Του Σπύρου Στάλια*
……Ουδέποτε
στην νεώτερη ελληνική ιστορία τόσοι λίγοι εξαπάτησαν τόσους πολλούς, με τόση ευκολία…….
Οι Έλληνες φαίνεται ότι έχουν πιστέψει
-όπως οι ευρωεκλογές έδειξαν - ότι ο δρόμος για την επανεκκίνηση της χώρας προς
την ευημερία περνά κατ’ αρχήν μέσα από μια μακροχρόνια σκληρή λιτότητα, αορίστου
διαρκείας, με ότι αυτό συνεπάγεται, και από την συνεχή άγρια φορολογία για την σωτηρία
πρωταρχικά των τραπεζών.
Δεν τέθηκε καν το εύλογο ερώτημα, μα πως
υπάρχουν λεφτά για τις τράπεζες και όχι λεφτά για την υγεία ή την παιδεία ή την
ανάπτυξη;
Αυτό το ερώτημα ευθύς εξ αρχής θα έπρεπε
να το θέσουν οι σεβαστοί Δικαστές μας, πριν πάρουν γενικώς οποιεσδήποτε αποφάσεις,
αλλά ούτε και αυτοί το έπραξαν. Αποφάσισαν όμως ότι υπάρχουν λεφτά γι’ αυτούς!
Το σύστημα έτσι όπως είναι δομημένο δεν
αμφισβητείται λες και είναι φυσικός νόμος. Χρησιμοποιείται η ηθική του, για να
κρίνουμε ο ένας τον άλλον, να κατηγορήσουμε ο ένας τον άλλον για λαϊκισμό, για
εγκληματικές παραλείψεις κατά το παρελθόν, για να αυτομαστιγωθεί ο λαός ως
ένοχος και αμαρτωλός και για να διαιρούνται ακόμα πιο πολύ οι εργαζόμενοι.
Η σύγχυση είναι τόσο μεγάλη, που ενώ η
καθεστηκυία τάξη και το πολιτικό σύστημα παραδέχονται ότι το σύστημα του ευρώ
είναι ένα, μοναδικό, αιώνιο, παντός καιρού, καθορισμένο, μιλούν για λαϊκή δεξιά,
για την μεγάλη αριστερά και ακόμα -το ακούσαμε και αυτό εκεί στο Ποτάμι στο
(Λ)αύριο- για την σύγκλιση νεοφιλελεύθερων και σοσιαλιστών!
Πλήρης αναντιστοιχία
πολιτικού λόγου και πραγματικότητας. Πλήρης σύγχυση. Πλήρης αγραμματοσύνη.
Πράττουν νεοφιλελεύθερα - μιλούν αριστερά, ή την γλώσσα της λαϊκής δεξιάς, με στόχο μια εξουσία που δεν θα ελέγχουν αλλά θα
ελέγχονται από αυτή.
Η αίσθηση μου είναι ότι φτάσαμε εδώ που
φτάσαμε από μα περιφρόνηση προς την γνώση, πρωτοφανή για τους νεοέλληνες και
για το Ελληνικό Κράτος. Ουδέποτε στην νεώτερη ελληνική ιστορία τόσοι λίγοι
εξαπάτησαν τόσους πολλούς, με τόση
ευκολία. Όπως η Κίρκη τους συντρόφους του Οδυσσέα τους μετέτρεψε σε γουρούνια, κάτι
τέτοιο έγινε και με μας.
Συνοπτικά το νομισματικό μας σύστημα απέκοψε
κάθε δεσμό με την πραγματική οικονομία, που εκφράζει τις ανάγκες και τις αξίες
της κοινωνίας.
Αυτό έγινε, αφού αφήσαμε το πιστωτικό μας σύστημα να
αλωθεί από μια πλούσια ελίτ, η οποία με την συνεργασία των πολιτικών,
υπονόμευσε την κοινωνική εμπιστοσύνη με αποτέλεσμα, παρά την δημοκρατική
επίφαση, η χώρα όπως και η ΕΕ, να κυβερνώνται με βάση τα αρπακτικά και
διεστραμμένα συμφέροντα του τραπεζικού συστήματος.
Η μεταβολή αυτή έδωσε στους τραπεζίτες
την δύναμη να ελέγχουν την ροη των κεφαλαίων στην ΕΕ αλλά και παγκοσμίως και να
δημιουργούν μυθώδεις πιστώσεις τις οποιες το ίδιο τιμολογούσε πέραν παντός ελέγχου.
Το αποτέλεσμα ήταν, όπως και στο μεσοπόλεμο,
μικρές ομάδες ανθρώπων, εισοδηματίες, και ο πιστωτικός κλάδος να
πραγματοποιήσουν μυθώδη κέρδη μέσα από ελεεινά
οικονομικά εγκλήματα.
Τα κέρδη αυτά τα εγκολπώθηκαν οι ίδιοι,
ενώ ταυτόχρονα η πραγματική παραγωγή γνώριζε πολύ μικρή ανάπτυξη, τα κέρδη μειώθηκαν,
η ανεργία αυξήθηκε, οι μισθοί, ως κλάσμα του ΑΕΠ, μειώθηκαν και φυσικά η κοινωνική
ανισότητα άρχισε να εξαπλώνεται. Όλοι αιφνιδίως βρέθηκαν με χρέη. Πρώτα θύματα οι
νέοι και οι γυναίκες. Πίσω από όλα αυτά στέκεται η αιτία. Η δύναμη από τον λαό μεταφέρθηκε
μέσω των πολιτικών στις τράπεζες που ήσαν πέραν παντώς ελέγχου. Η απορύθμιση των
πιστώσεων έδωσε την δυνατότητα στο τραπεζικό σύστημα να δημιουργεί πλούτο μέσα
από τα σπλάχνα του, να κάνει πλουσιότερα τα μέλη του και όσους το υπηρετούν (πολιτικούς
και ΜΜΕ), και να αποσπαστεί από την πραγματική οικονομία.
Αλλά όλα αυτά έχουν ένα δραματικό τέλος
γιατί η ελεύθερη πιστωτική αγορά δεν αυτορυθμίζεται και όταν οι υποχρεώσεις
ξεπερνούν τα περιουσιακά στοιχεία η καταστροφή
είναι αναπόφευκτη.
Ο υπερβολικός δανεισμός και η ξετσίπωτη κερδοσκοπία από τους Τραπεζίτες
καταβύθισαν το τραπεζικό σύστημα και οδήγησαν στην κρίση του 2008-9 από την οποία
η ΕΕ και η Χώρα μας ακόμα δεν συνήλθαν.
Για να σωθούν οι τραπεζίτες προσέφυγαν
με την βοήθεια των πολιτικών στους φορολογούμενους. Πρωτοφανές γεγονός. Με άλλα
λόγια οι αποταμιεύσεις των καταθετών-αποταμιευτών στις τράπεζες ήσαν μεγαλύτερες
από τον δανεισμό που είχαν χορηγήσει οι τραπεζίτες. Η κρίση του ιδιωτικού τομέα μεταφέρθηκε στο δημόσιο τομέα που
έγινε ο αμαρτωλός της οικονομίας.
Μέχρι σήμερα κανείς τραπεζίτης δεν πήγε
φυλακή για ότι έγινε!
Αντιθέτως, απαίτησαν οι τραπεζίτες
από τους πολιτικούς, να επιβάλουν πολιτικές λιτότητας σε όλη την Ευρώπη όπως
και στη χώρα μας. Πολιτικές της δεκαετίας του 1920. Η λιτότητα, η μείωση μισθών,
εισοδημάτων, κοινωνικών δαπανών, η διάλυσης του κράτους έχει ως αποτέλεσμα να προστατεύει
τις αξίες που οι τράπεζες κρατούν, δηλαδή τις αξίες των δανείων και των χρεών
και να αγοράζουν κοψοχρονιά τα φιλέτα του κράτους.
Καθώς τα εισοδήματα, μισθοί και
συντάξεις πέφτουν, τόσο πιο πολύ τα χρέη αυξάνονται. Δηλαδή το αποτέλεσμα των πολιτικών
της λιτότητας επιδεινώνει την θέση των νοικοκυριών και επιχειρήσεων.
Έτσι τιμωρούνται οι αθώοι για την κρίση ενώ επιβραβεύονται
οι ένοχοι. Εδώ φτάσαμε με τα ζόμπι οικονομικά.
Φυσικά τις πολιτικές λιτότητας τις ζήσαμε
σε όλη την διάρκεια του μεσοπολέμου με δραματικά αποτελέσματα που μας οδήγησαν
στην ουσία στον καταστροφικότερο πόλεμο που έγινε ποτέ. Ουδέποτε στην ιστορία
της οικονομίας η λιτότητα δεν παρήγαγε πλούτο και πρόοδο. Παρήγαγε πλούτο για λίγους,
καταστροφή της μεσαίας τάξης, ανελευθερία και καταστροφή.
Παρά την επιφαινόμενη σωτηρία των τραπεζών,
αυτές αδυνατούν πια να χρηματοδοτήσουν την οικονομία. Είναι μυθώδη τα ποσά που χρεωστάει
η μια στην άλλη. Αυτοί που θα έπρεπε να επιζητήσουν πιστώσεις για νέες επενδύσεις,
η βιομηχανία ή η παραγωγή γενικότερα, χάρις
στις τράπεζες, είναι καταχρεωμένες. Τα νοικοκυριά επίσης. Η ανεργία βρίσκεται
σε πρωτοφανή ύψη. ΟΙ μισθοί, κέρδη και εισοδήματα έχουν μειωθεί δραματικά. Η ανασφάλεια έχει εξαπλωθεί παντού.
Ποιος τρελός θα επενδύσει σε τέτοιο περιβάλλον.
Μα μόνο το Κράτος. Αλλά αυτό δεν μπορεί αυτό να το κάνει, όπως και κάθε χώρα μέλος
της ΕΕ, αφού δεν έχει στα χέρια του την εξουσία
που θα χορηγεί πιστώσεις στην παραγωγή. Αποτέλεσμα
ανεργία και φτώχεια.
Η ‘κοινωνική σιωπή με φόβο’ έχει εξαπλωθεί παντού.
Η παντελής άγνοια του πολιτικού συστήματος και του λαού για το τι είναι το χρήμα
και πως το πιστωτικό σύστημα λειτουργεί, είχε σαν αποτέλεσμα η κρίση όλους να
τους αιφνιδιάσει και ο καθένας να κοιτάζει την δική του σωτηρία.
Οι πολιτικοί συνωθούμενοι στα τραπεζικά
γραφεία για λίγη εξουσία και ο λαός σιωπηλός να σωθεί ότι μπορεί δήθεν να σώσει.
Αυτή ακριβώς η άγνοια κατέστησε ακόμα
πιο ισχυρούς τους πιστωτές μας να επιβάλουν ότι θέλουν στους πολιτικούς μας και
η σιωπή να γίνεται εντονότερη και οι ηλίθιοι να αισιοδοξούν.
Έτσι ο κόσμος χάνεται από άγνοια! Ο λυγμός
θα ακουστεί στο τέλος από έκπληξη και ελπίζω μετά να ακουστεί μια κραυγή μήπως φέρει
την ανάσταση.
*Οικονομολόγος ΜΑ, Ph.D
τ. Διευθύνων Σύμβουλος ΟΛΠ