f
Σημείωση ΟΙΚΟΝΙΚΗΣ
: Η κατηγορία «επί Τουρκοφαγία»
απευθύνεται συνήθως εναντίον κάποιων ανθρώπων που ενδιαφέρονται να «αποτυπώσουν» τις
ελληνοτουρκικές σχέσεις με ρεαλιστικό τρόπο, όμως ευτυχώς , υπάρχουν και μη Έλληνες που
έχουν μάτια για να βλέπουν. Το παρακάτω κείμενο είναι ελαφρώς παλιωμένο, αλλά
βρίθει από αλήθειες απολύτως χρήσιμες για μια νέα εξωτερική πολιτική της χώρας…
Ένα αποκαλυπτικό άρθρο
που δημοσιεύτηκε στη La
Repubblica , σε μετάφραση-επιμέλεια Δημήτρη Δεληολάνη
«Η Τουρκία χαίρει ασυλίας», διαπιστώνει η
δημοσιογράφος και συγγραφέας Barbara
Spinelli, υποψήφια με τη Λίστα Τσίπρα στην Ιταλία, σε άρθρο της που
δημοσιεύει στην πρώτη σελίδα της η εφημερίδα La Repubblica
(10/4/2014). Η αρθρογράφος αναφέρεται στις πρόσφατες αποκαλύψεις του
βραβευμένου με Πούλιτζερ δημοσιογράφου, Seymour Hersh, για τις τουρκικές
ευθύνες στην επίθεση με χημικά όπλα στην πρωτεύουσα της Συρίας Δαμασκό, το
περασμένο καλοκαίρι. «Ορισμένες χώρες, με επικεφαλής την Τουρκία», σημειώνει η
Spinelli, «χρησιμοποιούν το ΝΑΤΟ για να προωθήσουν τον εθνικισμό τους και να
προκαλέσουν περιφερειακή αστάθεια, χωρίς ποτέ να αναγκάζονται να λογοδοτήσουν».
«Αν το ΝΑΤΟ εξακολουθήσει να πορεύεται όπως τώρα, χωρίς σαφή προσανατολισμό, η
Ατλαντική Συμμαχία καλύτερα να διαλυθεί και να τεθεί εκ νέου σε σοβαρή συζήτηση
η αντίληψή μας περί Δύσης», τονίζει η Spinelli.
«Κανείς όμως δεν ασχολείται με αυτό, όπως προκύπτει από την έρευνα του Seymour Hersh».
Σύμφωνα με την Barbara Spinelli, «οι Ηνωμένες Πολιτείες, εν ολίγοις, κινδύνευσαν να πέσουν στην παγίδα που είχαν ετοιμάσει: Μια κατάσταση μεθοδευμένη από την κυβέρνηση Erdogan, σε συνεργασία με καθεστώτα τα οποία η Δύση επιμένει να θεωρεί φιλικά (Σαουδική Αραβία και Κατάρ) υποβοηθούμενη αρχικώς από τον ίδιο τον Ομπάμα».
Δεν διδάσκονται από τα λάθη τους
Σχετικά με την επίθεση με χημικά όπλα στη Δαμασκό, στις 21 Αυγούστου 2013, «έλειπαν αποδεικτικά στοιχεία που να επιβαρύνουν τον Άσαντ. Η Δύση και το ΝΑΤΟ, που σπεύδουν συνήθως να κάνουν δηλώσεις αλλά είναι αργοί στην κατανόηση των περιφερειακών ραδιουργιών, μάλλον δεν διδάσκονται από παλαιότερα λάθη τους. Εκστασιασμένοι από τις αραβικές επαναστάσεις, δεν είχαν προβλέψει τον ισλαμιστικό και πολεμοχαρή εκφυλισμό τους. Διέγραψαν τον Καντάφι και προκάλεσαν χάος, ενώ ανάλογη καταστροφή, αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα, υπήρξε κίνδυνος να επιφέρουν και στη Δαμασκό. Χωρίς ανταπόκριση από την κυβέρνηση Ομπάμα είχαν μείνει οι αποδείξεις που παρείχε η αμερικανική αντικατασκοπεία ήδη από την άνοιξη του 2013, πως ο συριακός στρατός δεν ήταν η μόνη δύναμη που είχε στη διάθεσή της νευροπαραλυτικά αέρια». Κι αυτό, διότι ήταν αμερικανικές πηγές που είχαν παίξει ενεργό ρόλο ώστε να προμηθευτούν αυτά τα όπλα οι αντικαθεστωτικοί στη Συρία: «Μεγάλες ποσότητες νευροπαραλυτικού αερίου σαρίν κατέληξαν στα χέρια του Μετώπου Αλ Νούσρα, τη τζιχαδιστική πτέρυγα του κινήματος εναντίον του Άσαντ. Μεταξύ των κυριότερων προμηθευτών ήταν ο Erdogan (μέσω της τουρκικής εταιρίας Zirve Export) ενώ οι παραδόσεις πραγματοποιήθηκαν στις αρχές του 2012, κατόπιν συμφωνίας με τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ και με τη σημαντική υποστήριξη των αμερικανικών και βρετανικών υπηρεσιών. Ο στόχος ήταν να γονατίσει το Ιράν, ο κεντρικός σύμμαχος της Δαμασκού, και γι’ αυτόν τον σκοπό η Ουάσινγκτον δέχθηκε να προωθήσει χημικά όπλα προερχόμενα από τα οπλοστάσια του Καντάφι, στη Λιβύη. Όταν όμως, το 2013, στην Ουάσινγκτον άρχισαν να εκφράζονται αμφιβολίες, ο άξονας Τουρκία-Σαουδική Αραβία επέλεξε συγκεκριμένο στόχο: Να «κατασκευάσει» χημική επίθεση μεγάλων διαστάσεων, να την αποδώσει στον Άσαντ και να στριμώξει τον Ομπάμα, ωθώντας τον στην παγίδα της Κόκκινης Γραμμής».
Η
απόφαση του Αμερικανού προέδρου να μην εμπλακεί σε πολεμική επιχείρηση εναντίον
της Συρίας, συνεχίζει η Spinelli, «έκανε τον Erdogan να αισθανθεί
εγκαταλελειμμένος και να διατάξει τη σφαγή της 21ης Αυγούστου».«Κανείς όμως δεν ασχολείται με αυτό, όπως προκύπτει από την έρευνα του Seymour Hersh».
Σύμφωνα με την Barbara Spinelli, «οι Ηνωμένες Πολιτείες, εν ολίγοις, κινδύνευσαν να πέσουν στην παγίδα που είχαν ετοιμάσει: Μια κατάσταση μεθοδευμένη από την κυβέρνηση Erdogan, σε συνεργασία με καθεστώτα τα οποία η Δύση επιμένει να θεωρεί φιλικά (Σαουδική Αραβία και Κατάρ) υποβοηθούμενη αρχικώς από τον ίδιο τον Ομπάμα».
Δεν διδάσκονται από τα λάθη τους
Σχετικά με την επίθεση με χημικά όπλα στη Δαμασκό, στις 21 Αυγούστου 2013, «έλειπαν αποδεικτικά στοιχεία που να επιβαρύνουν τον Άσαντ. Η Δύση και το ΝΑΤΟ, που σπεύδουν συνήθως να κάνουν δηλώσεις αλλά είναι αργοί στην κατανόηση των περιφερειακών ραδιουργιών, μάλλον δεν διδάσκονται από παλαιότερα λάθη τους. Εκστασιασμένοι από τις αραβικές επαναστάσεις, δεν είχαν προβλέψει τον ισλαμιστικό και πολεμοχαρή εκφυλισμό τους. Διέγραψαν τον Καντάφι και προκάλεσαν χάος, ενώ ανάλογη καταστροφή, αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα, υπήρξε κίνδυνος να επιφέρουν και στη Δαμασκό. Χωρίς ανταπόκριση από την κυβέρνηση Ομπάμα είχαν μείνει οι αποδείξεις που παρείχε η αμερικανική αντικατασκοπεία ήδη από την άνοιξη του 2013, πως ο συριακός στρατός δεν ήταν η μόνη δύναμη που είχε στη διάθεσή της νευροπαραλυτικά αέρια». Κι αυτό, διότι ήταν αμερικανικές πηγές που είχαν παίξει ενεργό ρόλο ώστε να προμηθευτούν αυτά τα όπλα οι αντικαθεστωτικοί στη Συρία: «Μεγάλες ποσότητες νευροπαραλυτικού αερίου σαρίν κατέληξαν στα χέρια του Μετώπου Αλ Νούσρα, τη τζιχαδιστική πτέρυγα του κινήματος εναντίον του Άσαντ. Μεταξύ των κυριότερων προμηθευτών ήταν ο Erdogan (μέσω της τουρκικής εταιρίας Zirve Export) ενώ οι παραδόσεις πραγματοποιήθηκαν στις αρχές του 2012, κατόπιν συμφωνίας με τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ και με τη σημαντική υποστήριξη των αμερικανικών και βρετανικών υπηρεσιών. Ο στόχος ήταν να γονατίσει το Ιράν, ο κεντρικός σύμμαχος της Δαμασκού, και γι’ αυτόν τον σκοπό η Ουάσινγκτον δέχθηκε να προωθήσει χημικά όπλα προερχόμενα από τα οπλοστάσια του Καντάφι, στη Λιβύη. Όταν όμως, το 2013, στην Ουάσινγκτον άρχισαν να εκφράζονται αμφιβολίες, ο άξονας Τουρκία-Σαουδική Αραβία επέλεξε συγκεκριμένο στόχο: Να «κατασκευάσει» χημική επίθεση μεγάλων διαστάσεων, να την αποδώσει στον Άσαντ και να στριμώξει τον Ομπάμα, ωθώντας τον στην παγίδα της Κόκκινης Γραμμής».
Εγγυητές του χάους
Κατά τη Spinelli «υπάρχει κάτι σαθρό στη Δύση και στο ΝΑΤΟ αν μια χώρα-μέλος δύναται ατιμωρητί, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να καταφεύγει σε μαζικές σφαγές, να οδηγεί τη Συμμαχία στα πρόθυρα πολέμου. Στην περίπτωσή μας, η ασυλία εμποδίζει επίσης την ανάδειξη της αλήθειας: της αλήθειας μιας Αμερικής ανίκανης να ελέγξει τις βίαιες αποκλίσεις των συμμάχων της και τη χρήση του ΝΑΤΟ σαν ασπίδα και σαν πρόφαση. Υπάρχει κάτι σαθρό και στην Ε.Ε., που διαπραγματεύεται εδώ και πολλά χρόνια με την Άγκυρα, χωρίς ποτέ να ερευνήσει ποια είναι η πραγματική στάση της ως περιφερειακή δύναμη». «Αυτό σημαίνει ότι κανένας δυτικός θεσμός- ούτε το ΝΑΤΟ ούτε η Ε.Ε.- δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσουν τη παγκόσμια τάξη, όπως διατείνονται», συμπεραίνει η Barbara Spinelli. «Στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο: Και οι δύο παράγοντες μετατρέπονται σε εγγυητές του χάους, καθώς πρωταγωνιστούν σε αδέξιους ελιγμούς τους οποίους ούτε καν κατανοούν. Εξακολουθούν να θεωρούν μεγαλύτερους εχθρούς τη Συρία και το Ιράν και δεν κατανοούν ότι έχουν εμπλακεί σε ένα μεγάλο παιχνίδι έχοντας στο πλάι τους αναξιόπιστους συμμάχους (Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ) των οποίων το πρώτιστο στρατηγικό συμφέρον είναι να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με το σιιτικό Ισλάμ».
Εκείνο που περισσότερο προκαλεί ανησυχία είναι η «ευμετάβλητη ασχετοσύνη» των Ηνωμένων Πολιτειών, κάτι που, σύμφωνα με τη Spinelli, «το διαπιστώσαμε ήδη στην περίπτωση του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Λιβύης».
Όσο για την Ευρώπη, «η συνεχής επανάληψη επικινδύνων περιστατικών, όπως η ματαιωθείσα την τελευταία στιγμή επίθεση εναντίον της Συρίας», τονίζει η Spinelli «πρέπει να ωθήσει την Ευρώπη να εφοδιαστεί με κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική, ώστε να μη σύρεται από την όλο και πιο νωθρή και εγκλωβισμένη δύναμη των ΗΠΑ. Από το 2005 οι Βρυξέλλες διαπραγματεύονται με την Άγκυρα, αναβάλλοντας συνεχώς την ημερομηνία ένταξης, χωρίς όμως να αντιμετωπίζουν το κυριότερο πρόβλημα: Δεν γίνεται ένταξη στην Ε.Ε. αφήνοντας ανέγγιχτη την εθνική κυριαρχία. Αυτό είναι κάτι που κανείς δεν τολμά να το πει. Ανάλογο λάθος, μάλιστα, έγινε και με τη διεύρυνση προς Ανατολάς. Και δεν γίνεται ένταξη όταν δεν υπάρχει μνήμη των εγκλημάτων για τα οποία ευθύνεται κάθε χώρα-μέλος. Στην περίπτωση της Τουρκίας, η γενοκτονία των Αρμενίων το 1915-16 δεν είναι θέμα ήσσονος σημασίας, από τη στιγμή που ο Erdogan δεν διστάζει να παράγει και να διανέμει, δεξιά κι αριστερά, νευροπαραλυτικά αέρια και να διατάζει σφαγές προκειμένου να επιτύχει (υπό τη σκέπη του ΝΑΤΟ) τις εθνικιστικές βλέψεις του. Η περίπτωση της Συρίας και η τουρκο-σαουδική (αρχικώς τουρκο-σαουδο-αμερικανική) παγίδα, επιβεβαιώνουν την άποψη ότι η διεθνής τάξη δεν μπορεί πλέον να ρυθμίζεται από τη μόνη -και απρόβλεπτη- ηγεμονία των ΗΠΑ. Η νέα τάξη πρέπει να είναι πολυπολική και η Ευρώπη οφείλει να κατακτήσει τη δική της θέση. Η επίθεση της Δύσης εναντίον της Συρίας αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή, αλλά παρόμοιες καταστάσεις μπορεί να επαναληφθούν στον μέλλον - θα μαθαίνουμε πάντα πολύ αργά ότι κάτι “βρωμάει”. Και θα είναι τότε πολύ αργά για να αντιληφθούμε ότι η Δύση, όπως την εννοούμε σήμερα, είναι πομπώδης, όλο καλές προθέσεις, κοντόφθαλμη, αλλά και απολίτιστη».