Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Τι τρέχει στη Γαλλία; Πώς είναι δυνατόν να
βγαίνει ο Αρνό Μοντεμπούρ, ο μέχρι προ ημερών υπουργός
Οικονομικών, και να καλεί σε αντιγερμανικό αγώνα (!) τόσο μέσω της συνέντευξής του στη
«Μοντ» που δημοσιεύθηκε μία μέρα πριν διαλύσει την κυβέρνηση ο πρόεδρος
Φρανσουά Ολάντ όσο και με την τελευταία του συνέντευξη στην τηλεόραση; Ο
Αρνό Μοντεμπούρ δεν
ήταν απλώς ένας αριστερός σοσιαλιστής υπουργός που απλώς ένιωσε να πνίγεται από
την πολιτική της κυβέρνησης Ολάντ και αισθάνθηκε την ανάγκη να πει τον καημό
του. Ο Μοντεμπούρ ήταν υπουργός Οικονομικών.
Αυτό σημαίνει ότι πέρα από τις προσωπικές
του πεποιθήσεις, ο Ολάντ τον τοποθέτησε στη θέση αυτήν επειδή
εκπροσωπούσε όχι μόνο τις ελπίδες Γάλλων εργαζομένων, αλλά πρωτίστως επειδή
εκπροσωπούσε τα συμφέροντα μερίδας της γαλλικής οικονομικής ελίτ. Τα όσα είπε
επομένως ο Μοντεμπούρ δεν αντανακλούν τις προσωπικές του
πολιτικές απόψεις, αλλά κυρίως όσα ήθελε να προβάλει στη φάση αυτή η μερίδα της
γαλλικής επιχειρηματικής ελίτ που εκπροσωπούσε. «Ολος ο κόσμος μάς ζητάει να
βάλουμε τέλος σε αυτές τις παράλογες πολιτικές λιτότητας που θάβουν την
Ευρωζώνη όλο και καλύτερα στην ύφεση... Να παραδεχτούμε ότι οι
πολιτικές λιτότητας κάνουν χειρότερα τα ελλείμματα αντί να τα μειώνουν»είπε.
Μα αν ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας χαρακτηρίζει «παράλογες» τις πολιτικές
λιτότητας που έχουν επιβάλει οι Γερμανοί σε όλη την Ευρώπη, τα πάντα στην ΕΕ
έχουν τιναχτεί στον αέρα! Ποιος «γαλλογερμανικός άξονας» και κολοκύθια!
Τρεις δημοσιογράφους της «Μοντ» κάλεσε στο
υπουργείο Οικονομικών ο Μοντεμπούρ για να του πάρουν τη συνέντευξη-βόμβα.
Σαρωτικός ήταν εναντίον της γερμανικής Δεξιάς της Ανγκελα Μέρκελ. «Αν έπρεπε
να ευθυγραμμιζόμαστε με την πιο εξτρεμιστική ορθοδοξία της γερμανικής Δεξιάς,
αυτό θα σήμαινε στην πράξη ότι η ψήφος των Γάλλων δεν έχει καμιά νομιμότητα!»
διακήρυξε μεταξύ άλλων, για να προσθέσει αμέσως: «Αυτό θα σήμαινε ότι ακόμη και
όταν οι Γάλλοι ψηφίζουν υπέρ της γαλλικής Αριστεράς,
στην πραγματικότητα θα ψήφιζαν υπέρ της εφαρμογής του προγράμματος της
γερμανικής Δεξιάς! Αυτό δεν μπορούμε να το δεχτούμε!» υπογράμμισε αποφασιστικά.
Δηλώσεις που στην ουσία σημαίνουν κήρυξη πολιτικού πολέμου εναντίον της
Γερμανίας. Δεν άφησε κανένα περιθώριο παρερμηνείας των δηλώσεών του,
διευκρινίζοντας τα πάντα. «Πρέπει να περάσει σε δεύτερη μοίρα η δογματική
μείωση των ελλειμμάτων που μας οδηγεί στη λιτότητα και στη συνεχή αύξηση της
ανεργίας... Τα μαθήματα της δεκαετίας του 1930(σ.σ.
της ανόδου του ναζισμού στη Γερμανία) θα έπρεπε να μας έχουν κάνει να
καταλάβουμε πως η ανεργία είναι αυτή που προκαλεί σκλήρυνση και αύξηση της βίας
στις ευρωπαϊκές κοινωνίες» τόνισε.
Συνέδεσε δηλαδή ευθέως την πολιτική της
λιτότητας που έχουν επιβάλει οι Γερμανοί σε ολόκληρη την ΕΕ με την
παρατηρούμενη ραγδαία άνοδο της φασιστικής ακροδεξιάς που σημειώνεται σε
ολόκληρη τηΓηραιά Ηπειρο.
Με δεδομένο ότι το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν αναδείχθηκε πρώτο κόμμα στη
Γαλλία προ τριμήνου, αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς την απήχηση των δηλώσεων του
Αρνό Μοντεμπούρ στον γαλλικό λαό αλλά και
στη γαλλική ελίτ. Φυσικά, ύστερα από αυτά που είπε, σε καμία περίπτωση δεν
μπορούσε να παραμείνει υπουργός σε μια γερμανόδουλη κυβέρνηση σαν αυτή του
Ολάντ, αλλά ο Μοντεμπούρ και το τμήμα της γαλλικής ελίτ που τον
στηρίζει επέλεξαν τη στιγμή της σύγκρουσης. Προφανώς και δεν είχαν καμιά
αυταπάτη ότι θα... πάρουν το κόμμα από τον Ολάντ τώρα.
Είναι προφανές όμως ότι ήθελαν τώρα, αυτήν τη
στιγμή, να σταλεί αυτό το αντιγερμανικό μήνυμα προς το Βερολίνο -και μάλιστα
από τα χείλη ενός ατόμου που λόγω της θέσης του προσδίδει ιδιαίτερο κύρος στο
μήνυμα αυτό. Η στάση του Γάλλου τέως υπουργού Οικονομικών έθεσε το ζήτημα ωμά
και τώρα όλη η Ευρώπη περιμένει την έμπρακτη απάντηση: Θα τολμήσει η γαλλική οικονομική
ελίτ, ναι ή όχι, να συγκρουστεί με τους Γερμανούς, οι οποίοι μετατρέπουν
ταχύτατα την ΕΕ
σε Τέταρτο Γερμανικό Ράιχ -και στο πλαίσιο αυτό καθυποτάσσουν
όλο και περισσότερο και τη Γαλλία; Αν το γαλλικό κατεστημένο αντιταχθεί στα
γερμανικά σχέδια, οι Γερμανοί είναι υποχρεωμένοι να κάνουν πίσω. Οχι γιατί
φοβούνται τους Γάλλους, αλλά επειδή χωρίς Γαλλία ούτε το ευρώ ούτε η ίδια η ΕΕ
μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν. Ιδωμεν...
*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Τρίτη 2
Σεπτεμβρίου 2014