάδας στο Ευρώ. Καθίσταται όμως σαφές στους υποψιασμένους, ότι το γεωπολιτικό
παιχνίδι την περιοχή μας έχει αγριέψει τόσο πολύ που ανάγκασε ολόκληρη
Ρωσία να κάνει βίαιες –για όλους- πολιτικές και στρατηγικές επιλογές,
ενισχύοντας για παράδειγμα υπέρμετρα τον Ερντογάν- σε λίγο ενεργειακός
Σουλτάνος για πολλές ευρωπαϊκές χώρες- και τιμωρώντας επώδυνα την
αμερικανική διείσδυση στην Ουκρανία και τη Βουλγαρία του Μπορίσοφ.
Ο αδύναμος κρίκος του Ευρώ στην προκειμένη φάση της Ιστορίας είναι φυσικά η
Ελλάδα την οποία οι εταίροι της απειλούν με πρόκληση οικονομικής ασφυξίας που
θα την οδηγούσε εκτός Ευρώ, μόνο και μόνο για να εκβιάσουν ένα εκλογικό
αποτέλεσμα που ικανοποιεί νεοφιλελεύθερους κύκλους.
Μια μικροσκοπική Ελλάδα όμως έξω από το «μαντρί» σε κατάσταση χρεοκοπίας
και άμεσης ανάγκης για ρευστό και βασικά αγαθά δεν θα είχε καμία άλλη επιλογή
από το να στραφεί προς όποιον θα της προσφέρει ακόμα και ψίχουλα.
Και ο Πούτιν μέσα στον ευρύτερο πολιτικό του σχεδιασμό για την απάντηση
στις προκλήσεις της Δύσης, μόνο ψίχουλα δεν προσφέρει- και μάλιστα από τώρα, με
την Ελλάδα στο Ευρώ.
Επιμένει ο ίδιος ο Ρώσος Πρόεδρος να δείχνει στις Βρυξέλλες την Τουρκία ως
βασικό της προμηθευτή στους νότιους ενεργειακούς διαδρόμους και από κει
την Ελλάδα από πλευράς ευρωπαϊκού εδάφους.
Το τι θα σήμαινε για την Ευρώπη εάν η χώρα που επέλεγε ο Πούτιν απέναντι
από την Τουρκία δεν ανήκε στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ και βρίσκονταν
μάλιστα υπό οικονομική κατάρρευση, στοιχειώνει τα βράδια πολλούς Γερμανούς
αξιωματούχους που σε ανύποπτο χρόνο εκφράζουν την ανησυχία τους για την ρωσική
και κινεζική διείσδυση στην Ευρώπη.
Έχουν φυσικά απόλυτο δίκιο. Θυμούμενοι ίσως ότι το γλυκαντικό για τον
ανατραπέντα Γιανουκόβιτς της Ουκρανίας για να μην στρέψει τη χώρα του προς Δύση
ήταν ένα παχυλό δάνειο 15 δις ευρώ χωρίς επαχθείς όρους, απέναντι στην προσφορά
της Δύσης για… σκληρό ΔΝΤ.
Μπορεί δε να παρακολουθούν τις εξελίξεις με την Βενεζουέλα, μια χώρα που
από οικονομικής άποψης- πλέον των οικονομικών δυσχερειών της- έχει εκπέσει από
τις θεσμικές σταθερές που πλήρωναν τον κρατικό προϋπολογισμό, μετά την
κατάρρευση της πετρελαϊκής αγοράς παγκοσμίως.
Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο Βενεζουελάνος Πρόεδρος Μαζούρο
επισκέπτονταν τον Πούτιν προς αναζήτηση πολιτικής και οικονομικής στήριξης,
με τους δυο προέδρους να εκθειάζουν την τόνωση των διμερών τους σχέσεων.
Βέβαια εναλλακτική για ευρωπαϊκό έδαφος θα μπορούσε να αποτελέσει και η
πάμπτωχη Βουλγαρία, με τον Μπόικο Μπορίσοφ κυριολεκτικά να κάνει τούμπες
καθημερινά προσπαθώντας να προσελκύσει τον διαμετακομιστικό κόμβο αερίου
που θέλει ο Πούτιν, προς τα τουρκο-βουλγαρικά σύνορα.
Δυστυχώς όμως για τον Μπορίσοφ, ο αμερικανόδουλος πρωθυπουργός της
Βουλγαρίας δεν αποτελεί αξιόπιστη επιλογή παρά μόνον για την Μέρκελ που
καλοβλέπει αδύναμες ευρωπαϊκές χώρες.
Ακόμα και ο Τζον Κέρι που υπόσχεται ενεργειακή βοήθεια στον Μπορίσοφ μέσω
πυρηνικού αντιδραστήρα στον Δούναβη δεν εμπιστεύεται το απολύτως διεφθαρμένο
πολιτικό και οικονομικό σύστημα της χώρας.
Ο δε Πούτιν εκφράστηκε ηχηρά για το ξεπούλημα του Μπορίσοφ στους
Αμερικανούς όταν ακύρωσε τον South Stream, γνωρίζει δε ότι η Βουλγαρία είναι
απολύτως εξαρτημένη από τη Ρωσία ειδικά στο ενεργειακό, άρα ο ρόλος της
ως πιόνι και ανάχωμα στην αμερικανική επιρροή είναι ο ρόλος που εξυπηρετεί
καλύτερα τα ρώσικα συμφέροντα σε αυτήν την συγκυρία.
Οι επιλογές για εξασφάλιση ενέργειας για την Ευρώπη δεν είναι αυτήν την
εποχή ανεξάντλητες και η Ρωσία αξιοποιεί την δεσπόζουσα θέση της για να
απαντήσει στις προκλήσεις της Δύσης «χτυπώντας» μέσω αδύναμων κρίκων και
δορυφόρων της.
Οι Βρυξέλλες (και φυσικά οι Αμερικανοί) γνωρίζουν πολύ καλά ότι μπορούν να
διαπραγματευτούν με τον Πούτιν μόνο εάν έχουν διασφαλίσει πολιτικά (και
γεωπολιτικά) στεγανά στην Γηραιά Ήπειρο.
Μια Ελλάδα εκτός σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα και υπό οικονομική διάλυση
αυτομάτως καθίσταται κερκόπορτα για ρωσική απόβαση στην Ευρώπη. Και αυτό το
κόστος μετρημένο σε γεωπολιτικούς όρους είναι εξίσου εφιαλτικό με ένα Grexit
-αν όχι χειρότερο- για τις δυτικές οικονομικές Ελίτ που επιζητούν απόλυτο
πολιτικό έλεγχο του ευρώ-συστήματος.