Από ομιλία της Νάντιας
Βαλαβάνη στη Βουλή
«Σήμερα σε 60 απ’ τις 192 χώρες-μέλη του
ΟΗΕ διεξάγονται πολεμικές συγκρούσεις. Η περιοχή μας φλέγεται. Οι
τζιχαντιστές, αναβιώνουν μεσαιωνικές φρικαλεότητες σε βάρος χριστιανικών αλλά
και μουσουλμανικών πληθυσμών. Στο Κουμπάνι του συριακού Κουρδιστάν, πλάι στα
τουρκικά σύνορα, σε μια
πόλη-πείραμα ανεξιθρησκείας, δημοκρατίας και ισότητας των φύλων, δοκιμάζεται
σήμερα ο ανθρώπινος πολιτισμός. Το ίδιο δοκιμάζεται και στην ιδιαίτερη
πατρίδα μου, το Ηράκλειο – και μακάρι να ήταν μόνο στο Ηράκλειο -, όταν
παιδιά λιποθυμούν από πείνα. Η Τουρκική Κυβέρνηση ασχολείται με την έμπρακτη
αμφισβήτηση της Κυπριακής ΑΟΖ και αδιαφορεί ή και ανέχεται τη γενοκτονία των
κούρδων.
Μέσα σ΄ ένα τέτοιο
πλαίσιο, η διεθνής θέση της Ελλάδας στα 4,5 χρόνια του Μνημόνιου, έχει
υποβαθμιστεί βίαια και επικίνδυνα:
Οι ελληνικές κυβερνήσεις υιοθέτησαν ως
«εθνικό συμφέρον» την ιδιοκτησία των πιο βίαιων πανευρωπαϊκά «προγραμμάτων
προσαρμογής», εφαρμόζοντας πρακτικά το «ο σκοπός (των δανειστών) αγιάζει τα μέσα».
Ταυτόχρονα έκαναν και μια θεμελιώδη επιλογή ως προς την εξωτερική πολιτική της
χώρας: Το ρόλο του σιωπηλού κομπάρσου, που ψηφίζει ναι σε όλα
όσα θέλουν οι ισχυρές χώρες και σε αντάλλαγμα όχι μόνο δεν παίρνει τίποτα, αλλά
χάνει. Έτσι το ΥΠΕΞ δε βρίσκει να πει μια κουβέντα, όταν η Γερμανία,
παραμερίζοντας τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, αποδεικνύει ότι υπάρχουν κι άλλοι
δρόμοι για μια Γερμανική Ευρώπη: Συγκαλεί στο Βερολίνο τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων, ορίζει την
Αλβανία σε εκπρόσωπο όλων, θεσμοθετεί αυτή τη σύναξη και για τα επόμενα χρόνια
θέτοντας στόχους για επίλυση, όπως το ονοματολογικό της FYROM, εκτός
πλαισίου ΟΗΕ - με απουσία της Ελλάδας, αλλά και της Ιταλικής
Προεδρίας της ΕΕ…
Ενδεικτική είναι επίσης η στάση της
κυβέρνησης στην ΓΣ του ΟΗΕ ένα μήνα πριν, όταν υπερψηφίστηκε με
συντριπτική πλειοψηφία 124 χωρών, ανάμεσα τους και η Ρωσία και η Τουρκία, η
πρόταση που εισηγήθηκαν, με πρωτοβουλία της Αργεντινής, 77 χώρες μ’
επικεφαλής την Κίνα, με ένα τίτλο, που τα λέει όλα: «Για μια Πολυμερή Σύμβαση
για τη δημιουργία ενός Νομικού Κανονιστικού Πλαισίου για τις διαδικασίες
αναδιάρθρωσης δημόσιου χρέους». Σύμφωνα με την απόφαση, σ΄ ένα χρόνο, στην
επόμενη Γ.Σ. του ΟΗΕ, θα κατατεθεί για έγκριση μια τέτοια συνθήκη. Κι η
υπερχρεωμένη Ελλάδα, απέναντι στη δρομολόγηση μιας συνθήκης-όπλο στα χέρια των
μικρών χωρών, τι έκανε; Απείχε – κόντρα στα πιο ζωτικά εθνικά συμφέροντα!
Ειπώθηκε εδώ από κυβερνητικούς βουλευτές
ότι τα συμφέροντα της Ελλάδας ταυτίζονται με τα συμφέροντα της Ευρώπης. Υπάρχει άραγε κάποιο ενιαίο
Ευρωπαϊκό συμφέρον, με το οποίο ταυτίζονται αυτομάτως τα συμφέροντα όλων, λαών
και κρατών;
Είναι τυχαίο που, στο πρόσφατο
Μανιφέστο τους με τίτλο «Κάλεσμα για αλλαγή», οι 6 νομπελίστες οικονομολόγοι με
πρώτο τον Στίγκλιτς – που κανένας τους δεν είναι βέβαια ΣΥΡΙΖΑ – μετονομάζουν
την ΕΕ σε «Ένωση Λιτότητας»;
Στη Ρώμη πριν 10 μέρες, στη
Διακοινοβουλευτική Συνέλευση για την Οικονομική Διακυβέρνηση, υπήρξε
γενικευμένη αμφισβήτηση βουλευτών για τη συνέχιση της λιτότητας και της
άτεγκτης δημοσιονομικής πειθαρχίας. Όταν τα λέγαμε αυτά εμείς, μας λέγατε ότι ο
ΣΥΡΙΖΑ είναι ο τρελός του ευρωπαϊκού χωριού. Τώρα, που ανοίγουν χαραμάδες
ελευθερίας στον ευρωπαϊκό δημοσιονομικό κορσέ, τι θέση παίρνετε; Δυστυχώς
επιμένετε, μέσα από μια λεηλατημένη Ελλάδα, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος - όπως
ο κ. Χαρδούβελης, που έκανε κήρυγμα και αυστηρές παρατηρήσεις στη Γαλλική
Κυβέρνηση…
Εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του λαού
και της χώρας μας, όταν η Ελλάδα ταυτίζεται με την κυρίαρχη γραμμή ενός
ιδιόμορφου οικονομικού ψυχρού πολέμου σε μια Ευρώπη, που φλερτάρει για τρίτη
φορά με την ύφεση, με οικονομικές κυρώσεις ενάντια στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή
χώρα, τη Ρωσία, για να εισπράξει με τη σειρά της ρωσικά αντίμετρα; Με στοιχεία
που δημοσιεύτηκαν χθες, οι ελληνικές εξαγωγές βυθίστηκαν κατά 5,9% λόγω του
εμπάργκο τον Αύγουστο. Πόσα χρόνια, κόπους και χρήμα πήρε για να μπουν οι
έλληνες παραγωγοί, αγρότες και μη, στη ρωσική αγορά; Όταν τελειώσουν τ’
αντίποινα, πολλοί θα ‘χουν καταστραφεί και η θέση της χώρας θα έχει
οπισθοχωρήσει τουλάχιστο μια δεκαετία. Οι νέες χώρες, που τα προϊόντα τους
παίρνουν τη θέση των ελληνικών, Τουρκία, Αίγυπτος, Αργεντινή, Χιλή
κ.α. μπαίνουν σήμερα για να μείνουν.
Μήπως όμως δε γινόταν να κρατήσει άλλη
στάση η χώρα μας; Αλλά η
νατοϊκή Τουρκία δεν υποστήριξε κανένα γύρο αντιποίνων. Και μέσα
απ’ την ΕΕ η Τσεχία, η Ουγγαρία, η Σλοβακία, δήλωσαν την αντίθεση τους σε
όλους τους τόνους. Η Φινλανδία δήλωσε στην Κομισιόν ότι επειδή διακυβεύονται
κρίσιμα οικονομικά συμφέροντα της, δε θα εφαρμόσει τις κυρώσεις – σύμφωνα με το
άρθρο 31 της Συνθήκης για την ΕΕ, που δίνει τη δυνατότητα αποχής χωρίς άσκηση
βέτο - κι απόσπασε από τη Ρωσική ηγεσία δήλωση ότι τ’ αντίμετρα δε θα ισχύσουν
για αυτήν. Και μέσα σ’ ένα περιβαλλον κυρώσεων, οι σύμμαχοι της
Γερμανίας, Αυστρία και Σλοβενία, μόλις υπέγραψαν με την Ρωσία για τον αγωγό
φυσικού αερίου Southstream.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα προσαρμόσει
την εξωτερική πολιτική της χώρας στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί με
αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον του λαού και της πατρίδας μας. Σ’ ένα δύσκολο
και περίπλοκο πολυπολικό κόσμο, η Ελλάδα-μέλος της ΕΕ, χρειάζεται μια ενεργή
και ουσιαστικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Χρειάζεται συμμαχίες, από τις πιο
σύντομες μέχρι τις πιο μακροπρόθεσμες, με κριτήριο τα συμφέροντα του τόπου και
του εργαζόμενου λαού και σε βάση αμοιβαίου οφέλους. Να αναπτύξει σταθερές και
ισότιμες σχέσεις, στρατηγικού χαρακτήρα, με τις χώρες BRICS, πριν
απ’ όλες με τη Κίνα και με τη Ρωσία. Να στηρίξει κάθε φιλειρηνική δύναμη
και δύναμη αντίστασης στον ηγεμονισμό, ώστε η χώρα μας ν’
αναζητήσει με τη σειρά της στήριξη σε τέτοιες δυνάμεις. Ν’ αντικαταστήσει τη
μη-διπλωματία με την ενεργή διεκδίκηση. Και πρέπει να στηρίξει αποφασιστικά τον Κυπριακό λαό
απέναντι σε εκβιασμούς της Τουρκικής κυβέρνησης, που συνδέει τη λύση του
Κυπριακού με την απαράδεκτη άποψη ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι defunct,
εκλιπούσα – «πεθαμένη».
Κλείνοντας, θέλω να αναφερθώ στη σημασία
της διεθνούς δραστηριότητας του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, που οι εκπρόσωποι της
συγκυβέρνησης αντιμετωπίζουν μικρόψυχα και κομπλεξικά. Δε φαίνεται να κατανοούν
ότι η συμμετοχή του Αλέξη Τσίπρα στο ντιμπέιτ των υποψηφίων για την Προεδρία
της Κομισιόν ή στη συζήτηση στο Κόμο, η συνάντηση με τον Πάπα και άλλες τέτοιες
πρωτοβουλίες, πριν απ’ όλα προωθούν τα άμεσα συμφέροντα του λαού και της χώρας.
Λέγοντας τα πράγματα με τ’ όνομά τους, πριν απ’ όλα για τη μέγγενη των
καταστροφικών πολιτικών λιτότητας, που έχουν επιβληθεί στους ευρωπαϊκούς λαούς
και πρέπει να τερματιστούν.
Ο ελληνικός λαός σύντομα θα δώσει τη
δική του ψήφο εμπιστοσύνης για τη διακυβέρνηση της χώρας: Σε μια κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ για την κοινωνική σωτηρία της πατρίδας.»