Δημοσιεύεται στην ΑΥΓΗ της 26.4.14
Ντίνος
Χριστιανόπουλος : «Ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους….»
Οι «συνευρέσεις» διαφόρων κοινωνικών
παραμέτρων στον ίδιο χώρο και χρόνο–
όπως είναι οι μνημονιακές περικοπές των κοινωνικών δαπανών και ο αριθμός των αυτοκτονιών –
προφανώς υποδαυλίζουν την αναζήτηση
αιτιωδών σχέσεων. Ο κοινός νους
αντιλαμβάνεται ότι η απόγνωση εκμαιεύει αυτοκαταστροφικές τάσεις, όμως χρειάζονται και
κάποιοι επιστήμονες για να παραχθεί το «φορμαλιστικό» συμπέρασμα πως κάθε
μείωση των δημοσίων δαπανών κατά 1%, συνεπιφέρει 0.43% αύξηση των ανδρικών
αυτοκτονιών !
Οι
ερευνητές του Πανεπιστημίου του Πόρτσμουθ
που κοινοποίησαν αυτό το
συμπέρασμα, εξέτασαν εκατοντάδες
περιπτώσεις στην Ελλάδα της περιόδου 2009-2010. Το προϊόν της εργασίας τους αναφερόταν σε μια
ειδική αιτιώδη συνάρτηση , όμως αν έκαναν μια συνολική αποτίμηση των
«απωλειών» στον τομέα της ψυχικής και σωματικής υγείας , θα είχαν να πουν περισσότερα….
Πρόσφατα
ο δημοσιογράφος Josh Zumbrun παρουσίασε την εργασία δυο επιστημόνων του Ινστιτούτου Brookings,
προλογίζοντάς την με το ευφυές γνωμικό :
«το χρήμα μπορεί να μην αγοράζει την
αγάπη, αλλά φαίνεται πως αγοράζει χρόνια»
…Οι δυο επιστήμονες έδειξαν ότι ο
προσδόκιμος χρόνος ζωής των πλουσίων της Αμερικής αυξάνεται ταχύτερα από τον
αντίστοιχο χρόνο των φτωχών ! Με βάση αυτό το
δεδομένο, θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρουσα μια σπουδή αντίθετης φοράς,
σχετικά δηλαδή με τον προσδόκιμο
χρόνο ζωής των ανθρώπων που
τελούν σε κατάσταση «εισοδηματικής κατάπτωσης», που φτωχαίνουν για πρώτη φορά ή φτωχαίνουν περισσότερο, φτωχοί όντες….
Επί
του παρόντος, φαίνεται βέβαιο ότι η λιτότητα
«ξαποστέλνει» ταχύτερα φτωχούς και νεόφτωχους.. Στην Ευρώπη και
όχι μόνο, η περικοπή μισθών και κοινωνικών δαπανών καθαγιάζεται ως μέσο για την μείωση των συνολικών εξόδων παραγωγής μιας οικονομίας,
με στόχο τη βελτίωση της
ανταγωνιστικότητας .. Είναι όμως έτσι τα
πράγματα, ή μήπως πρόκειται για τη
πολεμική φαντασίωση ενός ξεμωραμένου καπιταλισμού ; Και τούτο γιατί μια οικονομία που βασίζεται στην πληροφορία,
στην καινοτομία και στην ευλυγισία, απαιτεί εργασία και διαβίωση υψηλής ποιότητας , που πραγματώνονται δύσκολα
σε ένα περιβάλλον αστάθειας, αποδιοργάνωσης και συγκρούσεων.... Όσον αφορά ένα σύνολο
οικονομιών, συχνά ισχύει κάτι που
ειπώθηκε από τον οικονομολόγο Πωλ Σάμουελσον : «Όταν όλοι σηκώνονται στις μύτες
των ποδιών τους για να δουν μια
παρέλαση, κανένας δεν βλέπει καλύτερα από ό,τι πριν…»
Όλα
αυτά δεν σημαίνουν ολική καταγγελία κάθε είδους λιτότητας. Η οικολογική λιτότητα που ορθώνεται ως
πρόταγμα εναντίον της σπατάλης – φύσης και ανθρώπινης ουσίας- προωθεί την ποιότητα ζωής και το συλλογικό
πνεύμα. Αντίθετα η λιτότητα που λανσάρουν τα
ιδεολογικά βαποράκια του συστήματος , απλώς νομιμοποιεί το ανταγωνιστικό αμόκ και τη πλεονεξία της
πλουτοκρατίας…...