ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ
Μερικά αποσπάσματα από
το άρθρο του Άλκη Ρήγου που δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ :
- .,...........Οφείλουμε να υπερβούμε άμεσα τις διάχυτες κυρίαρχες στον κοινωνικό μας σχηματισμό μικροαστικές προσωποκεντρικές αντιλήψεις, οι
οποίες αντιλαμβάνονται την πολιτική δράση ως προσωπικό άθλημα των χαρισμάτων ή
των ελαττωμάτων και βέβαια της τύχης του πολιτικού προσωπικού και ειδικά των
ηγετών….
-
.......πολλές φορές
στην εκφορά του λόγου και των
αποφάσεών μας λησμονούμε ή παραβλέπουμε
να τονίζουμε τα αξιακά ανθρωποκεντρικά
οραματικά μας προτάγματα.......
-........ αναντίστοιχη
στο σήμερα
είναι και η κάθετη
παραδοσιακή
μας δομή που επιτρέπει
διαγκωνισμούς,
παραγοντισμούς και παλιές
καθοδηγητικές αγκυλώσεις......
- ............. . αναντίστοιχη είναι και η γλώσσα των κειμένων
μας, δεν πάλλεται, γραφειοκρατείται…….
ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ
ΡΗΓΟΥ
Σε ένα θετικό για μας πολιτικό περιβάλλον που εντάθηκε
ειδικά μετά την παρουσίαση των συγκεκριμένων και άμεσων μεταβατικών
προγραμματικών μας προτάσεων - δεσμεύσεων στη ΔΕΘ, που όχι μόνο μας καταγράφει
σταθερά ως πρώτη πολιτική δύναμη, αλλά μας επιτρέπει να διεκδικούμε πειστικά
την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, οι ευθύνες όλων μας γίνονται εντονότερες.
Οφείλουμε να υπερβούμε άμεσα τις διάχυτες κυρίαρχες
στον κοινωνικό μας σχηματισμό μικροαστικές προσωποκεντρικές αντιλήψεις, οι
οποίες αντιλαμβάνονται την πολιτική δράση ως προσωπικό άθλημα των χαρισμάτων ή
των ελαττωμάτων και βέβαια της τύχης του πολιτικού προσωπικού και ειδικά των
ηγετών και το απορρέον από αυτό το δεδομένο, ενός βαθιά α-πολίτικου κλίματος
ανάθεσης. Αντιλήψεις που ακριβώς επειδή είναι κυρίαρχες εμφανίζονται και στο
εσωκομματικό μας δυναμικό. Αντιλήψεις που όσο πλησιάζουμε στην ανατροπή του
κυρίαρχου αστικού πολιτικού σκηνικού και μας προσεγγίζουν πολίτες διαφόρων
πολιτικών καταγωγών, όπως και μέλη του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος,
εντείνονται. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε μια εσωστρεφή
κομματική λογική.
Το αντίθετο, μάλιστα, μας επιβάλλει μια ανοιχτή,
ξεκάθαρη και σαφή ιδεολογικο-πολιτική ανανεωτική ριζοσπαστική γλώσσα, ενιαία
προς όλους, διάφορη της κυρίαρχης στην αστική πολιτική σκηνή μέχρι σήμερα. Μας
επιβάλλει «να μιλήσουμε -όπως τόνισε στην ομιλία του ο σ. πρόεδρος- καθαρά,
ξάστερα, δημόσια, γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια για τακτικισμούς». Να μιλήσουμε
χωρίς αμφισημίες π.χ. τι σημαίνει «εξορθολογισμός των σχέσεων με την
Εκκλησία»... ο καθένας μπορεί να προσλάβει αυτή την πρόταση όπως επιθυμεί και
να μας δυσφημεί ή να μας επαινεί όπως νομίζει, είναι τελείως διαφορετικό και
καθαρό να πούμε, όπως γράφει και η Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου, για χωρισμό
Εκκλησίας και κράτους μέσα από εξορθολογισμό των σχέσεών τους. Ή η ασάφεια στην
εισήγηση του θέματος των συμμαχιών που μας ταλάνισε στην Κ.Ε. λησμονώντας ότι
τοποθετούμαστε με μια στατική αντίληψη της σημερινής πολιτικής κατάστασης.
Κατάστασης που ανατρέπεται καθημερινά μέσα από την
κοινωνική δυναμική, έτσι ώστε κόμματα του 40% να μην υπερβαίνουν σήμερα το 4%
με 5% του εκλογικού σώματος ή κόμματα του 7% ή 8% να είναι σήμερα κάτω από την
ποσοστιαία μονάδα. Ευτυχώς η αμφισημία αυτή διορθώθηκε στην πολιτική απόφαση με
γνώμονα και συμφωνία με τη σχετική παράγραφο της απόφασης του Συνεδρίου. Πολιτική
απόφαση που εξακολουθώ να μην κατανοώ γιατί δεν έχει γίνει κτήμα όλου του
κόμματος, γεγονός που εκτός των άλλων επιτρέπει σε κάποιους ανάμεσά μας να
επικαλούνται αποσπασματικά μέρη της, ξεκομμένα από τη συνεκτική λογική της.
Προς αυτήν την κατεύθυνση επίσης έχω την αίσθηση ότι
πολλές φορές στην εκφορά του λόγου και των αποφάσεών μας λησμονούμε ή
παραβλέπουμε να τονίζουμε τα αξιακά ανθρωποκεντρικά οραματικά μας προτάγματα:
Για τον δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό με ουσιαστικοποίηση των θεσμών
της έμμεσης δημοκρατίας, εμπλουτισμό με στοιχεία και θεσμούς άμεσης
δημοκρατίας, σεβασμό όλων των ελευθεριών και δικαιωμάτων -χωρίς ιεραρχήσεις-,
αυτοδιαχειριστικές εστίες στην παραγωγική και οικολογική πορεία ανασυγκρότησης.
Όπως επίσης χωρίς ηθικολογίες την ανάδειξη του πολιτικού ήθους της Αριστεράς,
ως συστατικού στοιχείου της δράσης και στάσης όλων μας συλλογικά και ατομικά.
Δεν ξέρω αν η έλλειψη αυτή σχετίζεται και με τη μη
κατάθεση μέχρι σήμερα των προγραμματικών μας επεξεργασιών τόσο για τον τομέα
των δικαιωμάτων, των μειονοτήτων, όσο και εκείνων για το περιβάλλον. Τομέων που
και επεξεργασίες έχουμε και συγκριτικό πλεονέκτημα για μας αποτελούν. Αλλά αν
γι' αυτά τα θέματα -που στο κάτω - κάτω δεν εμπεριέχουν και οικονομικά βάρη-
δεν έχουν ακόμη κατατεθεί προτάσεις, εκεί που τα φαινόμενο είναι αδικαιολόγητο
είναι στο τμήμα των επεξεργασιών που είδαν το φως της δημοσιότητας για τον
πολιτισμό. Πρόκειται για επεξεργασίες οι οποίες δεν περιέχουν ίχνος οραματικού
αριστερού στοιχείου, στερούνται κάθε όσμωσης με τις πολιτισμικές αυτόβουλες
πρωτοβουλίες από τα «κάτω», οι οποίες παρουσιάζονται σε κάθε γωνία της πατρίδας
μας και σε όλα τα είδη τέχνης. Και, το κυριότερο, οι προτάσεις αυτές αδυνατούν
να αντιληφθούν τον πολιτισμό πέραν τον πολιτισμικών θεσμών, ως καθημερινό τρόπο
ζωής για τον αριστερό ριζοσπάστη από την "καλημέρα" μέχρι το όραμα
για μια ελευθεριακή πολυπολιτισμική κοινωνία χωρίς αλλοτριώσεις.
Την ίδια ώρα, τόσο στην εισήγηση όσο και στην απόφαση
της Κ.Ε. λείπουν όχι μόνο τα οράματά μας για την Ευρώπη, αλλά και κάθε αναφορά
στις διεργασίες, θετικές και αρνητικές που συντελούνται στους κόλπους αυτού του
διευρυμένου πεδίου ταξικής πάλης που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση, τις
αντιστάσεις στους κόλπους των εργαζομένων πολιτών, των συνδικάτων όχι μόνο στον
Νότο μα και στην καρδιά του Βορρά, τις νέες διεργασίες, αντιφάσεις, συμβολές,
στους κόλπους των οικονομολόγων, των πολιτικών αναλυτών, ακόμη και των
κυβερνήσεων, την πορεία και συμβολή μας στο ΚΕΑ και την πρωτοφανή διεθνή μας
αναγνώριση και τις ελπίδες που γεννά η ριζοσπαστική πολιτική πρότασή μας στις
εγρήγορες συνειδήσεις στην Ευρώπη μα και παντού στο κόσμο...
Όπως επίσης λείπουν από την απόφαση βασικά θέματα της
εξωτερικής μας πολιτικής, όπως οι εμπειρίες που έχουμε από τις συχνές μας
επαφές με τα πρωτοπόρα στοιχεία της Λατινικής Αμερικής, καθώς και ένας
σαφέστερος λόγος γι' αυτό «το σχέδιο με αρχή, μέση και τέλος... τον δύσκολο, αλλά
μοναδικό, αποτελεσματικό και ελπιδοφόρο δρόμο μιας πολυδιάστατης ενεργητικής
φιλειρηνικής πολιτικής»...
Καιρός επίσης είναι να συζητήσουμε θέσεις για τα
θέματα που αφορούν την άμυνα και τους ένστολους συμπολίτες μας. Ο λόγος του
Ισπανού συντρόφου στο φεστιβάλ της Νεολαίας έψαυσε με θετικό τρόπο νομίζω αυτό
το θέμα...
Αλλά αν για τις ελλείψεις αυτές -και αρκετές ακόμη
όπως τις επεξεργασίες για τον 4ο πυλώνα μετασχηματισμού του
πολιτικού συστήματος που συνήθως αγνοείται στις συζητήσεις που οργανώνουμε για τις
δεσμεύσεις της Θεσσαλονίκης- έχουμε καιρό μέχρι το πρώτο δεκαήμερο του
Νοεμβρίου, όπου σύμφωνα με την απόφαση πρέπει να ολοκληρώσουμε τις
προγραμματικές μας δεσμεύσεις για να τις συζητήσουμε μέσα στο κόμμα και την
κοινωνία, για το επίπεδο της κομματικής μας οργανωτικής δομής και ζωής καιρός
δεν υπάρχει.
Δεν αρκούν οι διαπιστώσεις της απόφασης, χρειαζόμαστε
άμεσα μια Κ.Ε. με μόνο θέμα την οργανωτική μας κατάσταση, η οποία σε όλα τα
επίπεδα μα κυρίως στις Ο.Μ. είναι σε μεγάλο βαθμό αναντίστοιχη της κοινωνικο-πολιτικής
πραγματικότητας και της προσπάθειας να εξελιχθούν οι Ο.Μ. ως το κόμμα στον χώρο
τους. Όπως αναντίστοιχη στο σήμερα είναι και η κάθετη παραδοσιακή μας δομή που
επιτρέπει διαγκωνισμούς, παραγοντισμούς και παλιές καθοδηγητικές αγκυλώσεις.
Τέλος, αναντίστοιχη είναι και η γλώσσα των κειμένων
μας, δεν πάλλεται, γραφειοκρατείται. Χρειαζόμαστε γλώσσα ζωντανή, άμεσα
κατανοητή και ενθουσιαστική. Που να δημιουργεί κέφι και τόλμη για συνεχή
κριτική σκέψη, ανατρεπτική και ταυτόχρονα απτή και ικανή να δημιουργεί ένταση
δράσης με σαφή ιδεολογικο-πολιτική ταυτότητα. Και αυτό το χρειαζόμαστε σήμερα
περισσότερο από ποτέ όλοι μας και ιδιαίτερα η νεολαία
ΥΓ.: Το κείμενο βασίζεται στην παρέμβασή μου στην
Κ.Ε., αλλά και την πολιτική απόφαση της συνόδου την οποία και υπερψήφισα