«Η Θεσσαλονικιά οικολόγος που κατατροπώνει τον κομμουνιστή δήμαρχο»….

Υπό τον παραπάνω τίτλο, μαθαίνουμε   :

«Σαράντα Μαΐων, δικηγόρος, οικολόγος και ακτιβίστρια, με τέσσερα παιδιά. Eπιδίωξε αλλά δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στην υποψηφιότητά της για Δήμαρχος Θεσσαλονίκης και κατέβηκε μόνη της».

Α, ώστε ζήτησε την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ ! Μα αυτό είναι πρωτοφανές ! Κι εγώ που νόμιζα ότι μόνο ο γνωστός ιερωμένος που παραμένει διάκος ενώ επιθυμεί διακαώς να γίνει επίσκοπος, ζήτησε υποστήριξη  του ΣΥΡΙΖΑ για την υποψηφιότητα του περιφερειάρχη….

 Η νεοεκλεγείσα δημοτική σύμβουλος Θεσσαλονίκης  με τον συνδυασμό "Γειτονιές σε δράση - Οικολογία-Αλληλεγγύη-Πολιτισμός", Ελεάννα Ιωαννίδου, απαντά με ανάρτησή της στο facebook στην απόφαση του δημάρχου Πάτρας Κώστα Πελετίδη να επιτρέψει την δωρεάν στάθμευση αυτοκινήτων στο κέντρο της πόλης.

Κακή, κάκιστη η απόφαση του δημάρχου Πάτρας,  αλλά μήπως εδώ, πέρα από την κριτική διάθεση της Ιωαννίδου,  υπάρχει και μια δόση μνησικακίας; Υπενθυμίζω ότι κάποιοι όπως ο υποφαινόμενος δεν περίμεναν αφορμές και δεν έκαναν αλισβερίσια , αλλά ευθέως μίλησαν (και μιλούν)για τον οικονομισμό που χαρακτηρίζει μεγάλο τμήμα της Αριστεράς….

"Στην Πάτρα, ο στηριζόμενος από το Κ.Κ.Ε. δήμαρχος επέλεξε ως πρώτη του πράξη να απελευθερώσει τις ελεγχόμενες θέσεις στάθμευσης, ενθαρρύνοντας με αυτό τον τρόπο την είσοδο Ι.Χ. στο κέντρο.
Η αντίληψή του για το δημόσιο χώρο είναι λαϊκιστική, δείχνει ακριβώς το πόσο δρόμο έχει η "ορθόδοξη" αριστερά, για να επαναπροσεγγίσει την έννοια του δημόσιου αγαθού και διαφωνώ κάθετα, υπενθυμίζοντας τη ρήση του δημάρχου της Μπογκοτά πως "μια προηγμένη πόλη δεν είναι ένα μέρος, όπου οι φτωχοί μετακινούνται με αυτοκίνητα, αλλά αυτή, όπου ακόμη και οι πλούσιοι χρησιμοποιούν μέσα μαζικής μεταφοράς"

Συμπαθέστατη η άρση των ταξικών-κυκλοφοριακών  αντιθέσεων, που εγκλείεται  στην ευχολογιακή αποστροφή  του Δημάρχου της Μπογκοτά. Εδώ  όμως αυτό που έχει νόημα και είναι υπερασπιστέο,  είναι η  πραγματική κατανόηση  του δημόσιου χώρου –  όχι απλά ως χώρου που ανήκει στον καθένα,  αλλά και ως χώρου στον οποίο   δεν γίνεται το  ο,τιδήποτε....Πιστεύω ότι αυτή η κατανόηση είναι ευχερέστερη για τους κριτικούς  πολίτες που σήμερα εστιάζουν στα μεγάλα προβλήματα της  ελληνικής κοινωνίας όπως είναι η μνημονιακή νεοαποικιοκρατία,  παρά στους μασώντες τα λόγια τους και οικο-αναχωρητές κάθε είδους…