«Η Ιστορία δεν γράφεται με βεβαιότητες»,
επιγράφει ένα άρθρο του στην ΑΥΓΗ ο Β.
Πάϊκος. Ορθότατα : Η ιστορία δεν είναι
μια ευθύγραμμη και ομαλή κίνηση, αλλά εμπεριέχει διακινδυνεύσεις . Και για το λόγο αυτό η
πολιτική της ευρείας Αριστεράς πρέπει
να καταγγέλλει αμείλικτα τους μνημονιακούς εφησυχαστές και να νουθετεί αδιάλειπτα τους εφησυχασμένους : Να δείχνει τα πραγματικά
εμπόδια(ανεξαρτήτως προεκλογικού πολιτικού κόστους) αλλά και να αποφεύγει τις «προκαταβολές» υπέρμετρης αισιοδοξίας και
θριάμβων………
Στη «18η
Ομιχλώδους του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» ο Μαρξ σαρκάζει τους Γάλλους
Δημοκράτες του 19ου αιώνα,
που θεωρούσαν ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν τον υποψήφιο δικτάτορα εκείνης της εποχής με τη φημολογία και τις ανατρεπτικές
διαδόσεις – όπως ο Ιησούς του Ναυή
γκρέμισε τα τείχη της Ιεριχούς με τις
σάλπιγγες !!!Σήμερα διάφοροι θεωρούν τα «τείχη» των ελληνικών χρεών επιδεκτικά κατεδάφισης, απλά και μόνο με την
συμπαράταξη νοτιοευρωπαϊκής κοινής
γνώμης και διαφόρων πολιτικών
δυνάμεων. Άλλοι πάλι αναφέρονται σε ένα διαφορετικό τρόπο διαπραγμάτευσης για το
χρέος, χωρίς να δηλώνουν την χρήση μιας
έξωθεν παραμέτρου (π.χ.
αναπροσανατολισμός της εξωτερικής πολιτικής)
που θα μπορούσε να εκμαιεύσει αλλαγές στη στάση των δανειστών.
Στη φυσική η θεωρία του χάους
αναφέρεται στην «υπόθεση» της
πεταλούδας, που μπορεί με το πέταγμά της να προκαλέσει τυφώνες στην
άλλη άκρη του κόσμου. Κάποιοι μεταφέρουν
τη συγκεκριμένη «υπόθεση» στην πολιτική πραγματικότητα , παραγνωρίζοντας ότι αυτή
διέπεται από μια σκληρή αιτιοκρατία, που δεν αποκλείει άλματα και
ποιοτικές αλλαγές αλλά προϋποθέτει μια ποσοτική συσσώρευση ανατρεπτικών δράσεων. Σήμερα η
«ελληνική πεταλούδα» δεν είναι
μεν ανήμπορη, αλλά ούτε και ικανή να προκαλέσει τυφώνες στα διεθνή κέντρα
αποφάσεων .
Λέει ο Έριχ Φρομ : «Ο
ελεύθερος άνθρωπος είναι αναγκαστικά ανασφαλής». Ο λαός αυτής της χώρας έχει
ανάγκη οικείωσης με το ρίσκο.
Δανείζομαι κάποιες κουβέντες της
Μ. Νεγρεπόντη-Δεληβάνη : «Το τραίνο
κατευθύνεται στο γκρεμό, αν πηδήξουμε μπορεί και να σκοτωθούμε, αλλά αν
μείνουμε σίγουρα θα χαθούμε». Και ο
Γιάννης Βαρουφάκης πρόσφατα θυμίζει την υπόσχεση του Τσώρτσιλ στους Βρετανούς
πολίτες, με το ξέσπασμα του πολέμου : «Αίμα και δάκρυα»… Αίμα και δάκρυα, γιατί
αυτό θα φέρει τη νίκη…
Όμως η πολιτική που καλεί τους πολίτες να
αναλάβουν διακινδυνεύσεις , έστω κι αν
αποφεύγει τις εξτρέμ παροχολογίες
και τα πιλάφια ενός μεταμνημονιακού παράδεισου, δεν μπορεί
να έχει έστω και μακρινή συγγένεια με
το μπαρμπούτι. Δεν μπορεί να
στηρίζεται σε δευτερογενή
δεδομένα που δεν έχουν καν αναδυθεί ή
να προεξοφλεί εξεγέρσεις συμπαράστασης στην Ελλάδα. Δεν μπορεί να αφήνει
χάσματα, ανάμεσα στην διαφαινόμενη πολιτική περιπέτεια και στον
υπαρκτό πολιτικό ορθολογισμό…