Παρέμβαση του Μιχάλη Μιχελή σε διαδικτυακό διάλογο
Ανάμεσα στη «σιγή του
ασυρμάτου» (επιτηδευμένη) και στη «σιγή ιχθύος» (μόνιμη), ο καθείς εκ των
σχολιαστών της συγκεκριμένης ανάρτησης, μπορεί αναμφισβήτητα να επιλέγει τον
τρόπο της λογικευμένης ή συναισθηματικής αντίδρασής του, ως προς τα τρέχοντα
γεγονότα.
Επειδή λοιπόν ενίοτε η
«σιωπή» μπορεί να θεωρείται «χρυσός κανόνας» χάρη των σκοπιμοτήτων, θα πρέπει
να ενθυμούμαστε, ότι μια και μας διακατέχει από την άλλη η επιθυμία της διαφορετικής (ριζοσπαστικής)
άποψης εντός του οικολογικού χώρου, με το να επιλέγουμε την μουγκαμάρα,
αντιβαίνουμε στη θεμελιώδη αρχή του ριζοσπαστισμού: ότι δεν ήρθαμε για να ερμηνεύσουμε απλώς το χώρο, αλλά
κυρίως ν’ αλλάξουμε την πράσινη πολιτική, διαχωρίζοντας την ήρα από το στάρι.
Μαθαίνω και φυσικά δεν
απορώ, ότι ο αερο-συνοδός Διάκος, που έχει συνηθίσει από το ένα κομματικό
αποκούμπι να πετάγεται στο άλλο, τώρα έχει γίνει ο αποκλειστικός θυρωρός
του Τσιρώνη στο υπουργείο. Βέβαια μας είχε ήδη προετοιμάσει ψυχολογικά ο
ανεκδιήγητος «ριζοσπάστης», όταν από την αγκαλιά της Δημάρειας Γιαννακάκη,
μεταπήδησε στις ένθερμες τσίπουρο-προπόσεις προς τον Σύριζο- σύντροφο
Τσίπρα. (Άλλωστε τα ίδια έκανε και η
Κοντούλη, φιλώντας και αγκαλιάζοντας τον Τσίπρα, όταν μέχρι πρόσφατα τον έβριζε
και μετά τον παρακαλούσε να την βάλλει στη λίστα του).
Όμως πέρα τούτων, όλοι οι
υπόλοιποι (κυρίως της ΔΡΟ), που θέλετε να προσφέρετε συμπαράσταση στον Πράσινο
υπουργό, ενθυμούμενοι ξαφνικά την παλαιά φιλία σας, έχετε τώρα τελεσίδικα
αναιρέσει τις επιφυλάξεις που είχατε έναντι αυτού, στον παρελθόντα χρόνο; Γιατί
αν έχει γίνει αυτό, μια και πληροφορούμαι ότι κάποιοι θέλουν να προσφέρουν την
αμέριστη αρωγή τους στον Τσιρώνη, θα πρέπει να θυμηθούν και να εξηγήσουν προς
όλους τους υπόλοιπους, αν τελικά τακτοποιήθηκε το θέμα και κατάπιαν το νερό της
λησμονιάς, απαρνούμενοι όσα (δίκαια ή άδικα) του καταμαρτυρούσαν, φτάνοντας στο
σημείο μάλιστα, να μην θέλουν να κάνουν παρέα ακόμα και με την αδελφή του.
Υπενθυμίζω, ότι ο
πολιτικάντης Τσιρώνης σώθηκε από την κλίκα Τρεμόπουλου, τότε που τον έβριζαν
μερικοί εξ ημών μετά βδελυγμίας κι είχαν προσχωρήσει στην επιρροή των
«αντι-ΔΡΟντων», προς χάρη της πολιτικής του επιβίωσης (συνέδριο Λαμίας)….. …..
Υπενθυμίζω ότι κι αυτός είχε εγγράψει μυστηριωδώς οπαδούς του, για ν’ αποκτήσει
(μέσω της συνταγής Δημητρίου/Καλογράνη), ισχυρή κομματική επιρροή, διαλύοντας
τη συνοχή της Τοπικής των Νοτίων Προαστίων.
Λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι,
επειδή θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, όλα τούτα με οδηγούν στο συμπέρασμα
στο: «τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα»! Δηλαδή οι κατουρημένες ποδιές, δεν είναι
η πρέπουσα συνήθεια και συμπεριφορά, σε όποιον αποτολμά να ομιλεί ριζοσπαστικά,
προτάσσοντας την καθαρότητα των απόψεών του.