Με αφετηρία αυτή τη φράση
του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ, μπορεί κανείς να ανιχνεύσει δυνατότητες αλλά
και αδυναμίες που προκύπτουν από διανοητικά στερεότυπα. Ως κατεξοχήν χώρα
ανέργων , με την καταβύθιση δημόσιου
και ιδιωτικού τομέα, η Ελλάδα θα έπρεπε
να προωθήσει δομές κοινωνικής οικονομίας, που
αλλάζουν τους συσχετισμούς δυνάμεων στην αγορά εργασίας και διασώζουν
ένα κάποιο επίπεδο μισθών και αξιοπρέπειας. Παλιά οι
Κεϋνσιανοί επικριτές του «παλαιοφιλελευθερισμού» υποστήριζαν ότι είναι
προτιμότερο κάποιοι εργάτες να ανοίγουν λάκκους και άλλοι να τους κλείνουν, από το να είναι και
οι μεν και οι δε άνεργοι. Σήμερα οι συνεταιρισμοί ανέργων που παράγουν π.χ. φτηνά έπιπλα ή αγροτικά προϊόντα ή υπηρεσίες φύλαξης παιδιών ή ηλικιωμένων ή
ο,τιδήποτε άλλο, δεν κάνουν εργασιοθεραπεία αλλά πραγματικό ΑΕΠ .
Ο τρίτος τομέας είναι «δυνάμει πόρος», όπως και οι συνταξιούχοι
είναι δυνάμει παραγωγικοί. Η παραγωγή ή συντήρηση υποδομών ποιότητας ζωής φαίνεται σαν μια ασημαντότητα από τον οικονομίστικο λόγο, που αναλώνεται πρωτίστως σε ζητήματα αναδιανεμητικά και ποσοτικά. Όμως η ζωή δεν είναι μονοδιάστατη και ο κοινωνικός μισθός δεν είναι αμελητέος
μπροστά στον εισπραττόμενο χρηματικό μισθό. Ένας διάσημος πολεοδόμος έλεγε : «Η πόλις είναι εισόδημα». O ευρών το νόημα αυτής της σιβιλικής
έκφρασης αμειμφθήσεται ιδεολογικά…
Ο τρίτος τομέας έχει αναδυθεί
και καταρρεύσει και ξανα-αναδυθεί – μας πληροφορεί πρόσφατο άρθρο σε αριστερή εφημερίδα. Από την εποχή
των ουτοπικών σοσιαλιστών μέχρι τους
σημερινούς συνεταιρισμούς , η δημιουργία
μη διευθυντικών και δημοκρατικών δομών στο χώρο της οικονομίας προοιωνιζόταν μια
άλλη κοινωνία. Όμως αυτές οι δομές ήταν πάντα σε «όσμωση» με το εξωγενές, αρχηγοκεντρικό και
συμφεροντολογικό πνεύμα του καπιταλισμού, ενώ συχνότατα δεν διέθεταν «κριτικά αντισώματα» για την αντιμετώπισή του. Τέτοια «αντισώματα»
ουδέποτε παρήγαγε ο αριστερός οικονομισμός και ο αντιεξουσιαστικός λόγος,
δεδομένου ότι αμφότεροι περιορίστηκαν σε πολιτικές ηθικολογίες.
Φυσικά η Ελλάδα πρέπει να έχει πλεόνασμα 10 δις μόνο για να πληρώνει τους τόκους των
δανείων, κι αυτό επιβάλλει πωλήσεις στη
διεθνή αγορά. Τον Αύγουστο του 2012 μαθαίναμε ότι η υπόθεση του ελληνικού αυτοκινήτου Πόνυ βαδίζει ακάθεκτη,
όμως δυο χρόνια αργότερα ακούσαμε ότι απλώς ότι «πήρε το πράσινο φως από το Υπουργείο »
!!! Να υποψιαστούμε ότι έχουμε το συνηθισμένο σαμποτάζ των διεθνών κέντρων
εξουσίας προς τις περιφερειακές οικονομίες, που κατέληξε στην αποβιομηχάνιση,
στο τραινάρισμα της μπύρας Βεργίνα ή στην αρπαγή της μπουκιάς των «Ελληνικών
Καλωδίων» από τη Ζήμενς ;
Η μνημονιακή αποικιοκρατία είναι
ικανή να πλήξει, με ή χωρίς φορολογία, παν το επιστητό. Αυτό ας το έχουν υπόψη
όσοι τσαλαβουτούν στα βαλτώδη νερά της υποταγής ή όσοι φαντασιώνουν ροβινσονιάδες
ελευθερίας.