Ευρώπη : Πλησιέστερα στη διάλυση

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

.........Μπορεί να σωθεί η ΕΕ όταν ο Βρετανός Πρωθυπουργός αψηφά τη γελοιότητα απειλώντας με αποχώρηση αν εκλεγεί ο Γιουνκέρ  Πρόεδρος της Κομισιόν!; .......

Σταθμός στην πορεία καταστροφής (ή, εναλλακτικά, ριζικού μετασχηματισμού) της ΕΕ, ίσως αποδειχθούν οι τελευταίες ευρωεκλογές. Πιθανώς και σταθμός σε πορεία καταστροφής της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους.

Δεν είμαστε εκεί, δεν απέχουμε όμως και πάρα πολύ. Τα αποτελέσματα είναι εύγλωττα σε Βρετανία και Γαλλία, δύο από τις ισχυρότερες χώρες της ΕΕ. Στη Γερμανία, τον ενδοευρωπαϊκό εθνικισμό ενσωματώνει και υλοποιεί η ίδια η κυβέρνηση. Και στην Ελλάδα, η πρωτιά της αριστεράς αντανακλά τη βαθύτατη κρίση όπου τη βύθισαν οι ευρωπαϊκές πολιτικές.

Εδώ και τέσσερα χρόνια, οι Ευρωπαίοι «ανατινάζουμε» κάθε έννοια αλληλεγγύης εξουδετερώνοντας τους λόγους ύπαρξης της ‘Ενωσης. Οι φυγόκεντρες τάσεις ενισχύονται σε μια ‘Ενωση που χαρακτηρίζουν το «ούτε ένα ευρώ για τους άλλους» ή το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Συγκρουόμενοι μεταξύ μας υποτασσόμαστε όσο ποτέ άλλοτε στη δύναμη του Χρήματος, των Τραπεζών.

Σε μια όλο και πιο έντονη αμφισβήτηση κυριαρχεί η ριζοσπαστική αριστερά στη Νότιο, η ριζοσπαστική δεξιά στη Βόρειο Ευρώπη, χωρίζοντας και με ένα ακόμα τρόπο την ήπειρο σε έχοντες και μη έχοντες, πιστωτές και δανειζόμενους, καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Ο πραγματικός αντίπαλος όλων, το Χρήμα, εξαφανίζεται κάτω από την ισχυρή εντύπωση «εμφυλίου» Βορείων-Νοτίων

Μπορεί να σωθεί η ΕΕ όταν ο Βρετανός Πρωθυπουργός αψηφά τη γελοιότητα απειλώντας με αποχώρηση αν εκλεγεί ο Γιουνκέρ  Πρόεδρος της Κομισιόν!; Ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών απειλεί απροκάλυπτα ένα μικρότερο, καθημαγμένο κράτος, την Ελλάδα, με εκδίωξη από το ευρώ, λες και μιλάει για το σπίτι του που μας φιλοξενεί.

Ανάγκη διεθνούς κινητοποίησης για την Ελλάδα 

Στον Σόιμπλε δεν περιμέναμε να αντιδράσει η κυβέρνηση, ελπίζαμε όμως να το κάνει τουλάχιστο ο ΣΥΡΙΖΑ. Τόχουμε πει και ξαναπεί: η ελληνική αριστερά οφείλει, επί ποινή καταστροφής της, να χαλάσει τον κόσμο σε όλη την Ευρώπη, με τη βοήθεια των συντρόφων της, καταγγέλλοντας την ελληνική οικονομική γενοκτονία, το κοινωνικό ολοκαύτωμα. Δεν γίνεται, όπως συνέβη στο eurodebate, να ακούμε τον Γιουνκέρ να μιλά για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη προς τους ‘Ελληνες, τον Φερχόφσταντ για διαφθορά των ελληνικών κομμάτων, όταν ευρωπαϊκές εταιρείες όπως η Ζήμενς, πρωτοστάτησαν στη δωροδοκία Ελλήνων πολιτικών, που χρησιμοποίησαν μετά εκβιάζοντάς τους για να οργανώσουν την καταστροφή/λεηλασία της Ελλάδας!

Αν νέο, βαθύ κύμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης πλήξει την ήπειρο, οι Ευρωπαίοι θα τεθούν ενώπιον πολύ άμεσου διλήμματος: είτε να πάνε σε ριζική μεταμόρφωση της ‘Ενωσης, είτε να τη διαλύσουν σε πλειάδα μικρών, αλληλοανταγωνιζόμενων κρατών.

Το «πειραματόζωο» Ελλάς

Η Ελλάδα «πρωτοπορεί» μέχρι τώρα στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, είναι το «πειραματόζωο», υφιστάμενη πρόγραμμα ταχείας μετατροπής σε «μεταμοντέρνα» τριτοκοσμική αποικία, με δραματική συμπίεση βιοτικού επιπέδου και κοινωνικών δικαιωμάτων/

κατακτήσεων, κατάργηση εθνικής ανεξαρτησίας και διακυβέρνηση από τρόικα πιστωτών, με «Βουλή» απλό πρωτοκολλητή αποφάσεων ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ. Μνημονιακό πρόγραμμα που απεδέχθη ασμένως η ελληνική ιθύνουσα τάξη, από τις πλέον διεφθαρμένες, εξαρτημένες από το εξωτερικό και αμόρφωτες σε όλη την ήπειρο! Πρόγραμμα που δείχνει όλο και πιο αναποτελεσματική δυστυχώς να ανακόψει/ανατρέψει η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.

Μετατρεπόμενη σε «αποικία χρέους», «μαύρη τρύπα» της ηπείρου, η Ελλάδα (από έτους και η Κύπρος) προσφέρει την αναγκαία εμπειρία για τη μετατροπή όλης της Ευρώπης σε δικτατορία του Χρήματος, των Αγορών (που δεν θέλουν βέβαια να βλέπουν και θίγουν όσοι εστιάζονται αποκλειστικά στο θέμα «Γερμανική Ευρώπη»). Δεν είναι η μόνη υπηρεσία που προσφέρει στην Αυτοκρατορία του Χρήματος ο ελληνικός λαός δια της καταστροφής του και οι ελληνικές ελίτ δια της προδοσίας τους. Χρησιμεύσαμε και για την τρομοκράτηση όλων των ευρωπαϊκών λαών και για να γίνουμε «αλεξικέραυνο ενοχών», αποκρύπτοντας επιμελώς τις ευθύνες για την κρίση μεγάλων τραπεζών, Βερολίνου και Βρυξελλών.

Κίνδυνοι νέων «πειραμάτων» σε Ελλάδα-Κύπρο

Η σύσταση των ελίτ μας και οι τόσο περιορισμένες δυνατότητες των δυνάμεων «αντίστασης» που διαθέτουμε θα μπορούσαν ενδεχομένως να μας κάνουν ιδανικό πειραματόζωο και κατά τη δεύτερη φάση της κρίσης. Εδώ, σε Ελλάδα και Κύπρο, μπορεί να σημειωθεί το πρώτο επεισόδιο αποβολής ή αποχώρησης κράτους-μέλους από την ευρωζώνη ή/και την ΕΕ. ‘Όχι δυστυχώς με τους δικούς μας όρους και για τους δικούς μας λόγους και υπό συνθήκες που δεν θα οδηγήσουν σε εμπέδωση της ανεξαρτησίας μας.

Μπορεί να πάμε εκεί αν πάρουν το «πάνω χέρι» οι ριζοσπαστικότερες δυνάμεις των αγορών σε συμμαχία με την εθνικιστική γερμανική ακροδεξιά, που φλερτάρει ο Σόιμπλε. ΗΠΑ, Βρετανία και άλλοι δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι ευρωπαϊκή παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο. Ορισμένοι πιστεύουν ότι η δολοφονία Λαμπράκη ήταν αμερικανική απάντηση στο φλερτ Καραμανλή -  Ντε Γκωλ, τα ‘Ιμια αναγκαία «διαπαιδαγώγηση» του Σημίτη ώστε να καταλάβει την ύπαρξη υπέρτερου του γερμανικού αφεντικού. Γι’ αυτό δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει με τις αυταπάτες ενίων ηγετικών κλιμακίων και συμβούλων του ΣΥΡΙΖΑ, που νομίζουν ότι μπορεί ποτέ η Αμερική να βοηθήσει την ελληνική αριστερά!

Η λυσσώδης αμερικανική προσπάθεια να καταστραφεί κάθε σχέση Ελλάδας/Κύπρου με τη Ρωσία ερμηνεύεται και ως αναγκαία γεωπολιτική προετοιμασία όσων σήμερα συμβαίνουν ή θα συμβούν αύριο. Προσπάθησαν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις ώστε να μην μπορούν Αθήνα-Λευκωσία, τυχόν ερχόμενες σε σύγκρουση με Βερολίνο-Βρυξέλλες, να στραφούν προς Μόσχα.

Το νόημα της άκρας δεξιάς

Η άνοδος της ριζοσπαστικής, άκρας, συχνά φασίζουσας δεξιάς στην Ευρώπη αντανακλά ευθέως την παρακμή μιας αριστεράς που συχνά συμβιβάστηκε και «πρόδωσε», στη σοσιαλδημοκρατική και τη «ριζοσπαστική»  εκδοχή της, όπως και την παρακμή μιας σοσιαλιστικής ιδέας, που «ενσάρκωνε» τρόπον τινά η Σοβιετική ‘Ενωση.

Η στροφή προς την ακροδεξιά (αλλά συχνά και προς την ακροαριστερά) είναι αμυντική. Τα επαναστατικά κύματα των τελευταίων τεσσάρων αιώνων στην Ευρώπη καθρέφτισαν τις καινούριες, ρηξικέλευθες ιδέες για την οργάνωση των ανθρωπίνων κοινωνιών, σαν αυτές που δοκίμασαν να πραγματοποιήσουν η Λέσχη των Ιακωβίνων, το κόμμα των Μπολσεβίκων, η Τρίτη Διεθνής (η Φιλική Εταιρεία στα καθ’ ημάς), επιχειρώντας να κάνουν τον ‘Ανθρωπο υποκείμενο της Ιστορίας του. Τα σημερινά κινήματα κυττάνε μάλλον στο παρελθόν, τρομαγμένα από ένα μέλλον αβεβαιότητας και βαρβαρότητας που υπόσχεται η ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης. Η «ριζοσπαστική-συντηρητική» ακροδεξιά, αντανακλά την ενστικτώδη διάθεση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων να αρπαχτούν από τις αξίες της «Θρησκείας, Πατρίδας, Οικογένειας». Στο παρελθόν, αυτές οι αξίες/ιδέες χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του δημοκρατικού-σοσιαλιστικού κινήματος, που απειλούσε να φέρει τα «πάνω-κάτω». Σήμερα χρησιμοποιούνται εναντίον του ριζοσπαστισμού του Χρήματος, που θέλει να διαλύσει κάθε ταυτότητα, εθνική, κοινωνική, πολιτική, ακόμα και σεξουαλική, ολοκληρώνοντας τη μετατροπή των ανθρώπων σε αντικείμενα της ιστορίας τους και διαψεύδοντας τελειωτικά το πρόταγμα του μοντερνισμού.

Διάλυση ή επανίδρυση της Ευρώπης;

Το ερώτημα είναι κατά πόσον η ακροδεξιά είναι όντως κατάλληλο εργαλείο αντίστασης στο Χρήμα και δεν αποδειχθεί τελικά εργαλείο του, όπως πάντα στην ιστορία. Υπέρ της τελευταίας εκδοχής συνηγορεί η τραγική ιστορία του Εικοστού Αιώνα, ιδίως του Εθνικοσοσιαλισμού, που χρησιμοποίησε την αγανάκτηση του γερμανικού λαού, πρόδωσε όμως το σοσιαλιστικό μέρος του προγράμματός του και κατέστρεψε τελικά το έθνος που υποστήριξε ότι υπηρετεί.

Η ΕΕ είναι δομή που καταστρέφει σταδιακά τα δημοκρατικά προς όφελος των ολοκληρωτικών στοιχείων της. Δεν μπορεί κάποιος να υπερασπίζεται τέτοια δομή, λέγοντας ταυτόχρονα ότι είναι δημοκράτης, οπαδός του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και πολιτισμού. Εντούτοις, η διάλυσή της και αναδίπλωση στο εθνικό πλαίσιο μικρών κρατών, ανήμπορων απέναντι στη δύναμη των Αγορών και της Αμερικής, υποχρεωμένων να ανταγωνίζονται μεταξύ τους με νομισματικούς πολέμους και κοινωνικό «ντάμπιγκ», για να αποσπάσουν μερίδιο συρρικνούμενης ζήτησης – το πρακτικό πρόγραμμα δηλαδή της άκρας δεξιάς, αν υποθέσουμε ότι επιμείνει στην εφαρμογή του και δεν «αφομοιωθεί» ταχέως - δεν μοιάζει λύση. Δεν θα οδηγήσει σε «Ευρώπη των Εθνών», αλλά σε πιο ανίσχυρα ‘Εθνη.

Η πραγματική λύση θα ήταν ένωση της Ευρώπης σε διαφορετική βάση, ένωση των λαών της εναντίον του οικονομικο-πολιτικού σχεδίου των Αγορών. Μια ριζοσπαστική Αριστερά που θα άξιζε το όνομα αυτό θα επένδυε σοβαρά σε τέτοια κατεύθυνση. Οι υπάρχουσες δυνάμεις όμως είναι ακόμα πολύ μακριά από τέτοιο ρόλο. Παραμένουν γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, συντηρητικής ψυχολογίας, που προτιμάνε να παραμείνουν «κριτική συνείδηση της παγκοσμιοποίησης», ανίκανη/απρόθυμη να φύγει από βαρετά ανεπαρκείς φιλιππικούς κατά της λιτότητας, για να μετατραπεί σε δύναμη αληθινά ριζικής αλλαγής.