Του Γιάννη Σχίζα*
Το Σικιαρίδειο
Ίδρυμα εξυπηρετεί παιδιά με αναπηρία και
διάφορες «μειονεξίες», όμως ταυτόχρονα εξυπηρετεί τις οικογένειές τους και την
κοινωνία: Οι οικογένειές τους αποφεύγουν
τον δυσάρεστο εγκλεισμό κατ’ οίκον και την καταθλιπτική «μονοκαλλιέργεια» των
παιδιών στα τηλεοπτικά προγράμματα, τα παιδιά στο μέτρο του δυνατού
κοινωνικοποιούνται και μαθητεύουν στην
αυτοεξυπηρέτησή τους - ακόμη αποκτούν
τεχνικές δεξιότητες που επιτρέπει σε κάποια από αυτά να ενταχθούν στην παραγωγή.
Από μια άποψη, η
κοινωνική πρόνοια είναι «ιδιοτελής»,
δεδομένου ότι μειώνει τα κατά κεφαλήν
έξοδα διαπαιδαγώγησης των παιδιών με ειδικές ανάγκες, εξοικονομεί
οικογενειακές δαπάνες και διατηρεί σε «οικονομική ετοιμότητα» ανθρώπους
που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν υποχρεωμένοι
να ασχολούνται με αυτά τα παιδιά.
Το σκεπτικό
ύπαρξης και αναβάθμισης των προνοιακών ιδρυμάτων είναι σοφό και σαφές , όμως η νεοφιλελεύθερη παράνοια αμφισβητεί
ακόμη και τα αυτονόητα. Το Σικιαρίδειο
Ίδρυμα απειλείται για μια ακόμη φορά με κλείσιμο και αποπομπή των παιδιών του
στα οικογενειακά απομονωτήρια : Η πρώτη
φορά ήταν το 2012, όταν τον Απρίλιο του 2012 ανεστάλη η λειτουργία του
ιδρύματος για τρεις μήνες, ενώ μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2012 απολύθηκαν 22
άτομα από το προσωπικό του. Τότε το ίδρυμα ανέκαμψε από τον τραυματισμό μόνο στις αρχές του 2013, έχοντας πλέον φτάσει στην
χαμηλότερη βαθμίδα λειτουργίας του και
έχοντας δημιουργήσει μεγάλη ανασφάλεια στους γονείς. http://oikonikipragmatikotita.blogspot.gr/2012/12/blog-post_4065.html
Τώρα μια νέα
απειλή προβάλλει στον ορίζοντα,
προερχόμενη από έναν εκ των απογόνων του
«αρχικού» Σικιαρίδη – ο οποίος κληροδότησε (1937) το χώρο και τα κτίρια του
ιδρύματος για την κάλυψη συγκεκριμένων κοινωνικών αναγκών και υπό την αίρεση
της καταβολής των υπολοίπων εξόδων της
«αγαθοεργίας» από το κράτος …
Το 2012 το κράτος
τέχνας κατεργάσθηκε, αποφεύγοντας την παροχή των λειτουργικών εξόδων του
ιδρύματος για αρκετό καιρό. Το 2014 ο Σικιαρίδης ο νεώτερος υποστηρίζει ευθέως την
ανάγκη κλεισίματος του ιδρύματος, ασχέτως αν αυτό του επέτρεψε επί
σειράν ετών να εμφανίζεται ως μεγαλοευεργέτης. Εάν το σπλαχνικό προς τους
μεγαλοπαράγοντες κράτος πεισθεί να διακόψει τη παροχή των λειτουργικών εξόδων προς το Σικιαρίδειο,
τότε προφανώς ανοίγεται δρόμος για τη διεκδίκηση της ακύρωσης του
κληροδοτήματος και την επαναφορά του χώρου στην ιδιωτική κατοχή…
Ο Σύλλογος των
εργαζομένων στο ίδρυμα μιλάει σε
ανακοίνωσή του για «ιδιοτελή οικονομικά συμφέροντα» και αντιδρά
στην υποχθόνια λογική του «αποφασίζομεν και διαλύομεν». Κι ακόμη αντιδρά στην επιχειρούμενη αντικατάσταση του(άμισθου)
Προέδρου του ιδρύματος κ. Αργυρόπουλου (εκ των ιδρυτών της οργάνωσης «Γιατροί
του κόσμου»), που αντιστέκεται σθεναρά
στις ενέργειες του νεώτερου Σικιαρίδη. Στο όλο τοπίο υπεισέρχεται και η άποψη
γόνου τινός της οικογένειας Στεφανοπούλου, που υπό την ιδιότητα του μέλους του
ΔΣ του ιδρύματος προτείνει την ανάληψη των εξόδων μεταφοράς των παιδιών από
τους γονείς : Δηλαδή μια ακραιφνώς διαλυτική λύση, δεδομένου ότι η εκτέλεση 4 ημερησίως
μετακινήσεων των παιδιών προς και από το
ίδρυμα στοιχίζει σε χρόνο και σε χρήμα, ιδιαίτερα μάλιστα όταν γίνεται
με ταξί, κατά την πρόταση της κ. Στεφανοπούλου.
Η υπόθεση εδώ
έχει μακρινή ομοιότητα με αυτήν της Μαρίας Αντουανέτας : Που πρότεινε να δώσουν
στο λαό παντεσπάνι, ενώ δεν είχε ψωμί…
*Αντιπρόεδρος του
Συλλόγου Γονέων, κηδεμόνων και φίλων των παιδιών του Σικιαριδείου Ιδρύματος