του Λεωνίδα Χ.
Αποσκίτη*
Ένα φάντασμα πλανιέται πάλι πάνω από την Ευρώπη, αλλά και όλο
τον κόσμο: Ο μυστικός στρατός που δεν θέλει τον Μεγάλο Αδελφό και την παγκόσμια
αυτοκρατορία του!
Ο νεοϊμπεριαλισμός των Ηνωμένων Πολιτειών προσπάθησε να
επαναφέρει, στα πλαίσια της Νέας Τάξης, την ρωμαϊκή αυτοκρατορική συμπεριφορά
κατά γράμμα. Το υπ’ αριθμόν ένα μάθημα των Ρωμαίων ήταν ότι δεν φθάνει να είναι
μια χώρα μεγάλη δύναμη, αλλά πρέπει ολόκληρος
ο κόσμος να το γνωρίζει αυτό και να την φοβάται. Όπως οι Ρωμαίοι ανέπτυξαν
τις τεχνικές προπαγάνδας της εποχής τους για να αποδείξουν την ισχύ τους, έτσι
η 24ωρη κάλυψη των αμερικανικών επιχειρήσεων και της «ενσωματωμένης» πλύσης
εγκεφάλου στα διεθνή ΜΜΕ προωθεί τον ίδιο σκοπό.
Όμως, η πεποίθηση ότι οι ελεύθερες ανταλλαγές, τα ανοιχτά
σύνορα, η μετατροπή των ανθρώπων σε σύγχρονους νομάδες, η παγκοσμιοποίηση και η
διάδοση του δυτικού πολιτισμού είναι κάτι καλό για ολόκληρο τον κόσμο,
αμφισβητείται πλέον ευρέως και δυναμικά. Η τάση να ωφεληθούμε μεν από την καλή
κληρονομιά της Δύσης (επιστημονική, κοινωνική κλπ...), αλλά να κλείσουμε την
πόρτα στον Εκδυτικισμό και τις προτεραιότητες του οικονομικού
νεοφιλελευθερισμού, διατυπώνεται ανοικτά από προβληματισμένους ανθρώπους,
ανεξάρτητα από τις φιλοσοφικές ή θρησκευτικές καταβολές τους. Και ενώ φαίνεται
ότι ο βόθρος της απληστίας διαποτίζει σιγά-σιγά όλο τον κόσμο, η ιδεολογία τής
απο-ανάπτυξης κερδίζει συνεχώς έδαφος ακόμα και μέσα στις ίδιες τις
αναπτυγμένες δυτικές χώρες. Φωνές για μια επιστροφή σε κλασσικές ηθικές αξίες,
στην φυσική αρμονία και για μια επαναστατική «παραδοσιοκρατία» δυναμώνουν μέρα
με την μέρα.
Το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών ήταν ένα
πρώτο, αλλά ηχηρό, μήνυμα ενάντια στις στρατηγικές των νεοφιλελεύθερων,
ολιγαρχικών παγκόσμιων επιτελείων. Το δε εντυπωσιακό είναι ότι το αντισυστημικό
ράπισμα δια της ψήφου δόθηκε από διαφορετικές αφετηρίες του παλιού πολιτικού
φάσματος. Ο κόσμος αλλάζει. Το μέτωπο του πολέμου δεν είναι πλέον ανάμεσα σε
μια καπιταλιστική δεξιά και μια εκφυλισμένη αριστερά.
Όλο και πιο πολλοί άνθρωποι καταλαβαίνουν καλά ότι, αυτό που η
αποικιοκρατική εποχή είχε ονομάσει, δια στόματος Κίπλινγκ, «φορτίο του Δυτικού ανθρώπου» απέναντι στα «καθυστερημένα» έθνη, έχει
ολοκληρώσει τον κύκλο του. Το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσαν πλέον να φέρουν
οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ε.Ε. για τον κόσμο είναι δημοκρατία και ελευθερία.
Όλο και πιο περισσότερο γίνεται κατανοητό ότι η περιπλοκότητα του σημερινού
κόσμου έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από την ρηχή ανάγνωση περί δυτικής
ηγεμονίας.
Ήδη έχουν αρχίσει να πληθαίνουν οι τάξεις αυτού του μυστικού
επαναστατικού στρατού της Συνείδησης από εθελοντές που κλήθηκαν από μια εσώτερη
φωνή, από μια μνήμη που μίλησε στο αίμα τους. Η αρχική μήτρα τους ήταν το
Σηάτλ, τον Δεκέμβριο του 1999, όταν έγινε η πρώτη μεγάλη αντίδραση ενάντια στην
Παγκοσμιοποίηση. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν «ενάντια στα αφρίζοντα
κύματα της απληστίας» και τραγούδαγαν «είμαστε εδώ με την εντολή του πνεύματος
και την εξουσία της φύσης ... για να υπερασπιστούμε και να δοξάσουμε το
πραγματικό, το φυσικό, το ανθρώπινο και βασικό».
Μετά τον Μάη του ’68, το εμβληματικό «Power to the People» έλεγε: «Πες πως θέλεις μια επανάσταση –
Καλύτερα να ξεκινήσουμε αμέσως – Σήκω λοιπόν όρθιος. Και βγες στο δρόμο».
Στην συνέχεια, όχι μόνο η ροζ αριστερά «του χαβιαριού», αλλά και
η λεγόμενη επαναστατική αριστερά προσκολλήθηκαν στο κατεστημένο της παγκοσμιοποίησης.
Όχι μόνο γιατί συμπορεύτηκαν με τα ιδεολογήματα αυτά (ανοιχτά σύνορα, ατομικά
δικαιώματα...), αλλά γιατί βολεύτηκαν μιλώντας, δήθεν, για ελευθερία, όπως οι
γέροι της παλιάς εποχής μιλούσαν «υπέρ πίστεως και πατρίδος»... εννοώντας μόνον
την βολή τους.
Από την δεκαετία του ’70 και ύστερα, η «επανάσταση» μόνο
ζητούσε, αλλά οι Επαναστάσεις γίνονται απ’ αυτούς που είναι έτοιμοι να δώσουν.
Έτσι, η απελπισία από την ήττα του μαρξιστικού οικονομισμού και το σκόρπισμα
των απογοητευμένων επαναστατών επέτρεψε στην μαύρη εξουσία της New World Order να θεμελιωθεί πάνω στον σφετερισμό του καθημερινού ανθρώπινου
μόχθου.
Ο Γιάννης Τσαρούχης τόχε προβλέψει αυτό όταν βρέθηκε στην Σχολή
Καλών Τεχνών του Παρισιού στα γεγονότα του Μάη και κατάλαβε ότι, με το να
κολλάς χαρτιά και να γράφεις συνθήματα με λαδομπογιά, δεν αλλάζουν οι
καταστάσεις. Όπως εξομολογήθηκε αργότερα σε μια συνέντευξή του, εξήγησε στους
φοιτητές ότι πρέπει να αλλάξουν τα μυαλά και οι προκαταλήψεις. Τους είπε
χαρακτηριστικά: «Ό,τι καλύτερο είχε η γαλλική ζωγραφική απέφυγε αυτή τη
σχολή! Ο Ματίς, ο Ρουσσώ, όλοι αυτοί πέρασαν για μια εβδομάδα μόνο από εδώ και
σεις θέλετε να την καταλάβετε για πάντα; Πρέπει να την εγκαταλείψετε και να μην
γυρίσετε ποτέ. Όποιος καταλαμβάνει μια σχολή είναι πιο πιθανό να γίνει αύριο
αρτηριοσκληρωτικός καθηγητής, παρά ένας ανανεωτής».
Σήμερα, όλοι αρχίζουν και νιώθουν ότι απέναντί μας δεν είναι
μόνο μια Τράπεζα ή ένα Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αλλά η κορυφή ενός σκοτεινού
κύματος από μια απάνθρωπη μήτρα...
Θυμόσαστε το μήνυμα του Νήο προς τους agents-πράκτορες που αστυνομεύουν το Matrix: «Ξέρω ότι φοβάστε. Φοβάστε εμάς.
Φοβάστε την αλλαγή... Θα δείξω στους ανθρώπους αυτό που δεν θέλετε να δουν. Θα
τους δείξω έναν κόσμο χωρίς εσάς. Έναν κόσμο χωρίς νόμους και ελέγχους... Έναν
κόσμο όπου όλα είναι δυνατά...».
Αυτό τον κόσμο έχουν αρχίσει εκατομμύρια άνθρωποι να
ονειρεύονται και να συμμερίζονται αυτό που λέει στην τραγωδία του Σοφοκλή η
Αντιγόνη: «Ούτοι συνέχθειν
αλλά συμφιλείν έφυν». Μα δεν γεννήθηκα για να συμμερίζομαι το μίσος,
αλλά για να αγαπώ!
Πρόκειται για μια παγκόσμια «συνωμοσία» του Καλού, της οποίας
πυρήνες «εν υπνώσει» βρίσκονται σε κάθε έθνος της Γης, σε κάθε κοινωνία, σε όλα
τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.
Δεν μιλάνε γι’ αυτούς τους «επαναστάτες» τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις,
δεν είναι στο στόχαστρο των κομματικών και κυβερνητικών επιτελείων, δεν μπορούν
να τους εντοπίσουν οι κάμερες και οι δορυφόροι των Επικυρίαρχων.
Οι περισσότεροι απ’ αυτούς εργάζονται υπομονετικά στα
παρασκήνια, σε κάθε χώρα, σε κάθε πόλη μέσα στις αντίξοες συνθήκες του
σύγχρονου κόσμου.
Είναι μια βουβή επανάσταση που επιταχύνει το βήμα της
καθημερινά, την ώρα που η ατζέντα της παγκοσμιοποίησης αναχαιτίζεται. Μια
επανάσταση από τα μέσα προς τα έξω, από τα μύχια της ψυχής προς τον ανώτερο
φλοιό του εγκεφάλου.
Ένας σιωπηλός διαλογισμός που φουσκώνει σαν μεγάλο ποτάμι για να
βγει σαν εξεγερσιακή κραυγή, όταν γίνει αισθητός ο αγαθός παλμός.
Και τότε, όπως λέει ένα παλιό Παλαιστινιακό τραγούδι, «Αν ο λαός επιμένει για τη ζωή, η
μοίρα πρέπει να υπακούσει και η νύχτα θα φύγει και οι χειροπέδες θα σπάσουν».
*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.86, Ιούνιος 2014