Ο Αμερικανικός Βορράς έκανε πόλεμο το
1861 εναντίον του Αμερικανικού Νότου, όταν ο δεύτερος θέλησε να αποσπασθεί από
το ομοσπονδιακό κράτος. Το 1973, ακόμη
και λίγες ημέρες πριν το αιματηρό
πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Αλιέντε, πολλοί απέκλειαν τη πιθανότητα
πραξικοπήματος με το σκεπτικό ότι η Χιλή ήταν η μόνη λατινοαμερικανική χώρα, όπου
δεν είχε γίνει τέτοιου είδους εκτροπή από τη νομιμότητα…
Στις διεθνείς σχέσεις το φαινομενικά απίθανο πάντοτε ενεδρεύει, όσο και αν η
προσοχή μας είναι στραμμένη στις πιθανολογήσεις κινήσεων τακτικού χαρακτήρα. Συχνά μας διαφεύγει η ανάλυση του προ-φανούς,
γιατί η σκέψη μας αναλώνεται στην τρέχουσα πολιτική.
Σήμερα το προ-φανές και ορατό δια γυμνού οφθαλμού, είναι ο
επιθετικός χαρακτήρας της ΕΕ. Οι ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ έχουν οργανώσει ήδη μια επέμβαση στην Ουκρανία, συμμετείχαν στις
επεμβάσεις στη Λιβύη και σε άλλες χώρες, επανέφεραν 20
τουλάχιστον χώρες της Αφρικής σε καθεστώς οιονεί αποικιοκρατίας, κι ακόμη
μεθοδεύουν ένα «κεντρομόλο» και αυτιστικό ευρωπαϊκό σύστημα, κλειδώνοντας την Ρωσσία
έξω από αυτό… Είναι ηλίου φαεινότερο : Οι δυνάμεις αυτές είναι ικανές για το
οτιδήποτε – μέχρι και να αποβιβάσουν στρατεύματα στο Φάληρο, κατά τα πρότυπα της
αγγλογαλλικής απόβασης του 1915, που ήταν σαφής παρέμβαση στα εσωτερικά κυρίαρχης χώρας.
Όλα αυτά μπορεί να εκλαμβάνονται ως
κινδυνολογία, όμως είναι κάτι διαφορετικό αν και κοντινό – δηλαδή «εκτίμηση
κινδύνων». Και είναι προφανές ότι το μέγεθος και η ιδιαιτερότητα των κινδύνων μας
αφορούν, όπως επίσης το μέγεθος της αφοβιάς ή του φόβου που μας διακατέχει. Σε
αυτή τη πολιτική ρουλέτα, ιδού μια εύλογη θέση : «Είναι μεγαλύτερος και τρισχειρότερος ο
κίνδυνος της αποικίας χρέους, από τον κίνδυνο της άμεσης επέμβασης στα
εσωτερικά της Ελλάδας».
Εδώ πάντως δεν είμαστε «ανάδελφοι». Πρόσφατα ο Σεργκέι Λαβρόφ,
υπουργός Εξωτερικών της Ρωσσίας, διεμήνυσε :
υπουργός Εξωτερικών της Ρωσσίας, διεμήνυσε :
«Η Γερμανία παραδοσιακά έχει διαδραματίσει έναν πολύ εποικοδομητικό ρόλο σε
ό,τι αφορά τους δεσμούς της ΕΕ με τη Ρωσία (...) Εάν η Γερμανία αποφασίσει να αλλάξει
στάση και αρχίσει να εκδίδει διαταγές, τότε από αυτό δεν θα βγει κερδισμένη ούτε
η Ευρώπη, αλλά ούτε και η Γερμανία».
Αυτό ήταν το καρότο. Όμως υπάρχει και το Ρωσσικό
μαστίγιο, που δεν το έχει δει ακόμη η ΕΕ