Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Με «ανοίγματα» προς την
«κεντροαριστερά», απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ στα μέτρια εκλογικά αποτελέσματα, για να
εμποδίσει την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας προκαλώντας εκλογές το 2015. Ο
κίνδυνος βέβαια τέτοιας τακτικής είναι η αριστερά να υπονομεύσει περαιτέρω τη
σαφήνεια του μηνύματός της. Η έλλειψη σαφήνειας, σε στρατηγικό επίπεδο,
παραμένει κύριο πρόβλημα και κύρια πρόκληση σήμερα για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αν η εναλλακτική στα Μνημόνια ήταν σαφής και
πειστική, αν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε αποφασιστικά αυτά που πρέπει για να πάει η χώρα
στην αναγκαία σύγκρουση με τους πιστωτές, αν διέθετε ισχυρό εσωτερικό/διεθνή
πολιτικό λόγο, αίσθηση ιστορικότητας και «ενσυναίσθηση» της χώρας και των
ανθρώπων της, ανοιγόταν σε άλλους ανθρώπους/δυνάμεις αντί να φτιάχνει «γραμμές
Μαζινό» περί τις καρέκλες κομματικής εξουσίας, αναπαράγοντας εσωκομματικά τις
κοινωνικές παθογένειες, με
άλλη γραμμή σε εθνικά-μεταναστευτικό, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τη ΝΔ όχι με
4% αλλά με 24%, στην κατάσταση που είναι η Ελλάδα. Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου
θα ήταν παρελθόν.
Αυτά είναι τα στρατηγικά
προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ. ‘Εχει ίσως μια τελευταία ευκαιρία να τα αντιμετωπίσει.
Αν μπορέσει το μέλλον είναι δικό του. Αν όχι, τότε είτε θα αποτύχει να
αποσπάσει αναγκαία πλειοψηφία για να κυβερνήσει στις εκλογές, παρόλες τις
«μεταγραφές», οδηγούμενος σε ραγδαία μετεκλογική μείωση επιρροής, είτε δεν θα
μπορέσει να κυβερνήσει αποτελεσματικά.
Διευρύνσεις, μνημόνιο, ΓΑΠ
Φανταζόμαστε ότι δεν θα
συμβεί, αν όμως οι «μεταγραφές» περιλάβουν πρόσωπα εκτεθειμένα ως πρωτεργάτες
της μνημονιακής καταστροφής, η Κουμουνδούρου κινδυνεύει να πάρει τους
«εκπροσωπούντες», χάνοντας τους «εκπροσωπούμενους» ψηφοφόρους. Οι
«κεντροαριστεροί» πάνε ΣΥΡΙΖΑ γιατί διαφέρει, όχι γιατί μοιάζει στα πρώην
κόμματά τους!
‘Οσα ανοίγματα έκανε ο
ΣΥΡΙΖΑ προς μετριοπαθέστερες, πιο καθησυχαστικές θέσεις έδιωξαν αντισυστημικούς
ψηφοφόρους προς αριστερότερα ή την ακροδεξιά, χωρίς να προσελκύσουν από δεξιά.
Οι ψηφοφόροι γνωρίζουν άριστα την τραγική κατάσταση στη χώρα. Δεν ψηφίζουν αντιμνημονιακά στα
απαιτούμενα ποσοστά γιατί δεν εμπιστεύονται τους αντιμνημονιακούς.
Εξωραϊζοντας την κατάσταση, δεν καθησυχάζεις, τρομάζεις τους ψηφοφόρους που
λένε «κι αυτοί το ίδιο είναι!». (Στοιχειώδες μεν, αλλά δεν χωράει σε
επικοινωνιολόγου κεφάλι. Σε κατάσταση «Βαϊμάρης» είναι εγκληματικό να ακούς
επικοινωνιολόγους).
Φυσικά δεν είναι
«προδότης» κάθε μέλος της ΔΗΜΑΡ, ίσως ούτε και όλοι οι συνεργάτες του ΓΑΠ. Αλλά
τι συμβολίζει η συνεργασία με τον Βουδούρη, που υπεραμύνεται ακόμα της
μνημονιακής ψήφου του; ‘Η το Μνημόνιο είναι καταστροφή και πρέπει να σταματήσει
ή είναι συζητήσιμο. Ολίγον
έγκυος δεν υπάρχει.
Με τον ΓΑΠ και ΣΙΑ τα
πράγματα είναι εντυπωσιακότερα. Ο πρώην Πρόεδρος (και καταστροφέας) του ΠΑΣΟΚ
πρωταγωνίστησε στη μνημονιακή υποδούλωση/καταστροφή και τη μεγαλύτερη απάτη της ευρωπαϊκής ιστορίας
(«λεφτά υπάρχουν»). Ενδεχομένως διέπραξε εσχάτη προδοσία. Δρούσε υπό την
επιρροή Διεθνούς Συμβούλων – «πρακτόρων» της «Παγκοσμιοποίησης», που δεν είδε η
Ελλάδα μετά τον Πιουριφόι. Ως ΥΠΕΞ, άσκησε την πιο αναθεωρητική, φιλοτουρκική,
φιλοαμερικανική πολιτική. Παρολίγον να καταλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία δια
του σχεδίου Ανάν, γεωπολιτικού προπομπού Δανειακών και Μνημονίων. Αυτός και οι
συνεργάτες του υπήρξαν το πιο αποτυχημένο πολιτικό team στη Ελλάδα μετά την κάθοδο των Δωριέων. ‘Ό,τι αγγίζει, τη ΔΗΜΑΡ
π.χ., το καταστρέφει. Είπαμε να διευρυνθεί, όχι να καταστραφεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κλείνει το «παράθυρο
ευκαιρίας» για τον Τσίπρα
Ο ελληνικός λαός και η
ελληνική τραγωδία προσέφεραν το 2011-12 στη «ριζοσπαστική αριστερά» και τον
Αλέξη Τσίπρα μια εξαιρετικά σπάνια, ιστορική ευκαιρία, από αυτές που
εμφανίζονται μία ή δύο φορές τον αιώνα σε κόμματα και πολιτικούς. Κάποτε θα
γραφτεί η ιστορία της περιόδου, με ποιες παρεμβάσεις, για ποιες βαθύτερες
αιτίες εκτοξεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, που ούτε προέβλεπε, ούτε φανταζόταν τέτοια άνοδο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αύξησε εννέα φορές την εκλογική του επιρροή και παρολίγον να κερδίσει
τις εκλογές του 2012, όχι γιατί έκανε την α’ ή β’ διεύρυνση, αλλά γιατί ο
Πρόεδρός του, ενεργώντας με «αυθορμητισμό», δηλαδή σε σχέση ανάδρασης, καλής
επικοινωνίας με τον λαό, εμφάνισε το κόμμα του ως εθνικό υποψήφιο διακοπής της
μνημονιακής καταστροφής, τοποθετούμενος ορθά στα κύρια εθνικά ζητήματα της
περιόδου.
Δύο χρόνια μετά το
αποτέλεσμα του 2012, η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει στομωμένη, το «παράθυρο
ευκαιρίας» για το κόμμα και τον ηγέτη του πιθανώς κλείνει, με τραγικές τελικές
συνέπειες για την αριστερά και τη χώρα. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ
εγκατέλειψε ανεπαίσθητα τη θέση υποψηφίου ηγεμονικού υποκειμένου, διεκδικούντος
τη σωτηρία της χώρας από την καταστροφή και υποδούλωση και τείνει να δώσει την
εικόνα «κόμματος για τον εαυτό του», με βασικό «άξονα» του πολιτικού του
«σήματος» το «είμαστε καλύτεροι από τους άλλους». Τέτοια πολιτική αντιστοιχεί
σε συνθήκες ανταγωνισμού για τη διακυβέρνηση μη απειλούμενου κράτους, όχι σε
συνθήκες καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας και του έθνους-κράτους.
Με τις σημερινές
πολιτικές, οργανωτικές, διεθνείς συνθήκες, η Αριστερά κινδυνεύει να μην
εξασφαλίσει επαρκή «αντιμνημονιακή» πλειοψηφία, ή να μην μπορέσει να ασκήσει
επιτυχή αντιμνημονιακή πολιτική ακόμη κι αν εξασφαλίσει τέτοια πλειοψηφία, ή,
ακόμα χειρότερα, να οδηγήσει τη χώρα σε χαοτική περιδίνηση ανερχόμενη τυχόν
στην κυβέρνηση. Τέτοια
εξέλιξη, με τη σειρά της, κινδυνεύει είτε να «κλειδώσει» τη χώρα σε
παρατεταμένη καταστροφική παρακμή δεκαετιών (αλά Ανατολική Ευρώπη), είτε
να οδηγήσει στην ολοκλήρωση της οικονομικής με πολιτική (ή και γεωπολιτική)
καταστροφή.
Κρίση καθεστώτος, όχι
πολιτικής
Η σταδιακή διάλυση των
υλικών προϋποθέσεων της αστικής δημοκρατίας μπορεί να οδηγήσει σε «αλλαγή
καθεστώτος» και, τελικά, σε καταστροφή συνολικά – ανεξαρτήτως πολιτικής
εκπροσώπησης - της λαϊκής κεντροαριστερής παράταξης που ιστορικά στήριξε, από
τη δεκαετία του 1940, αν όχι τους δύο τελευταίους αιώνες, με τους αγώνες και το
αίμα της, τη δημοκρατία και τα εθνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Σε αντίθεση με το 1949,
ενδεχόμενη αριστερή ήττα τώρα κινδυνεύει να εκληφθεί όχι ως προϊόν
«ανικανότητας» αλλά «προδοσίας».
Υπάρχουν ακόμα περιθώρια να αποφευχθεί τέτοιο αποτέλεσμα, μειώνονται
όμως ταχέως, όσο η ηγεσία της αριστεράς δεν βγάζει τα αναγκαία συμπεράσματα από
τις αρνητικές εμπειρίες της.
Μια «καταιγίδα» από
«κείμενα συμβολής» διαφόρων τάσεων ενόψει Κεντρικής Επιτροπής, ήρθε να
διαψεύσει τις αυτάρεσκες θριαμβολογίες - «ιστορική νίκη της αριστεράς».
Δυστυχώς τα κείμενα είναι πολλά, οι ιδέες λίγες. Μάταια θα αναζητήσει κανείς
ικανοποιητική ανάλυση των αιτίων της ανόδου και μετά της ελαφράς κάμψης του
ΣΥΡΙΖΑ, της εκτεταμένης ήττας στις αυτοδιοικητικές (και σωματειακές) εκλογές,
οποιαδήποτε αυτοκριτική αναφορά στις τόσο σημαντικές για το τελικό αποτέλεσμα
αυτοκαταστροφικές υποθέσεις Σαμπιχά, Καρυπίδη, Βουδούρη. ‘Η γιατί συνεχίζεται η
εκρηκτική άνοδος της ΧΑ. Για νάχει νόημα απολογισμός πρέπει να θίγει τα κακώς
κείμενα, άρα τους κακώς πράττοντες. Για να αποφευχθούν ενοχή και συνέπειες,
καταργείται η ευθύνη.
ΣΥΡΙΖΑ και πραγματικότητα
Πολλά αριστερά στελέχη
μοιάζουν να έχουν ιδιόρρυθμη σχέση με την κοινωνία, απουσία συναίσθησης του
περιβάλλοντος. Διαπιστώνει κανείς τεράστια σύγχυση ως προς τις έννοιες «έθνος»,
«πατρίδα», «κράτος», «ηθική», ατομική και κοινωνική και την πολιτική σημασία
τους.
Το να υποστηρίζουν ανώτερα κομματικά στελέχη, στη σημερινή, καταστρεφόμενη Ελλάδα, ότι
φταίει η υπερβολική χρήση της λέξης «πατρίδα» για το μέτριο εκλογικό
αποτέλεσμα, δεν είναι πολιτικό λάθος, είναι απουσία επαφής με την
πραγματικότητα.
Ο κ. Τσίπρας αποκαλεί, ορθότατα, την Ελλάδα των
Μνημονίων-Δανειακών «αποικία χρέους». Αν τα λόγια έχουν
σημασία, αυτό σημαίνει ότι έχουμε μείζονα επίθεση, «πόλεμο» εναντίον της
εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας, νεοαποικιακό πρόβλημα, ανάγκη
«εθνικοαπελευθερωτικού» αγώνα από την «κοινοβουλευτική δικτατορία» της Τρόικας.
Κανένα από τα κείμενα δεν αναφέρεται σε αυτή την πτυχή. Συχνά γίνεται ανόητη
αντιπαράθεση «ταξικού» και «εθνικού» ή εξωραϊζεται ο ρόλος ξένων δυνάμεων στην
ελληνική κρίση.
Πρακτικά, η πολιτική και
των τριών «πόλων» (προεδρικοί, «53», Λαφαζάνης), παρά τις σοβαρές κατά τα άλλα
διαφορές τους, ανταποκρίνεται σε άλλες συνθήκες από τις επικρατούσες,
ανταποκρίνεται σε συνθήκες λειτουργούσης, έστω και σε μεγάλη κρίση, αστικής
δημοκρατίας και κυρίως αποκλειστικά «εσωτερικής» αντιπαράθεσης.
Σε νεοαποικιακές
συνθήκες και, επιπλέον, συνθήκες διάρρηξης των όρων κοινωνικής αναπαραγωγής και
λειτουργίας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και του κράτους, η απάντηση δεν είναι
σοσιαλιστικά κόμματα- κινήματα, αριστερότερα ή δεξιότερα, ούτε εξευγενισμένα
ΚΚΕ, στο περιθώριο πάλης για την εξουσία, ούτε ουσιαστικός αυτοπεριορισμός σε
κοινοβουλευτικές «μεθόδους πάλης». Δεν μπορεί να υπάρξει νέα σοσιαλδημοκρατία
χωρίς πλεόνασμα προς διανομή. ‘Όπως το 1941-42, αστική τάξη και πολιτικό
προσωπικό της χώρας την πρόδωσαν και εγκατέλειψαν. Σε τέτοια κατάσταση η απάντηση είναι ευρύ, λαϊκό μέτωπο
κοινωνικής-εθνικής σωτηρίας («ΕΑΜικού» τύπου, τηρουμένων των αναλογιών). Στην
πολιτική δεν διαλέγουμε αντικειμενικές συνθήκες, διαλέγουμε τρόπο να τις
αντιμετωπίσουμε.
ΠΗΓΗ
Επίκαιρα, 20.6.2014